Ο Ομπάμα και ο κόσμος των αλληλοεξαρτήσεων

Η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα στέλνει ήδη τα μηνύματα που αναμένονταν ικανοποιώντας παράλληλα και τις προσδοκίες της ελληνικής πλευράς. Ο Αμερικανός Πρόεδρος εκφράζει την κεντρική ιδέα του αμερικανικού υποδείγματος για την οικονομία, με παραινέσεις για προώθηση των μεταρρυθμίσεων ώστε να ανοίξει η αγορά και αίτημα για μείωση του χρέους ώστε να βρουν γόνιμο έδαφος οι επενδύσεις και η ανάπτυξη. Είναι σαν να ακούμε την πολιτική πλευρά των προτάσεων του ΔΝΤ.

Θα μπορούσε να πει κάποιος από αυτή τη σκοπιά ότι είναι μία αχρείαστη επίσκεψη. Πόσο μάλλον που έφερε πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας στην Αθήνα και πρωτόγνωρες απαγορεύσεις στις μετακινήσεις που αγγίζουν τα όρια της παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων. Όμως αφενός αυτό ήθελε να πετύχει η Αθήνα- ένα νεύμα από τον ισχυρότερο πρόεδρο του πλανήτη- και αφετέρου, έτσι είναι πλέον η πολιτική. Έχει ανάγκη από τους συμβολισμούς της, και ένας τέτοιος συμβολισμός είναι η επίσκεψη. Ακόμα και ο Ομπάμα χρειάζεται την εικόνα της ελληνικής πρωτεύουσας στην ισχυροποίηση του προφίλ του μέσα και έξω από τις ΗΠΑ.

Το κυριότερο όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι τέτοιες συναντήσεις κορυφής αποτελούν και δείγμα του τρόπου με τον οποίο κινείται η διεθνής πολιτική. Υποδηλώνουν το παγκόσμιο παράδειγμα. Έτσι γίνεται σήμερα η πολιτική σε έναν κόσμο τρομερά ανοιχτό, αλλά και πλήρη ισορροπιών, συσχετισμών, αλληλοεξαρτήσεων και αλληλοεπιδράσεων. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να πολιτευτεί εκτός αυτού του πλαισίου ή δεν έχει καταλάβει τι γίνεται ή δεν έχει τίποτα νέο να πει, να εκφράσει το διαφορετικό. Αν υπήρχε ένα διαφορετικό μοντέλο θα το ξέραμε. Και όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2010 κατάλαβαν προφανώς ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Θα μπορούσε κάποιος άλλος να ισχυριστεί ότι απαιτείται μία άλλη κίνηση από τα κάτω. Αφού δεν μπορούν οι εξουσίες και οι κυβερνήσεις να βρουν λύσεις, να τις αναζητήσουν οι κοινωνίες. Ναι, αλλά ό,τι γίνεται μέσα στην κοινωνία κινείται δραματικά αργά. Κι αν βρει το δρόμο να δημιουργήσει ένα εναλλακτικό παράδειγμα σύντομα βρίσκει μπροστά του και την αντίδραση των πόλων εξουσίας που ενοχλούνται και αντιτίθενται. 
Η λύση προφανώς δεν μπορεί να ανάγεται σε αναζητήσεις στο ιδεολογικό υπερπέραν. Εδώ, εδώ που βράζουν τα πράγματα, θα αναζητηθούν και οι όποιες διέξοδοι. Κι από τα πάνω κι από τα κάτω.

Ναι είσαι εκεί…

Πολλοί ζηλεύουν τους δημοσιογράφους που έχουν πρόσβαση σε μεγάλα γεγονότα, καλή ώρα τώρα με την επίσκεψη Ομπάμα. Ναι, όντως είναι ένα από τα καλά της δουλειάς. Τι θα έκανε όμως ένας πολίτης αν είχε την ευκαιρία να είναι σε μία τέτοια συνέντευξη Τύπου; Σε λίγη ώρα θα βαριόταν.

Άλλωστε τέτοια γεγονότα, αλλά και πολύ μικρότερης εμβέλειας όπως η συνέντευξη ενός υπουργού είναι πολύ κουραστικά ενίοτε, αφού προηγείται αναμονή και μεγάλο χάσιμο χρόνου. Και στο τέλος πρέπει να κάνεις και τη δουλειά, να γράψεις και το κομμάτι.

Το ωραίο είναι ότι έχεις προσωπική άποψη για αυτό που συμβαίνει και μπορείς να σχηματίσεις μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη για ένα πρόσωπο. Αν και η επικοινωνία πια και η πολιτική μάρκετινγκ στρογγυλεύει τα πάντα πια.

Το καλύτερο πάντως με το να είσαι εκεί, είναι να βιώνεις προσωπικά το γεγονός, να αλλάζεις κι εσύ μαζί του. Γιατί κι ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι ευμετάβλητος, να επηρεάζεται από όσα του συμβαίνουν, κρατώντας βέβαια όσο γίνεται πιο ακέραια τη συνείδησή του και τα αντανακλαστικά του. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr