Γιατί χρειαζόμαστε τα Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα

Το κλείσιμο των δύο ιστορικών εφημερίδων, «Βήμα» και «Νέα» και των άλλων Μέσων του ΔΟΛ είναι από τα πιο θλιβερά γεγονότα των καιρών μας. Προφανώς και ανήκουν στο πλαίσιο εκείνο με το οποίο έκλεισαν και άλλα σημαντικά Μέσα Ενημέρωσης όπως η «Ελευθεροτυπία», για όποιον θέλει να βλέπει τα πράγματα με σφαιρικότητα.

Οι εφημερίδες κλείνουν όταν οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούν ή δεν θέλουν πια να τις κρατάνε ανοιχτές. Αυτή είναι η βασική αλήθεια. Το τελευταίο διάστημα παίζεται ένα παιχνίδι αντιπαραθέσεων για το πόσο μεγάλη είναι η συμβολή και άλλων παραγόντων όπως η στάση της κυβέρνησης ή των τραπεζών. Καλό όμως είναι ο συνυπολογισμός των αιτιών να γίνεται με ένα κοινό τρόπο σε όλες τις περιπτώσεις. Γιατί πολλοί που σήμερα διαμαρτύρονται για το κλείσιμο του ΔΟΛ, πριν από λίγα χρόνια για άλλα Μέσα που έβαζαν λουκέτο, έβρισκαν μόνο να πουν ότι «έτσι είναι η αγορά».

Ευθύνες δηλαδή έχουν και οι πολίτες και όλοι εμείς οι αναγνώστες που αναγνωρίζουμε το πρόβλημα μόνο όταν φτάνει στην πόρτα μας. Κι έχει σημασία να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τον τρόπο που πολιτεύεται μία κυβέρνηση ή από τη στάση ενός επιχειρηματία. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι καταστρέφεται ο χώρος των Μέσων Ενημέρωσης. Και οι ευθύνες είναι πολλές, δομικές και σε  βάθος χρόνου.

Οι πωλήσεις των εφημερίδων δείχνουν διαχρονικά ένα και μόνο πράγμα: Αν κλείσει μία εφημερίδα δεν περνάνε οι αναγνώστες της σε αυτές που συνεχίζουν να κυκλοφορούν. Απλώς σταματάνε να αγοράζουν εφημερίδα. Γιατί πάνω από όλα η εφημερίδα είναι μια σχέση εμπιστοσύνης με τον αναγνώστη.

Επιπλέον και ειδικά στην Ελλάδα οι εφημερίδες δεν αντικαταστάθηκαν από ανταγωνιστικά και ποιοτικά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, όπως έγινε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Εδώ, κυριαρχεί η ζούγκλα στο Διαδίκτυο. Οι «ψεύτικες ειδήσεις» που έγιναν της μόδας τελευταία, είναι σχεδόν κανόνας στην ελληνική «μπλογκόσφαιρα».

Η ελληνική Πολιτεία έχασε τα τελευταία 20 χρόνια την ευκαιρία να προσφέρει γόνιμα στην ανασύνταξη του Τύπου στο σύνολό του. Ούτε τη νομιμότητα δεν μπόρεσε  να εγγυηθεί. Η σημερινή κυβέρνηση αντί να δει το πρόβλημα ως σύνολο, εστίασε μόνο στο θέμα της «διαπλοκής», χωρίς να καταφέρει και κάτι.

Αλλά ας γυρίσουμε στους πολίτες. Ακόμα και σε μία τόσο άσχημη κατάσταση, δεν μπορεί οι καθημερινές εφημερίδες να πουλάνε μερικές δεκάδες χιλιάδες φύλλα πανελλαδικά. Όσο δίκια και να έχουν οι αναγνώστες για όσα διάβαζαν τόσα χρόνια, δεν  μπορεί να μην βλέπουν ότι αυτή η αίσθηση που έχουν συνέχεια ότι «πέφτουν από τα σύννεφα» και ότι δεν γνωρίζουν τι πραγματικά γίνεται γύρω τους, πηγάζει κι από το ότι αρνούνται να ενημερωθούν σοβαρά από επαγγελματίες και γνώστες της ενημέρωσης.

Ας το έχουμε υπόψη αυτό, για να γνωρίζουμε γιατί ζητάμε να ανοίξουν τα «Νέα» και το «Βήμα».

Τα σημάδια του πολέμου

Για την εξουδετέρωση μίας βόμβας την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη θα χρειαστεί να μετακινηθούν προσωρινά δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι. Χτες επίσης, μία ακόμα οβίδα βρέθηκε σε έργα στον Πειραιά. Τελικά δεν είναι τόσο εύκολο να αποφύγεις το παρελθόν.

Κι αποδεικνύεται και πόσο φοβερό πράγμα ήταν τελικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Που ειδικά στην Ελλάδα συμπληρώθηκε και από έναν τρομερό Εμφύλιο για να θυμηθούμε και τα ναρκοπέδια στα δικά μας τα  βουνά της Ηπείρου.

Όσο κι αν θέλουμε να το ξεχάσουμε, η βία είναι παρούσα πολλές δεκαετίες μετά. Είναι παρούσα στη μνήμη όσων επέζησαν, αλλά και σε τυχαία γεγονότα όπως μιας ξεχασμένη βόμβα.

Και δεν μας βοηθάει σε τίποτα βέβαια αυτή η γνώση της διαρκούς μνήμης.

Μόνο μία υποσημείωση μας μένει. Ότι καλύτερα θα ήταν να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, να μην ξαναμπλεχτούμε σε πολέμους. Γιατί τα σημάδια τότε θα γίνουν αιώνια και θα μας κυνηγάνε σαν ερινύες.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr