Δείκτης πολιτισμού  το αποχετευτικό

Όλα αυτά τα μεγάλα έργα αποχέτευσης που αναγγέλλει η Περιφέρεια για τα παράλια της Ηπείρου είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Όπως και τα ανάλογα έργα της ΔΕΥΑΙ για την κάλυψη του λεκανοπεδίου Ιωαννίνων. Τα θεωρούμε κάπως δεδομένα, ότι αναγκαστικά θα γίνουν, ότι είναι «μεγάλα» έργα και υποδομές που αφορούν ένα άχρωμο κράτος και όχι άμεσα εμάς. Κι όμως συμβαίνει το ανάποδο ακριβώς, αφορούν τη δικιά μας ζωή, την καθημερινότητά μας.
Η αποχέτευση είναι το μισό της δημόσιας υγιεινής θα λέγαμε συμβολικά. Το άλλο μισό ίσως να είναι το νερό. Αυτοί οι δείκτες μαζί με το επίπεδο διατροφής είναι που άλλαξαν και αλλάζουν το επίπεδο πολιτισμού ενός λαού. Κι όμως στην Ελλάδα είναι πάντα πιο πίσω στις ιεραρχήσεις.

Το περιβάλλον

Ξέρουμε όλοι μας πόσο δύσκολη είναι η συζήτηση για τα σκουπίδια. Λες και δεν μας αφορά, λες και δεν είναι από τους πιο σοβαρούς παράγοντες μόλυνσης ενός τόπου. Καθόμαστε και λέμε τόσες κουβέντες για την ωραία χώρα μας, τα βουνά της, τις θάλασσες, κι όμως μοιάζει σαν μην καταλαβαίνουμε τι σημαίνει προστασία του περιβάλλοντος και πώς επιδρά στον τρόπο ζωής. Αφήστε που κι είναι όλο λάθος το οικοδόμημα της προβολής του τουρισμού μας όταν δεν στηρίζεται στην ποιότητα και το καθαρό περιβάλλον. Ποιος τουρίστας θα έρθει σε έναν βρώμικο τόπο.

Η αυθαιρεσία

Η δικαιολογία είναι ότι η Ελλάδα δεν «μολύνθηκε» από την  εκτεταμένη βιομηχανική παραγωγή άλλων προηγμένων χωρών τις προηγούμενες δεκαετίες της μεγάλης ανάπτυξης. Η «φτωχή» Ήπειρος ήταν ακόμα πιο τυχερή γιατί δεν γνώρισε καν τη βαριά βιομηχανία. Το πρόβλημα στην Ελλάδα όμως ήταν η αυθαιρεσία και η άναρχη ανάπτυξη. Και η έλλειψη παιδείας και τριβής με τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Παρ’ όλα αυτά, έστω κι αργά ας δώσουμε βάρος σε αυτά τα έργα. Κάποτε θα μας φανούν πολύ χρήσιμα για να κάνουμε το επόμενο βήμα.

Χωρίς δύναμη και αφέλεια

Η χειρότερη ένδειξη κούρασης, ψυχική και σωματική είναι η πλήξη. Εκείνο το αίσθημα ότι δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Δεν το γνώριζα παλιά ως εμπειρία. Είχα ακόμα τη δύναμη ή την αφέλεια πέστε, να ξυπνάω το πρωί με επιθυμία για κάτι καινούργιο. Τώρα πια είμαι σίγουρα πολύ λιγότερο αφελής. Πάσχω δε από την όλο και αυξανόμενη νόσο του κυνισμού, αυτής της βεβαιότητας ότι τα πράγματα αν θα πάνε κάπου θα είναι κάπου χειρότερα και όχι καλύτερα. Η κρίση με έκανε απαισιόδοξο και με έμαθε να μην με εκπλήσσουν ποτέ οι όλο και περισσότερες και πιο νέες εκφάνσεις του κακού που μας περιτριγυρίζουν. 
Αλλά η δύναμη, η επιθυμία που χάνεται, είναι μεγάλο θέμα για να συμβιβαστείς. Αν δεν ελπίζεις, αν δεν θέλεις να δεις κάτι να αλλάξει, τι άλλο θα σε κάνει να συνεχίσεις;
Αν δεν μπορείς κάπως να κινήσεις την πέτρα για να μην χορταριάσει, τότε τι νόημα έχει να βαδίζεις σε αυτό το λασπερό χωράφι; 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr