Η σύνθεση γνώσης και εργασίας

ΔΟι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμασταν χτες… σαν χτες, που τα ονόματα των επιτυχόντων στις Πανελλήνιες τα ανακοίνωνε το ραδιόφωνο για όλη την Ελλάδα. Μετά τα ανακοίνωνε η τηλεόραση. Δεν υπήρχαν άλλωστε και άλλοι τρόποι άμεσης μετάδοσης. Ενώ σήμερα ο κάθε μαθητής, μέσα σε λίγα λεπτά, μόνος του στον υπολογιστή του, μαθαίνει με τον κωδικό του σε ποια σχολή πέρασε κι αυτό είναι.
Κι ίσως να είναι και καλύτερα έτσι. Γιατί πρόκειται για μία προσωπική υπόθεση που αφορά μόνο το νέο παιδί και την οικογένειά του.
Κι αν παλιότερα, γινόταν μεγάλο θέμα για τις πανελλαδικές, ήταν γιατί ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού ήταν αποκλεισμένα από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Σήμερα, το 70% των υποψηφίων περίπου περνάει σε μία σχολή, ανεξάρτητα αν είναι πρώτη επιλογή του. 

Η νεότητα

Η συζήτηση για το τι πανεπιστήμια θέλουμε δεν έχει σταματήσει πάντως όλα αυτά τα χρόνια. Και καλώς δεν σταματά, γιατί δεν αφορά αυτά και μόνο τα ιδρύματα, αλλά ευρύτερα τις αντιλήψεις και την κατάσταση στην κοινωνία μας για τη γνώση, την εργασία, τη νεότητα την ίδια. Είναι μια συζήτηση δηλαδή που διασχίζει κάθετα και οριζόντια τη χώρα μας, την ταυτότητά της. Γι’ αυτό και πρέπει να τη συνεχίσουμε τη συζήτηση. Αλλά με όρους. Με έγνοια για την κοινωνία και τους νέους και με εφόδια σύγχρονα κι όχι με όσα μόνο ανατράφηκε κανείς ιδεολογικά τις παλιότερες δεκαετίες.

Συστήματα

Το μυστικό στην όλη συζήτηση είναι να κρατήσουμε ζωντανή την ανάγκη για την ίδια τη γνώση. Και να διατηρήσουμε ψηλά στις ιεραρχήσεις μας το δικαίωμα για την εργασία όλων των νέων ανθρώπων. Η σύνθεση γνώσης και εργασίας θα φέρει άλλωστε και την πολυπόθητητη ανάπτυξη, την παραγωγικότητα. Πώς αλλιώς;
Όσο για τα συστήματα, τώρα πια, ίσως να πρέπει απλώς να δοκιμάσουμε μερικά καινούργια παίρνοντας υπόψη τις καλύτερες πρακτικές από άλλες χώρες. Κι όσο δοκιμάζουμε, να διορθώνουμε και να προχωράμε. Σιγά σιγά να φτιάξουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με επίκεντρο τον μαθητή και το δικαίωμά του να έχει ανοιχτούς τους δρόμους του μέλλοντος. 

Να μην μείνουν μόνοι

Αυτό που με στενοχωρεί πια με τα χωριά μας, δεν είναι ότι είναι έρημα, αλλά ότι είναι και απομονωμένοι οι άνθρωποι. Δεν συμβαίνει βέβαια παντού, ίσως κι ούτε κατά πλειοψηφία. Αλλά βλέπεις συχνά ότι και όσοι ζουν ακόμα στα χωριά, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Το κοινοτικό πνεύμα μοιάζει να έχει χαθεί γι’ αυτό κι όταν βλέπουμε ωραίες πρωτοβουλίες και συνέργειες τις παρουσιάζουμε και περισσότερο στην εφημερίδα. Είναι ωραία τα χωριά που στηρίζονται ακόμα στη συνεργασία των κατοίκων για να στήσουν το πανηγύρι στην πλατεία ή να διεκδικήσουν ακόμα ακόμα κάτι καλύτερο για τον τόπο τους.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε πια, όμως είναι να μην μείνουν μόνοι οι άνθρωποι. Μην νιώσουν ότι δεν έχουν από κανέναν βοήθεια. Θα πεις, το ίδιο πρόβλημα μπορεί να το βρεις κι ακόμα χειρότερο και στην πόλη. Όμως το θέλουμε ακόμα το χωριό της συνεύρεσης. Δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί η αίσθηση του συν-οικείν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr