Βαρεθήκαμε την καθυστέρηση

Στο τέλος θα βαρεθούμε κι εμείς τους εαυτούς μας. Ειδικά για μας που γράφουμε και εξηγούμε τις ειδήσεις στην κοινή γνώμη, θα μας βαρεθούν ακόμα περισσότερο. Γιατί ανακυκλώνουμε χρόνια τώρα την είδηση ότι πήρε το πράσινο φως το Ρυθμιστικό, το ΠΔ της λίμνης, ο σχεδιασμός για τα σκουπίδια. Και βέβαια, κάθε τόσο ανακοινώνουμε την ολοκλήρωση των μεγάλων έργων σε διάστημα μόλις λίγων μηνών. Κι αν και είχαμε παραδείγματα στο παρελθόν όπως η Εγνατία που όλο τέλειωνε για να τελειώσει αργότερα, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ίσως γιατί μας είναι πιο εύκολο να πιαστούμε από μία καλή είδηση, παρά να αποδεχτούμε την καθυστέρηση και την ολιγωρία.

Οι κυβερνήσεις

Από ένα σημείο και πέρα όμως αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό; Γιατί καθυστερεί το Ρυθμιστικό ή το Προεδρικό Διάταγμα για τη λίμνη; Γιατί δεν μπορεί μια κυβέρνηση να πει ένα ναι ή ένα όχι στον περιφερειακό σχεδιασμό για τα σκουπίδια που έκανε η Περιφέρεια Ηπείρου; Σου λέει, η κυβέρνηση, είμαστε καινούργια, θέλουμε να κάνουμε αλλαγές. Ναι, αλλά πάλιωσαν και οι καινούργιοι, τι περιμένουν;
Μία απάντηση είναι ότι κανείς δεν θέλει να πάρει μόνος του το πολιτικό κόστος. Κοιτάει να το μοιράσει και σε άλλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι θα τα αλλάξει όλα και στην ανακύκλωση και στην κατασκευή των μεγάλων οδικών αξόνων. Το πρώτο που κατάλαβε όταν έγινε κυβέρνηση, ήταν ότι δεν έχει τα λεφτά για να κάνει τις αλλαγές που ήθελε και έπρεπε να προσαρμοστεί στον υπάρχοντα σχεδιασμό που μεταξύ των άλλων, εξασφαλίζει και ευρωπαϊκούς πόρους. Το δεύτερο που μάλλον κατάλαβε, είναι ότι άλλο πράγμα είναι ο προεκλογικός σχεδιασμός κι άλλο ο κυβερνητικός.

Τα δίκτυα

Αλλά δεν είναι μόνο οι ευθύνες της Πολιτείας. Είναι και οι ευθύνες της τοπικής κοινωνίας. Που τραβάει κάθε θέμα στα άκρα, προσαρμόζοντάς το στα τοπικά συμφέροντα. Συμφέροντα που δεν είναι κατ΄ ανάγκη δόλια, αλλά ποτέ δεν κάνουν πίσω ακόμα κι αν η πραγματικότητα τα αντικρούει. Στο τέλος σου λέει, θα περάσω το δικό μου. Γιατί έτσι έχουμε μάθει σε αυτό το κράτος, που διακόσια χρόνια τώρα, μόνο στα πελατειακά δίκτυα στηρίζεται και με τα συμφέροντα κοιτάει να τα βρει. Κοινός νους, επιστήμη, απολογισμός καλώς πρακτικών, όλα αυτά ακούγονται κορακίστικα σε τούτο τον τόπο.

Να αλλάξουμε

Εγκλωβιζόμαστε μέσα στα όνειρά μας. Μας κυκλώνει το παρελθόν μας κι όσα πιστεύαμε όταν ήμασταν νέοι. Και σαν σφυρί μας χτυπάει το σήμερα στην πλάτη, σαν κινούμενες κούκλες περνάμε τις μέρες μας ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει. Ή χωρίς να ελπίζουμε. 
Περιφρονούμε τη σύντομη ζωής της πεταλούδας, αλλά δεν μιλάμε για τη μεταμόρφωση από την κάμπια. Γιατί το μυστικό δεν είναι η κατίσχυση επί της ζωής, η νίκη μας κατά όλων, η υπερίσχυση επί της πραγματικότητας, η βασιλεία του διαρκούς «τώρα», αλλά το πώς αλλάζουμε, πώς μπορούμε να αλλάξουμε, να γίνουμε αυτό που θέλουμε ή κάτι που ίσως να μην το αναγνωρίζουμε ακόμα, αλλά μας ταιριάζει, είναι ένας καλός, καινούργιος εαυτός. Η κίνηση προς αυτόν τον εαυτό.
Το βάλτωμα που νιώθουμε, δεν είναι γιατί αποτύχαμε σε όσα ονειρευτήκαμε, ούτε γιατί βρήκαμε μεγαλύτερα εμπόδια από όσα περιμέναμε. Αλλά γιατί δεν αλλάζουμε, γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε, γιατί σε αυτή τη ρημάδα μητριά πατρίδα, μάθαμε από έμβρυα ακόμα ότι η αλλαγή, το νέο, το καινούργιο, είναι ο μισητός εχθρός, το κακό της ρήξης, η απώλεια του ποθούμενου, ακίνητου, πανίσχυρου βασιλείου του αέναου παρόντος. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr