Η περίφημη «εθνική συνεννόηση» τείνει να γίνει ευχολόγιο. Αλλά και καμία άλλη «συνεννόηση» δεν μοιάζει να ευδοκιμεί πια σε αυτόν τον τόπο. Όχι γιατί είναι όλα ουδέτερα και πρέπει να είμαστε καλοί άνθρωποι κι ευγενείς και να τα κάνουμε όλα με τον σταυρό στο χέρι- που δεν θα ήταν άσχημο και να τα κάναμε κι έτσι, μεταξύ μας. Υπάρχουν πολλά στα οποία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, πολλά που πρέπει να προηγηθεί «αντιπαράθεση» θέσεων για να διαμορφωθούν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Αλλά, δεν υπάρχει τίποτα άραγε που να χτυπάει ένα καμπανάκι ότι πρέπει κάπως να συνεννοηθούμε;

Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει μεγάλη κατάχρηση του όρου «εθνικό θέμα», σε βαθμό που να δημιουργείται και απώθηση από την πολύ χρήση του. Λίγο πολύ συμφωνούμε ότι εθνικά θέματα είναι αυτά της διπλωματικής και εξωτερικής πολιτικής και οι σχέσεις με τους γείτονες. Λέμε όμως συχνά ότι εθνικό θέμα πρέπει να είναι και η Παιδεία ή η αντιμετώπιση της ανεργίας ή και η έξοδος των νέων επιστημόνων. Εννοούμε περισσότερο ότι είναι ζωτικά θέματα, ψηλά στις προτεραιότητες που θα έπρεπε να έχουμε.

Για να είμαστε συνεπώς πιο ακριβείς, δεν είναι τόσο το πρόβλημα να ομονοήσουμε, όσο στο τι πρέπει να ομονοήσουμε, στο τι πρέπει να βάλουμε ψηλά στην ατζέντα. Η ιεράρχηση των θεμάτων είναι που πάσχει στον τόπο μας και στις κοινωνίες μας. Κι αυτό μοιάζει σοβαρότερο θέμα από την έλλειψη συναινέσεων. Γιατί δείχνει ότι είμαστε μια κοινωνία ατομικιστών και εγωιστών που θέλει να βάζει μπροστά μόνο το ξεχωριστό εγώ κι όχι το εμείς.

Ας μην το ψάξουμε όμως και πού το θέμα μέσα στις δέλτους της ιστορίας και της πολιτικής. Ας μην το αναγάγουμε στα βαθιά προβλήματα συγκρότησης του κράτους μας. Αντίθετα ας γίνουμε πιο πρακτικοί. Αν θέλουμε να είμαστε και λίγο ειλικρινείς. Ας πούμε ο καθένας χωριστά τι νομίζει ότι προέχει γι’ αυτόν τον τόπο ξεκινώντας από το δικό του, προσωπικό θέμα. Ας ξεκινήσουμε όντως από το εγώ, μήπως και στο τέλος βγάλουμε κι άκρη αθροίζοντας αρχικά κάποια από αυτά τα επιμέρους εγώ. Γιατί το «εμείς» και μαντάρα το έχουμε κάνει και δεν το πολυσυμπαθούμε.