Για την απώλεια του Θεόδωρου Νιτσιάκου, έχουν γραφτεί πλέον σχεδόν όλα. Η τοπική κοινωνία, αλλά και το πανελλήνιο, αντέδρασε με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άλλες αντίστοιχες θλιβερές ειδήσεις. Κι αυτό γιατί ισχύει κάτι απλό: Ο Θεόδωρος Νιτσιάκος ήταν υπόδειγμα της Ηπειρωτικής ευποιίας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις όταν περιγράφουν κάτι με ακρίβεια. Ούτε πρέπει να νομίζουμε ότι οι Ηπειρώτες ήκμασαν μόνο στο παρελθόν, όταν αντίθετα δίπλα μας έχουμε πολλά ανάλογα παραδείγματα.

Τον Θεόδωρο Νιτσιάκο δεν τον γνώριζα προσωπικά, οπότε δεν μεροληπτώ υπέρ της υστεροφημίας του. Τον γνώριζα όμως μέσα από το αποτύπωμά του στην κοινωνία, στις επιχειρήσεις. Κι εδώ έχουμε μία περίπτωση που το έργο του ανθρώπου, αποκαλύπτει και μεγάλο μέρος της ταυτότητάς του. Και μιλάμε για σπουδαίο έργο.

Πρόκειται κατ’ αρχάς για τον ορισμό του αυτοδημιούργητου, ο νέος άνθρωπος που είδε μπροστά, που τόλμησε και με πολλά πολλά χρόνια αθόρυβης και επίπονης εργασίας κατάφερε να φτιάξει κορυφαίες, αναγνωρίσιμες διεθνώς επιχειρήσεις. Παράλληλα συνέβαλε ώστε τα Γιάννενα να γίνουν κέντρο της βιομηχανίας της πτηνοτροφίας αλλά και του τουρισμού υψηλού επιπέδου, προσφέροντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας και ισχυρή αναπτυξιακή δυναμική.

Επιπλέον, κάτι που θεωρώ ακόμα σημαντικότερο, ήταν ο άνθρωπος που κοίταγε τη δουλειά του και ταύτιζε το όνομά του με αυτήν. Στους καιρούς της επιδερμικής προφάνειας, κόντρα στην ελαφρότητα των πάσης φύσεως «επωνύμων» και την προπέτεια κάποιων που απασχολούν τον δημόσιο χώρο, εδώ είχαμε έναν κατά τεκμήριο ισχυρό επιχειρηματία, γνώστη του αντικειμένου, πρωτοπόρο της αγοράς που όμως επέμενε να ζει με τους δικούς του όρους, με χαμηλούς τόνους, χωρίς να απασχολεί την κοινή γνώμη. Αυτός ο λιτός βίος πάνω στο δρόμο που διάλεξε εξ αρχής και τον πορεύτηκε ανταποκρινόμενος σε όλες τις προκλήσεις, είναι ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των Ηπειρωτών που μεγαλούργησαν διαχρονικά. 

Η ασφάλεια ζωής είναι πρώτιστη πολιτική

Το τραγικό ναυάγιο στους Παξούς δεν ήταν το πρώτο, ούτε θα είναι και το τελευταίο. Ειδικά σε εκείνη την περιοχή, έχουν συμβεί και άλλα ναυάγια με μεγάλες απώλειες σε μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτή τη φορά ήταν η Ήπειρος που ανέλαβε το κρίσιμο έργο της νοσηλείας των διασωθέντων και της υποδοχής των νεκρών. 

Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι πρώτη φορά που την τελευταία δεκαετία είμαστε μπροστά σε τέτοια περιστατικά. Περιστατικά που θυμίζουν ανάλογες τραγικές καταστάσεις με μετανάστες από την Αλβανία. Θυμάμαι έναν νέο που πνίγηκε στον Καλαμά προσπαθώντας να περάσει παράνομα στη χώρα μαζί με άλλους Αλβανούς και για ημέρες δεν τον είχε αναζητήσει κανείς. 

Το λέω, για να μην κάνουμε συνέχεια ότι πέφτουμε από τα σύννεφα και να μένουμε έκπληκτοι με το τι γίνεται δίπλα μας.

Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν αντανακλαστικά από τη χορεία των εύκολων απαντήσεων (πού πάνε όλοι αυτοί, πού βρίσκουν χρήματα να πληρώσουν τους διακινητές, έχουμε αλλοίωση της χώρας μας κλπ κλπ). Τα ακούσαμε και αυτή τη φορά.

Οι περισσότεροι όμως Έλληνες όπως και οι Ευρωπαίοι που έρχονται αντιμέτωποι με τις τραγωδίες στη Μεσόγειο, το μόνο που θέλουν να μάθουν είναι πότε και πώς θα σταματήσει αυτή η πορεία θανάτου, αυτές οι διαδρομές απίστευτου ρίσκου και κινδύνου. Το ότι θα συνεχιστούν είναι βέβαιο όταν τα τύμπανα του πολέμου αυξάνουν αντί να μειώνονται σε πολλά σημεία του πλανήτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να βλέπει ανθρώπους να χάνονται τόσο άδικα στα εδάφη και τις θάλασσές της. Η εξασφάλιση ασφαλούς διέλευσης είναι από τα προαπαιτούμενα μίας πολιτικής για τους πρόσφυγες. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr