Τους δυσεπίλυτους πολλές φορές γρίφους της νομοθεσίας αλλά και την δυσπιστία των δημόσιων νοσοκομειακών ιδρυμάτων της χώρας, καλούνται να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο σε μία διαδικασία ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. 
Τα περισσότερα ζητήματα σε διαδικαστικό επίπεδο έχουν λυθεί εδώ και πολλά χρόνια στην παγκόσμια κοινότητα, στην Ελλάδα όμως ακόμη και ζητήματα που φαντάζουν εύκολα δεν έχουν αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα από την ελληνική Πολιτεία, που βαρύνεται επιπλέον και με την ευθύνη της απαξίωσης της Εθνικής Επιτροπής που ουσιαστικά σταμάτησε να λειτουργεί από το 2010.
Εκτός όμως το ιατρικό, επιστημονικό πλαίσιο ένα κομβικό σημείο συζήτησης είναι και αυτό που σχετίζεται με τις ηθικές διαστάσεις του ζητήματος και το πώς επιτυγχάνεται η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο καθηγητής ιατρικής γενετικής και υποβοηθούμενης αναπαραγωγής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ι. Γεωργίου στην ομιλία του στο συνέδριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έδωσε μία λεπτομερή εικόνα για το καθεστώς που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα και την πραγματικότητα την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν χιλιάδες ζευγάρια που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί.

Οι μέθοδοι
Το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο ορίζει ως μέγιστο επιτρεπόμενο όριο, πλην εξαιρέσεων, για τη φυσική ηλικία της αναπαραγωγικής ικανότητας των δοτών ωαρίων, το 50ό έτος, αφού το ποσοστό των ωαρίων με άριστη χρωμοσωματική σύνθεση σε γυναίκες άνω των 45 ετών είναι μόλις το 1%.
Μία μεγάλη δυσκολία σχετίζεται με την πιθανότητα πρόληψης και πρόβλεψης κάποιου σοβαρού γενετικού νοσήματος. Οι επιστημονικές δυνατότητες υπάρχουν και είναι τεράστιες, όπως ανέφερε ο κ. Γεωργίου για να προβλεφθεί ένα σημαντικό γενετικό νόσημα, πλην όμως το ελληνικό κράτος δεν καλύπτει οικονομικά τους ασφαλισμένους μέσω του ΕΟΠΥΥ για τη διενέργεια των ελέγχων, κάτι που αυξάνει κατά πολύ το κόστος για τους ενδιαφερόμενους.

Επιλογές και διακρίσεις
Στα αξιοσημείωτα της ελληνικής πραγματικότητας είναι και το ότι τα δημόσια νοσοκομεία στη συντριπτική τους πλειονότητα αρνούνται, εφευρίσκοντας διάφορες προφάσεις να εξυπηρετήσουν στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, οροθετικά άτομα, που μπορούν να αποκτήσουν παιδιά μετά από ειδική άδεια και κάτω από αυστηρούς ελέγχους. Συνήθως, οι κρατικές μονάδες, δε τους δέχονται, παρότι προβλέπεται ως διαδικασία να γίνεται μετά από ειδική άδεια και σε ειδικούς χώρους, για να μην κυκλοφορήσει στην κοινή γνώμη και χάσουν πελατεία.
Ένα ακόμη «στραβό» στην ελληνική πραγματικότητα είναι και αυτό που σχετίζεται με την παρένθετη μητρότητα, με το νομικό πλαίσιο να προβλέπει τη δυνατότητα απόκτησης παιδιού σε ομόφυλα ζευγάρια, όμως στην πράξη, να εφαρμόζεται μόνο στα γυναικεία ομόφυλα ζευγάρια.

Πως αντιμετωπίζουν οι μεγάλοι κολοσσοί τη μητρότητα
Τέλος, μία παράμετρος σημαντική που σχετίζεται τη μέθοδο της κατάψυξης ωαρίων είναι και αυτή την οποία εφαρμόζουν μεγάλες εταιρείες σε ολόκληρο τον κόσμο, που «επιτρέπουν – προτρέπουν» τις γυναίκες στελέχη τους, να καταψύχουν ωάριά τους, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν στο μέλλον, όταν η εταιρεία θα μπορεί να τους χορηγήσει άδεια μητρότητας!

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ