Δεδομένες  οι ιδιωτικοποιήσεις

Οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας είναι μία πολύπλοκη υπόθεση, ιδιαίτερα φορτισμένη. Κι αυτό γιατί κανείς δεν θέλει να βλέπει ένα δημόσιο αγαθό να περνάει στα χέρια ενός ιδιώτη μόνο και μόνο γιατί λείπουν λεφτά από τα δημόσια ταμεία.
Υπάρχει όμως ένα γεγονός: Λείπουν όντως λεφτά από τα δημόσια ταμεία. Καλώς ή κακώς, με την ευθύνη ή όχι παλιών ή νέων, η αλήθεια είναι αυτή.
Υπάρχουν όμως και άλλες αλήθειες που φωτίζουν το θέμα επικουρικά. Για παράδειγμα υπάρχουν τεράστιες δημόσιες εκτάσεις που μένουν αναξιοποίητες για δεκαετίες. Υπάρχουν κτίρια ολόκληρα που εγκαταλείφθηκαν ενώ ήταν ενεργά μέχρι πριν από λίγα χρόνια- σχετικό παράδειγμα το παλιό πανεπιστήμιο επί της Δομπόλη. Κι αναρωτιέται κανείς, γιατί υπάρχει τόση αδιαφορία από το ίδιο το Δημόσιο αλλά κι από την οργανωμένη κοινωνία; Το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης είναι ότι ακόμα κι αν αποφασιστεί η επανάχρηση ή η αξιοποίηση ενός χώρου, η εγκατάλειψη του έχει δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα που αυξάνουν το κόστος εκσυγχρονισμού.

Αδράνεια 
του κράτους

Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ταυτιστεί επίσης με την εξάντληση ενός δημόσιου αγαθού, με την γρήγορη εκμετάλλευσή του μέχρι να βγει ένα κέρδος και την εκ νέου εγκατάλειψή του. Το πρόβλημα εδώ, είναι ότι τόσα χρόνια, τα χρόνια της ευημερίας, δεν είδαμε κι άλλου τύπου εκμετάλλευση της δημόσιους περιουσίας. Το κράτος αρνούτο και αρνείται να παραχωρήσει εκτάσεις και κτίρια ακόμα και στο… άλλο κράτος ή έναν δήμο. Πόσα χρόνια και πόσες δημοτικές αρχές δεν ζητάνε από την Πολιτεία τις παραλίμνιες εκτάσεις στην πόλη μας; Μην ξεχάσουμε και τα στρατόπεδα, που ενώ τα ζητάνε οι δήμοι, παραμένουν στα χέρια του κράτους, ακόμα κι όταν έχουν κλείσει τις πύλες τους.

Υπάρχουν δυνατότητες

Σήμερα, υπό την πίεση που δημιουργεί το μνημόνιο και οι μεγάλες ανάγκες της χώρες, οι αποκρατικοποιήσεις επιταχύνονται, σε βαθμό που δεν είμαστε σίγουροι αν ελέγχεται η κατάσταση. Πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι ένα μέρος της περιουσίας του κράτους θα περάσει σε ιδιώτες και για μικρό αντίτιμο, αφού η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο. Από πείρας άλλωστε γνωρίζουμε ότι να μην πέσουμε σε ανάγκη… αν πέσουμε, όλος και κάποιος θα προθυμοποιηθεί να «βοηθήσει».
Παρ’ όλα αυτά, αν θέλουμε, θα βρούμε τον τρόπο να αξιοποιήσουμε την όποια δημόσια περιουσία μας απομείνει, με κοινωνικό πρόσημο και έγνοια για το μέλλον. Χρειάζεται και από τις τοπικές κοινωνίες κινητοποίηση. 

Στην αναγκαστική απουσία προοπτικής

Δεν είναι πια μόνο η πίκρα ή η οργή για όσα μας συμβαίνουν. Είναι και η απογοήτευση, αυτό το ύπουλο συναίσθημα που εισβάλλει στον προσωπικό μας χώρο και μας φθείρει, μας κατατρώει. Η απογοήτευση που μπλέξαμε σε έναν αέναο κύκλο χωρίς διαφυγή, σαν τα ποντίκια που τρέχουν σε εκείνη τη ρόδα, εκτονώνοντας χωρίς να το γνωρίζουν την ενέργεια που τα κρατάει δέσμια στο κουτί τους.
Και είναι κι από δίπλα και το ανικανοποίητο που όλο και θεριεύει μέσα μας. Και ντρεπόμαστε να πούμε ότι έχουμε ανάγκη ως το μεδούλι μας την ικανοποίηση και τη ζωτική χαρά της αλλαγής. Γιατί είναι άλλες οι προτεραιότητες μας λένε και το ξέρουμε ότι έχουν δίκιο. Να ζήσουμε, να τα καταφέρουμε, να τα βγάλουμε πέρα, να κοιτάξουμε να σώσουμε το μέλλον των παιδιών.
Κι εμείς όλο και να βυθιζόμαστε σε αυτήν αναγκαστική απουσία προοπτικής, να αδυνατούμε να περάσουμε το βλέμμα μας απέναντι, εκεί που περνάει ό,τι επιθυμούμε, το σημείο μηδέν της ύπαρξης, το να είσαι ανοιχτός και έκθετος σε όσα μπορούν να σε αλλάξουν, στη βάρκα που μπορεί να περάσει ως το νησί του εαυτού που θα μπορούσες να γίνεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr