Τι μπορεί να φέρει 
την έξοδο από την κρίση

Αν υπάρχει σήμερα μία διαχωριστική γραμμή πάνω στην πολιτική προσέγγιση της κρίσης, αυτή έχει να κάνει κυρίως με το ποιος την πληρώνει περισσότερο, ποιος χάνει από την κρίση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την πληρώνουν όσοι έχουν τα λιγότερα. Οι φτωχοί, οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι, αυτός είναι ο κοινωνικός χώρος που ένιωσε από την πρώτη μέρα τι εστί μνημόνιο και μέτρα λιτότητας.

Έξι χρόνια μετά το πρώτο πρόγραμμα που υπέγραψε η χώρα μας, ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί σε πολλούς, ότι χωρίς άμεσα μέτρα ανακούφισης των πληγέντων από τη κρίση και τα μέτρα, δεν μπορεί να ελπίζουμε σε καμία ανόρθωση. Γιατί όμως δεν γίνεται καθαρό κάτι τέτοιο: Για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για κοινωνική πολιτική. Τα προγράμματα που τρέχουν, το πολύ πολύ να προβλέπουν μέτρα για την ακραία φτώχεια όπως η διανομή τροφίμων.

Ο δεύτερος είναι ότι υπάρχει και πολιτικό ζήτημα. Ένα μεγάλο μέρος του παλιού πολιτικού συστήματος που ευθύνεται όσο του αναλογεί κατά περίπτωση, για τη διόγκωση του χρέους και τα δομικά προβλήματα του κράτους και της οικονομίας, συνεχίζει να είναι ενεργό και να επιδιώκει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό όμως προκαλεί την αντίδραση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων που θέλουν να τιμωρήσουν αφενός τους παλιούς πολιτικούς, και αφετέρου δεν δέχονται ότι «μαζί τα φάγανε». Είναι απλό: Άλλος δεν βάζει πετρέλαιο για να ζεσταθεί κι άλλος (πολιτικός) ζει σε πολυτελές σπίτι. Λαϊκισμός, ξελαϊκισμός έτσι σκέφτονται πάρα πολλοί Έλληνες.

Παρ’ όλα αυτά για τη λύση δεν αρκεί μόνο η ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Κι αυτό γιατί η διακυβέρνηση των ισχυρών κρατών και η άσκηση πολιτικής από τους πανίσχυρους και αυτονομημένους θεσμούς της ΕΕ, λίγο επηρεάζεται από το ποιος κυβερνά την Ελλάδα. Αυτό που απαιτείται είναι μία νέα συμφωνία για το χρέος της χώρας αλλά και για ένα αναπτυξιακό πρότυπο που να κινητοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις και να δίνει ελπίδες στα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα. Όσο αυτό το δίπολο δεν προχωρά, τόσο η έξοδος από την κρίση θα είναι μακριά. 

Μικρά βαρίδια

Μέρες που περνούν και φεύγουν, μικρά βαρίδια κάθε μέρα που μας κρατάνε δέσμιους, με πλάτη στο μεγάλο βάσανο ενός κόσμου που έχει γυρίσει ανάποδα, αλλαγές που δεν αλλάζουν, επιθυμίες με σβησμένο τον θυμό τους, όνειρα που καταπιέζονται στα κάτω στρώματα της συναίνεσης. Παρ' όλα αυτά… Παρ' όλα αυτά, είμαστε φτιαγμένοι για να βρίσκουμε διαφυγές. 

Αλλά πού να τις βρούμε, πώς να τις δούμε έστω, όταν τα μάτια μας τα κρατάμε κλεισμένα. Και μας τα κρατάνε, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά μη τα ρίχνουμε μόνο στους άλλους. Πρώτα εμείς είμαστε που θα πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα.

Το ξέρω… Υπάρχουν μέρες που δεν έχουμε καμία όρεξη για κανένα βήμα. Κι έρχονται ώρες που θέλουμε να τα παρατήσουμε. Αλλά δεν γίνεται. Ούτε θα μας αφήσουν, ούτε μπορούμε να κάνουμε πίσω. Δεν είμαστε μόνοι μας, είναι μαζί μας όλοι αυτοί που μας αγαπούν, όσοι εξαρτώνται από εμάς, όσοι αναφέρονται σε μας. Είθε να τα καταφέρουμε… Μπορούμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr