Η απογοήτευση 
έχει βαθύτερα αίτια

Το να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις την απογοήτευση του κόσμου από την κυβέρνηση, είναι σαν να παραβιάζεις ανοιχτές θύρες και να περηφανεύεσαι  κι από πάνω για την παραβίαση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν νόημα οι δημοσκοπήσεις. 
Το αντίθετο. Γιατί αποκαλύπτουν σε μία συγκεκριμένη στιγμή, την κοινωνική τάση, εφόσον βέβαια τεθούν και τα ερωτήματα που θα βοηθήσουν στην αποκάλυψη της πραγματικότητας. 

Αν πάλι, θέλει κάποιος να μάθει ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, ε, αυτό δεν είναι εύκολο να το μάθει από τις δημοσκοπήσεις που γίνονται σε περιόδους που δεν υπάρχουν κάλπες στον ορίζοντα.

Αυτό που αναδεικνύεται μέσα από την καταγραφή της απογοήτευσης της κοινής γνώμης, είναι μία διπλή ανταπόκριση των ανθρώπων σε όσα τους συμβαίνουν.
Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι νιώθουν απομονωμένοι, αποκλεισμένοι από τις προοπτικές μιας λύσης και μίας εξόδου από την κρίση. Αν δεν πιάνει τίποτα, τότε τι μένει άλλο από την υλοποίηση στο διηνεκές των μνημονίων; Αυτή η αίσθηση ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» σε γεμίζει εύλογα απογοήτευση.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, υπάρχει όντως κι ένα θέμα πολιτικό. Αν δεν μπορεί και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ να υλοποιήσουν έστω ένα μέρος του προγράμματός τους, τότε τι μπορεί να γίνει; Τι νόημα έχουν οι εκλογές και η πολιτική αντιπαράθεση; Εδώ, μοιάζει να είναι η πολιτική και κατ’ επέκταση η δημοκρατία που απογοητεύουν συνολικά τον κόσμο.

Και σε ένα πιο συγκεκριμένο πεδίο, αποκαλύπτεται πια και η έρημος του πραγματικού, όπως λέμε λογοτεχνικά, αυτήν την απουσία της κοινωνίας από το δημόσιο γίγνεσθαι, την υποχώρηση στον ιδιωτικό κόσμο των μικρών κύκλων.
Την ώρα που απαιτούνται μεγάλες αλλαγές στον τόπο, οι πολίτες ωθούνται στην απόσυρση.  

Τα πρόσωπα του πανηγυριού

Ο Αιμίλιος Νέος, κάνει κάτι ενδιαφέρον στην έκθεση φωτογραφίας του που λειτουργεί αυτές τις μέρες στον Πολυχώρο «Δ. Χατζής». Δεν φωτογραφίζει απλώς τα παραδοσιακά πανηγύρια των Ιωαννίνων, αλλά ζυγώνει τον φακό του κοντά στα πρόσωπα των χορευτών και των μουσικών. Αυτοί άλλωστε είναι και μεγάλοι πρωταγωνιστές του πανηγυριού.

Αποκαλύπτει έτσι το πρόσωπο το αληθινό της γιορτής που δεν είναι άλλο από εμάς, από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Τους ανθρώπους που μεταμορφώνονται μέσα στη γιορτή, που για τους δικούς τους λόγους  ντύνονται με τους ήχους και τα χρώματα της μουσικής και προχωράνε πάνω στα αρχαία βήματα του τόπου. Στα βήματα της υπέρβασης, της μύησης στον εσωτερικό κόσμο, εκεί που έχει χώρο η χαρά, η θλίψη, ο καημός, το μεράκι, το παράπονο, η έγνοια, η λύτρωση.

Το ότι μπορούμε όλα αυτά και πολλά άλλα, να τα βρούμε δίπλα μας, στην πλατεία ενός χωριού, ένα καλοκαιρινό βράδυ, μοιάζει σαν έναν θησαυρό που ευτυχώς ακόμα τον εκτιμούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr