Αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και σχεδόν «ξεχασμένοι» από τις αρμόδιες υπηρεσίες της πολιτείας, κυρίως όμως των Ηνωμένων Εθνών και των ΜΚΟ δηλώνουν οι 100 εναπομείναντες πρόσφυγες στη Μαθητική Εστία του Τσεπελόβου.
Πέντε μήνες μετά την άφιξή τους στη μαθητική εστία, προερχόμενοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία από τους απάνθρωπους καταυλισμούς της Ειδομένης, οι πρόσφυγες αισθάνονται απόλυτα εγκαταλελειμμένοι και απομονωμένοι.
Ο λόγος για την πρόκληση των συναισθημάτων αυτών είναι πρωτίστως η αναιτιολόγητη για τους ίδιους, καθυστέρηση της διαδικασίας της προκαταγραφής.
Η διαδικασία από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ανακοινώθηκε πριν από λίγες εβδομάδες ότι ολοκληρώθηκε, φαίνεται όμως, ότι κάτι δεν πήγε καλά στην πορεία, αφού οι πρόσφυγες στη Μαθητική Εστία του Τσεπελόβου δεν ειδοποιήθηκαν για την προκαταγραφή!
Ίσως μάλιστα είναι το μοναδικό κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων σε όλη τη χώρα που δεν έγινε οργανωμένη μετακίνηση στα Κέντρα της προκαταγραφής.
Πριν από λίγες ημέρες και έπειτα από έντονες διαμαρτυρίες των προσφύγων προς εκπροσώπους του ΟΗΕ που έφτασαν στο Τσεπέλοβο, κάποιοι από τους πρόσφυγες πήραν την ημερομηνία του ραντεβού τους για την προκαταγραφή, τα οποία όμως προσδιορίζονται για τις αρχές Μαρτίου!
Η «Ε» και η κάμερα του ITV βρέθηκαν χθες το πρωί στο Τσεπέλοβο και με τη βοήθεια του Τζιχάντ Αλ Μπουχαραλί στη μετάφραση συνομίλησε με αρκετούς πρόσφυγες που εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια για την επιλεκτική και προσβλητική σε βάρος τους αντιμετώπιση, αλλά και παράπονα για τα προβλήματα της καθημερινότητας.
«Δεν έχουμε καταλάβει τους λόγους για τους οποίους δεν μας έχουν ειδοποιήσει για την προκαταγραφή. Αυτό που θέλουμε είναι να γίνουν οι κινήσεις το συντομότερο, γιατί αισθανόμαστε ότι μας έχουν ξεχάσει. Όπως όλοι, έτσι κι εμείς θέλουμε να φύγουμε και να φτάσουμε στους προορισμούς μας. Αισθανόμαστε αδικημένοι γιατί δεν τηρήθηκε η αρχική δέσμευση, ότι η προκαταγραφή θα ξεκινήσει από τα μικρά Κέντρα», σημείωσε ένας από τους διαμένοντες στο Τσεπέλοβο.

Αποχώρησαν μόνοι τους
Από τον αριθμό των 160 περίπου προσφύγων που βρέθηκαν να φιλοξενούνται στο Τσεπέλοβο, σήμερα παραμένουν περίπου 100, με τη συντριπτική πλειοψηφία να είναι παιδιά έως 14 ετών. Οι υπόλοιποι και κυρίως αυτοί που είχαν την οικονομική ευχέρεια, έφυγαν από το Κέντρο με κατεύθυνση την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ήδη ορισμένοι εξ αυτών, όχι μόνο ολοκλήρωσαν τη γραφειοκρατική διαδικασία για το άσυλο, αλλά έχουν φτάσει ήδη στις χώρες προορισμού τους!
«Περάσαμε δύσκολες στιγμές στη Συρία, όπου γλιτώσαμε από βέβαιο θάνατο. Η ζωή μας έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία στη θάλασσα και περιμέναμε κάτι καλύτερο όταν ήρθαμε εδώ. Έχω πέντε παιδιά, ο σύζυγός μου είναι στη Γερμανία και δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία για να ελπίζουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας», λέει μία γυναίκα από το Χαλέπι.
Με τα χαρτιά που έχει στα χέρια του από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στην Ελλάδα ένας νεαρός Σύριος, εκφράζει και αυτός τα παράπονά του για την καθυστέρηση της διαδικασίας.

Τα καθημερινά προβλήματα
Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για το άσυλο είναι αναμφίβολα η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων για τους πρόσφυγες.
Από την άλλη όμως υπάρχει μία σειρά προβλημάτων, τα οποία ανακύπτουν σε καθημερινή βάση, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται, όπως οι ίδιοι αναφέρουν.
Η μεγάλη απόσταση από το αστικό κέντρο, η δυσκολία πρόσβασης στα νοσοκομεία, η έλλειψη γιατρού στο κέντρο, η αγωνία για το ενδεχόμενο μετάδοσης της φυματίωσης, αλλά και η κακή ποιότητα του φαγητού, δημιουργούν ακόμη δυσκολότερες συνθήκες για την καθημερινή τους επιβίωση.
Όπως καταγγέλλουν, παρά τις οχλήσεις τους, ειδικά για το φαγητό, αυτό παραμένει κακής ποιότητας, ενώ δε δίνεται η δυνατότητα στους ίδιους να μαγειρέψουν στο Κέντρο, παρότι υπάρχει η απαιτούμενη υποδομή.
Από την άλλη, οι νεότεροι σε ηλικία, εκείνοι που δεν έχουν οικογένειες και παιδιά έχουν ως μεγαλύτερο «εχθρό» την έλλειψη δραστηριότητας.
«Η ημέρα δεν περνά με τίποτα. Θέλω να κάνω κάτι, να ασχοληθώ με κάτι, να μάθω κάτι και δεν υπάρχει τίποτα. Το μόνο που κάνω είναι να τρέχω στο βουνό, αλλά δεν ξέρω γιατί τρέχω», λέει ένας από τους εφήβους του Κέντρου.

Μία ιστορία που συγκλονίζει…

Φεύγοντας από το Κέντρο Προσφύγων, μας πλησιάζει μία γυναίκα που ζητά ευγενικά να μας μιλήσει, χωρίς να την καταγράψουμε στον τηλεοπτικό φακό.
Μας εξηγεί ότι στη Συρία, λίγο πριν γεννήσει το παιδί της, μία βόμβα εξερράγη στο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα 70 άνθρωποι να σκοτωθούν και η ίδια να αποβάλλει. Λίγους μήνες μετά ξεκινά το ταξίδι της για την Ευρώπη, ενώ είναι και πάλι έγκυος. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της αποβάλλει για δεύτερη φορά. Αυτό που την έχει απογοητεύσει όσο τίποτα άλλο είναι ότι τόσους μήνες στην Ελλάδα και παρότι έχει γνωστοποιήσει το πρόβλημά της, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς, να την υποστηρίξει ψυχολογικά. Έστω με αυτόν τον τρόπο, με τη δημοσιοποίηση του αιτήματός της, πιστεύει ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ