Περιμένοντας από τους νέους ηγεμόνες της εσωστρέφειας

Το ανησυχητικό δεν είναι μόνο ότι εκλέχτηκε ο Τραμπ στην Αμερική ή ότι έχει δυναμική η Λεπέν στη Γαλλία. Πιο ανησυχητικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί σε όλον τον κόσμο, και στην Ελλάδα προφανώς, που πιστεύουν ότι με κάτι τέτοια είναι ευκαιρία να αλλάξει ο κόσμος μας προς το καλύτερο, ότι αυτή είναι η «μαγική» λύση. Πιστεύουν δηλαδή ότι θα δοθεί χτύπημα στο σύστημα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας επειδή για παράδειγμα υπάρχει μια ρητορική κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ας πούμε.

Αναρωτιέσαι βέβαια πότε αμφισβήτησε τις δομές της παγκόσμιας οικονομίας ο Τραμπ ή η Λεπέν; Ή πώς μπορεί να αλλάξει κάτι, αν πετύχουν και οι δύο τους την αύξηση της ισχύος των κρατών τους και μόνο («Η Αμερική πρώτα»); Γιατί μία ισχυρότερη Γαλλία θα πάει καλύτερα τα πράγματα από μία ισχυρή Γερμανία; Ακόμα άλλωστε και το τι είναι «ισχυρός» αμφισβητείται.

Η κατάσταση ειδικά στην Ελλάδα θυμίζει εκείνα τα μετεπαναστατικά κόμματα, το Γαλλικό, το Ρωσικό κλπ με την ιθύνουσα τάξη του κράτους μας να μην μπορεί να βρει άλλη λύση πλην της προσκόλλησης στην πολιτική άλλου κράτους. Αλλά δικαιολογούνταν κάπως εκείνη η κατάσταση αν σκεφτείς τι είχε προηγηθεί. Σήμερα ποιος δικαιολογείται να πιστεύει ότι ο Πούτιν θα αλλάξει τον κόσμο και θα «σώσει» και την Ελλάδα, για παράδειγμα;

Η τάση αυτή πάντως, είτε έχει μεγάλη επιρροή είτε όχι, δείχνει ακριβώς και την εσωστρέφεια με την οποία φλερτάρουν ολόκληρα κοινωνικά στρώματα πια στη Δύση. Μία τάση επιστροφής στο εσωτερικό, στο έθνος κράτος και όχι στις υπερκρατικές δομές. Άλλοι απογοητευμένοι, άλλοι φτωχοποιημένοι άγρια από τον τρόπο που αναπτύχθηκε η οικονομία, προσβλέπουν σε κάτι πιο οικείο, πιο κοντινό τους. Η έστω να μοιάζει τέτοιο, να φαίνεται σαν «πατρίδα».

Κι εκεί είναι βέβαια που περιμένει η ακροδεξιά, όπως ακριβώς και στον 20ο αιώνα που έταζε «περηφάνια» εκεί που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη για δουλειά και ένα μισθό για να τα βγάλουν πέρα.

Μία πρόταση για τα αδέσποτα

Ας επιστρέψουμε στο θέμα με τα αδέσποτα, για μία ακόμα φορά τα τελευταία δέκα χρόνια που το συζητάμε στην πόλη μας. Να θυμίσουμε δύο αρχές: Πρώτα από όλα είναι πρόβλημα ανθρώπων και όχι ζώων, άρα εκεί είναι που πρέπει να στραφούν οι πολιτικές. Και κατά δεύτερον, το πρόβλημα είναι μεγάλο σε όλη την Ευρώπη λόγω και της κρίσης, αλλά ειδικά στην Ελλάδα έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις λόγω της έλλειψης δομημένης, οργανωμένης αντιμετώπισης από την Πολιτεία.

Για να μην επαναλαμβανόμαστε συνέχεια, μέσω επιχειρημάτων που έχουν πολυχρησιμοποιηθεί και για να μην μένει ο καθένας προσκολλημένος στην άποψή του, ας παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει «μαγική λύση», ούτε «σύντομη λύση». Αν δε, κάποιος ονειρεύεται ότι η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα σκοτώσει μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες σκύλους ή θα τους κλείσει πίσω από ένα σύρμα, τότε ας προχωρήσει εκτός του κοινού διαλόγου.

Πέρα όμως από τη διαρκή συζήτηση πρέπει να βρούμε και τρόπους να προχωρήσει η αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο πιο λειτουργικός τρόπος θα είναι να αποκτήσει η πόλη μας ένα ολοκληρωμένο Κέντρο, ένα Κέντρο σε κάθε πόλη της χώρας, μικρή ή μεγάλη, ακόμα και σε χωριό αν χρειαστεί. Αυτό το Κέντρο θα αναλάβει τη στείρωση και το τσιπάρισμα των ζώων, την καμπάνια ενημέρωσης κλπ

Απαιτείται η πλήρης συνεργασία όλων των υπηρεσιών, έκτακτες λύσεις, εθελοντισμός, αλλαγές σε νομοθετικό πλαίσιο κ.α. Και βέβαια θα απαιτηθούν και πολλά λεφτά. Τα οποία επειδή δεν μπορεί να διαθέσει το κράτος (από πού;) θα αναλάβει να τα βρει η κάθε τοπική κοινωνία χωριστά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr