Η δύναμη να περάσει στους Δήμους

Η συζήτηση περί των δημοτικών τελών, έχει πάντα ένα όριο. Κι αυτό δεν είναι οι ανάγκες του δήμου και της πόλης, αλλά το ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και γιατί είναι τόσο λεπτομερές το νομοθετικό πλαίσιο; Θεωρητικά για να ελέγχει το κράτος τους δήμους και να μην επιτρέπει αυθαιρεσίες. Πρακτικά, κατά τη γνώμη μου για να μην τους αφήνει να πάρουν ανάσα.

Τα ανταποδοτικά τέλη, δεν είναι παρά μια λίστα υποχρεωτικών αμοιβών που πρέπει να λαμβάνει ένας δήμος από τους δημότες για να τους ανταποδίδει συγκεκριμένες υπηρεσίες. Κανονικά, δεν θα χρειαζόταν καμία ρυθμιστική νομοθεσία για κάτι τέτοιο. Θα αρκούσε ένας νόμος που θα έδινε την αρμοδιότητα στον δήμο και τίποτα παραπάνω.

Η δημοτική αρχή θα μας καλούσε κάθε χρόνο σε μία συνέλευση, στην πλατεία ας πούμε και σε συνδυασμό και με σύγχρονα μέσα επικοινωνίας θα μας ενημέρωνε για τους σχεδιασμούς της, για τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες της. Θα μπορούσε να κάνει κι ένα δημοψήφισμα πότε πότε ώστε να εγκρίνονται οι ανάλογοι πόροι. Κι αυτό είναι όλο. Το τι φως θα έχουμε στο δρόμο ή πόσο θα κοστίζει σε έναν επιχειρηματία να βγάλει τραπέζια στο πεζοδρόμιο, είναι υπόθεση της πόλης. 

Η αυτοδιοίκηση βέβαια στην πράξη είναι όντως ένα δύσκολο πράγμα. Τι θα κάνεις για παράδειγμα με τους δημότες που θα αρνούνται να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους; Παρ’ όλα αυτά είναι καλύτερα να αυτοδιοικούμαστε από το να περιμένουμε από το κράτος… να αλλάξει τις λάμπες στο δρόμο.

Προϋπόθεση είναι επίσης να περάσει ένα μέρος των κρατικών εσόδων στους δήμους. Απευθείας και χωρίς όρους. Γιατί δεν νοείται Τοπική Αυτοδιοίκηση που επαιτεί για να επιβιώσει στα γραφεία των υπουργών. 

Μαγικές λύσεις προφανώς δεν υπάρχουν για τίποτα. Πρέπει όμως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και εκτός του παλιού πλαισίου. Και να δίνουμε εμπιστοσύνη και στις δυνάμεις της οργανωμένης κοινωνίας και στις τοπικές αρχές. 

Ο «φόβος» για τον Τραμπ έξω από το τείχος

Αυτός ο «φόβος» για τον Τραμπ μοιάζει και με νεύρωση των καλοζωϊσμένων αστών που κλεισμένοι στο τείχος του σπιτιού τους, νομίζουν ότι οι εχθροί εκεί έξω τους έχουν περικυκλώσει. Γιατί αν ο πραγματικός φόβος τους ήταν η άνοδος του ρατσιστικού λόγου, τότε θα είχαμε δει κάτι περισσότερο από τη σθεναρή τους στάση, κατά την άνοδο του ρατσισμού και του νεοναζισμού, στη χώρα μας τόσα χρόνια. 

Εκείνος που σταθερά αντιστρατεύεται το φασισμό, την αυταρχική εξουσία και την στρατοκρατία, δεν περίμενε την εκλογή Τραμπ για να «τρομοκρατηθεί». Αντίθετα είχε από νωρίς επισημάνει και τους κινδύνους από την ανάδειξη της Κλίντον ως εκπροσώπου των δημοκρατικών πολιτών με την ταυτόχρονη απαξίωση της υποψηφιότητας Σάντερς. 

Παρ’ όλα αυτά κι επειδή δεν είναι όλοι και τόσο πολιτικοποιημένοι όσο λένε, η εκλογή Τραμπ, είναι αλήθεια ότι δοκιμάζει τα όρια όλων μας. Μήπως όμως αυτά τα όρια είναι καλά στημένα από εμάς ώστε να αφήνουν απ’ έξω οτιδήποτε «ενοχλητικό»; Και μήπως τελικά, αυτό το «ενοχλητικό» αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζουμε και πολύ πιο γειωμένο με μια πραγματικότητα που υπάρχει, θέλουμε δεν θέλουμε εμείς;

Με άλλα λόγια, μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το παράθυρο και να κοιτάξουμε εκεί έξω; Εκεί που ζουν οι άνθρωποι, εκεί που βιώνονται καθημερινά απίστευτες αντιφάσεις, ρήξεις, οπισθοχωρήσεις, αλλά και όνειρα και προσδοκίες και ελπίδες. Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr