Την Έλενα Ακρίτα, ως προσωπικότητα, δε μπορούμε να πούμε ότι την εκτιμούμε ιδιαίτερα…

Αυτό ως μία καθαρά προσωπική εκτίμηση, στο στυλ που κάποιος θεωρεί, ότι ένα τρίτο πρόσωπο του ταιριάζει λιγότερο ή περισσότερο…

Η άποψή μας αυτή, ενισχύθηκε τρόπον τινά, κατά την κατάθεσή της, πριν από μερικές εβδομάδες στη δίκη που εξελίσσεται για την υπόθεση Γιακουμάκη…

Παρόλα αυτά όμως, δε μπορούμε να μην σχολιάσουμε με ιδιαίτερα θερμό τρόπο την προσέγγισή της, πριν από λίγες ημέρες σε ένα θέμα, που αναδεικνύει, δυστυχώς, το πόσο απαίδευτος και κακόψυχος κόσμος κυκλοφορεί ανάμεσά μας…

Η περιπέτεια υγείας του πρώην βουλευτή Θαν. Πλεύρη, που εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση αποτέλεσε αντικείμενο σχολιασμού και «έκφρασης ευχών» από διάφορους μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης…

Ευχές για «καλό ψόφο στον φασίστα» και άλλες παρόμοιες ή και πολύ χειρότερες, που το μόνο που κάνουν, είναι να αναδεικνύουν αυτό που επισημαίνει η κα Ακρίτα σε ένα ωραίο κείμενό της…

Το γεγονός, ότι καταφέραμε να φτιάξουμε και να ζούμε τελικά σε μία κοινωνία, όπου η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια ευτελίζονται διαρκώς…

Γιατί είναι άλλο πράγμα, να αδιαφορείς για μία τέτοια περιπέτεια υγείας ενός δημόσιου προσώπου το οποίο δε συμπαθείς ή απεχθάνεσαι και τελείως άλλο, να εκφράζεις μία τέτοια άποψη…

Κρατάμε ως το πιο ξεχωριστό κομμάτι του κειμένου της κας Ακρίτα, αυτό που λέει, ότι τα περαστικά στον κ. Πλεύρη είναι αυτονόητα, όπως και οι ευχές για καλή ανάρρωση που πρέπει να τον συνοδεύουν, γιατί το μεγαλύτερο όπλο για να αντιμετωπίσεις τις απόψεις του (έχει εκφραστεί για πολλά ζητήματα τα τελευταία χρόνια και έχει θέσεις, που τον κατατάσσουν στην ακροδεξιά), δεν είναι η ευχή ή η ελπίδα να πεθάνει…

Αλλά είναι η ίδια η Δημοκρατία, που δίνει το δικαίωμα σε όλους να εκφράζονται και μέσα από αυτήν, να αντιμετωπίσεις τις όποιες απόψεις…

Αλλά, σε ποιον να μιλήσεις και τι να πεις… Διαβάζεις μερικά κείμενα ανθρώπων, που μοστράρουν και τη φάτσα τους κιόλας, και αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν πράγματι, να ζουν ανάμεσά μας…

Ένα ερώτημα, το οποίο για να πούμε την αλήθεια μας ήρθε στο νου, χθες κατά την ακροαματική διαδικασία στη δίκη της υπόθεσης Γιακουμάκη…

Κάποιες ερωτήσεις του Δικαστηρίου είναι από εκείνες που σε πρώτη φάση, σε κάνουν να αναρωτιέσαι, εάν «άκουσα καλά»…

Μετά στρέφεις το κεφάλι σου δεξιά κι αριστερά, για να δεις κι άλλες αντιδράσεις… Και εκεί καταλαβαίνεις ότι καλά άκουσες και απορείς…

Γιατί; Μα, για τον κόσμο στον οποίο ζουν ορισμένοι…

Λες και είναι κλεισμένοι σε μία γυάλα και από εκεί βλέπουν, χωρίς να ακούν και προφανώς χωρίς να αντιλαμβάνονται, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα γύρω τους και γύρω μας…