Η ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου δε μπορεί παρά να είναι και μία απόφαση, που έχει και πολιτικό πρόσημο…

Και την ίδρυση αυτή την πιστώνεται η κυβέρνηση, την πιστώνεται ο υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, την πιστώνονται οι τοπικοί βουλευτές και ειδικά εκείνοι που «έτρεξαν» την υπόθεση, πιέζοντας καταστάσεις, την πιστώνονται επίσης οι τοπικές αρχές, που άσκησαν και αυτές την πίεση που μπορούσαν…

Το ποιος «έτρεξε» περισσότερο ή λιγότερο το γνωρίζει πρώτα απ’ όλους ο καθένας, όπως και οι πρυτανικές αρχές…

Εμείς όμως έχουμε να σημειώσουμε κάτι που θεωρούμε, ότι είναι άξιο λόγου και το οποίο αναδεικνύει και μία σκληρή πραγματικότητα στην πολιτική ζωή της χώρας…

Το πλήρωμα του χρόνου για την ίδρυση της Πολυτεχνικής Σχολής είχε έρθει εδώ και πολύ καιρό. Όλα ήταν έτοιμα και εκείνο που απέμενε ήταν η υπογραφή και η προώθηση της σχετικής διάταξης νόμου…

Αυτό που έκανε λοιπόν ο Κ. Γαβρόγλου πριν από λίγες ημέρες και το οποίο ψηφίστηκε το βράδυ της Πέμπτης με το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας…

Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι. Τι στο καλό αντιλήφθηκε ο Γαβρόγλου στο λίγο διάστημα που έχει στην ηγεσία του υπουργείου και προώθησε το ζήτημα τόσο άμεσα;

Να φοβήθηκε μην… πέσει η κυβέρνηση εξαιτίας της Πολυτεχνικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων; Να φοβήθηκε, ότι δε μπορεί ο ίδιος να αντέξει ένα τόσο μεγάλο προσωπικό και πολιτικό κόστος;

Φυσικά, τίποτε από τα δύο δεν ισχύει…

Τι διαφορετικό έκανε ή έμαθε λοιπόν ο Γαβρόγλου, που δεν έκαναν, ούτε έμαθαν οι προκάτοχοί του, από τον Αρβανιτόπουλο και τον Μπαλτά μέχρι τον Φίλη;

Πέραν της κατανόησης της ακαδημαϊκής αναγκαιότητας να ιδρυθεί η Πολυτεχνική Σχολή, (που μάλλον ήταν αρκετά δύσκολο για τους προηγούμενους), είχε την αποφασιστικότητα και την πολιτική βούληση να υπογράψει!

Δύσκολο να πιστέψει κάποιος, ότι υπέγραψε επειδή θέλησε να εξυπηρετήσει συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας ή για να αποκομίσει μικροκομματικά ή προσωπικά οφέλη…

Πού θέλουμε να καταλήξουμε λοιπόν; Στο ότι σε μία ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα, σημασία δεν έχουν – ακόμη δυστυχώς – οι κοινωνικές αναγκαιότητες και πολύ περισσότερο, η επίλυση ζητημάτων δεν εξαρτάται από αυτές…

Αλλά εξαρτάται από την πολιτική βούληση και ναι, από το επίπεδο και την επάρκεια του αντικειμένου, που έχει κάθε υπουργός…

Αν συνέχιζε να είναι υπουργός ο Φίλης, περίπτωση να ιδρυθεί Πολυτεχνική Σχολή δεν υπήρχε, πολύ απλά, γιατί κανείς και ποτέ δεν είχε καταφέρει να συνεννοηθεί μαζί του για άλλα, περισσότερο απλά, ζητήματα του Πανεπιστημίου…

(Μας) έτυχε λοιπόν ο Γαβρόγλου σε αυτή τη θέση, και πολύ σωστά τον εκθειάζει, για την προσφορά του, ο πρύτανης Γ. Καψάλης.