Επιστροφή στο ζητούμενο της συμμετοχής

Οι εκλογές για τον αρχηγό του νέου φορέα της κεντροαριστεράς κορυφώνονται την Κυριακή έχοντας δημιουργήσει ήδη ένα δεδομένο με την υψηλή συμμετοχή των ψηφισάντων. Ήδη όμως έχει δημιουργηθεί ένα νέο ζητούμενο που μοιάζει με το παλιό, που είναι πάλι η συμμετοχή. Το πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν και τη δεύτερη Κυριακή, μοιάζει να αποτελεί σημαντικότερο επίδικο, από το ποιος θα εκλεγεί. Κι αυτό γιατί μέσα από τον αριθμό των ψήφων θα φανεί κι αν όντως υπάρχει μία μαζική στροφή προς το νέο κόμμα.

Είναι λογικό να τίθεται ξανά τέτοιο θέμα. Γιατί ο νέος φορέας είχε εξ αρχής δύο ερωτήματα- προβλήματα. Πόσους αφορά και ποια είναι η ταυτότητά του. Το «πόσοι» είναι ο δείκτης κινητοποίησης και επιρροής μέσα στην κοινωνία. Και αγγίζει και το θέμα της πολιτικής ταυτότητας, γιατί οι πολίτες δεν κινητοποιούνται εν κενώ, αλλά μέσω των επιλογών τους σε πρόσωπα δείχνουν και στοιχεία και της πολιτικής ταυτότητάς τους. Αν για παράδειγμα, από τους 200 χιλιάδες, δεν πάνε να ψηφίσουν πάνω από 150- 160 χιλιάδες, αυτό σημαίνει ότι όσοι έφυγαν δεν ήθελαν τον νέο φορέα παρά μόνο με αρχηγό αυτόν που ψήφισαν.

Το πρόβλημα της ταυτότητας του νέου φορέα, αναδείχθηκε και λόγω της διαδικασίας που επιλέχθηκε, με πρώτα να γίνεται η εκλογή του αρχηγού και μετά το συνέδριο θέσεων. Φαίνεται πάντως ότι αυτή η διαδικασία κινητοποίησε πολύ κόσμο κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα γινόταν με προσυνεδριακές διαδικασίες και συνέδρια.

Από την Κυριακή το βράδυ τώρα, έχει αναπτυχθεί μία συζήτηση για το «πόσο ΠΑΣΟΚ» δείχνει το δίδυμο που ξεχώρισε. Ναι, είναι ΠΑΣΟΚ η Φ. Γεννηματά και ο Ν. Ανδρουλάκης. Πού όμως είναι το πρόβλημα; Μήπως αυτοί που το θεωρούν πρόβλημα και προτίμησαν να στηρίξουν τον Γ. Καμίνη ή και τον Στ. Θεοδωράκη, δεν είχαν και ένα πρόγραμμα που να απαντά σε κοινωνικές ανάγκες έστω αυτής της βάσης των 200 χιλιάδων; Μήπως δηλαδή η συζήτηση που γίνεται εντός στενών πλαισίων στελεχών με πολλές δόσεις από facebook και ευκολίες σε γενικόλογα σχήματα (περί «μεταρρυθμίσεων» ας πούμε ή «εκσυγχρονισμού») δεν συνιστούν και ομοιογενές πολιτικό πρόταγμα, που να συγκινεί την κομματική βάση; Γιατί δεν μπορεί να φταίνε αιωνίως οι άλλοι, ή οι απέναντι. Κάποτε χρειάζεται και λίγη αυτοκριτική στην πολιτική. Χωρίς να σημαίνει ότι και οι όσοι επέλεξαν τους πρώτους δύο, είναι σίγουροι για τις προοπτικές του φορέα στο μέλλον. Στην πολιτική όμως, οι απαντήσεις δίνονται πάντα πάνω σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Και ένα τέτοιο είναι αυτό της ερχόμενης Κυριακής: Θέλουν οι 200 χιλιάδες, τον νέο φορέα;

Μην υποσκάψουμε τη δημοσιογραφική προσέγγιση

Στην περίπτωση και των Panama και των Paradise papers δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις το υψηλό δημοσιογραφικό φρόνημα των συνεργαζόμενων μέσων ενημέρωσης που έφεραν στο φως τα στοιχεία. Και είναι αξιοπρόσεκτη η σοβαρότητα του λόγου με τον οποίο προσεγγίζουν το θέμα τους, χωρίς λαϊκισμούς, αλλά με υπευθυνότητα μπροστά σε ένα νέο οικονομικό φαινόμενο.

Γι’ αυτό και οι φωνές αντίδρασης θα πρέπει να αφήσουν από έξω την αμφισβήτηση των στοιχείων αν αυτά αληθεύουν ή τη δημοσιογραφική προσέγγιση. Είναι άλλο, η εργαλειακή χρήση που μπορεί να γίνει σε πολιτικό επίπεδο ή η κομματική και άλλη αντιπαράθεσης και σίγουρα, δεν το συζητάμε, πολύ άλλη, πολύ διαφορετική η προσέγγιση των συκοφαντών που βρίσκουν την ευκαιρία να τρυπώσουν.

Δεν πρέπει όμως να μπουν στο στόχαστρο οι έγκυροι δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο που με τόσο κόπο ανάδειξαν τις διαδρομές του χρήματος στον πλανήτη και την αποφυγή της φορολόγησης στις εθνικές οικονομίες. Έτσι καταλαβαίνει και ο μέσος πολίτης τι γίνεται πια στον κόσμο της οικονομίας και διαμορφώνει συνείδηση. Όσο για τα δημόσια πρόσωπα, πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι θα ελέγχονται και θα πρέπει να ελέγχονται και δια μέσω της κριτικής, χάριν του δημοσίου συμφέροντος.

fkaramitsos@yahoo.gr

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ