Να μην χάνουμε συνέχεια την μπάλα

Στον παράλληλο κόσμο του δικτύου, το πρώτο θέμα φυσικά από την Τετάρτη το βράδυ ήταν η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Παρί. Οι δε αναλύσεις των «ειδικών» έφτασαν σε απίστευτα όρια, από το αν η πάλαι ποτέ ομάδα των Δημοκρατικών της Βαρκελώνης είναι σήμερα η πρωτοπόρος της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου, μέχρι τον έλεγχο που ασκεί πια η διαφήμιση και το χρήμα πάνω ακόμα και στο ποιος θα προχωρήσει στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ

Όπως συμβαίνει βέβαια συχνά, η υπερ- ανάλυση καταλήγει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση αφού ούτε όλοι καταλαβαίνουν τις παραμέτρους που μπαίνουν στο τραπέζι (ποιος νέος ενδιαφέρεται σήμερα για την πολιτική καταγωγή πριν από τον πόλεμο της Μπαρτσελόνα ή της Ρεάλ), ούτε μπορεί να γίνει αποδεκτή όλη αυτή η συνομωσιολογία που ξεσπά κάθε φορά που ένα αποτέλεσμα δεν κινείται στο μέσο όρο αποδοχής.

Το καλύτερο είναι να αφήνουμε το ποδόσφαιρο στην άκρη, στη θέση του. Όχι γιατί δεν αποτελεί κι αυτό ένα κοινωνικό γεγονός, με ισχυρή μάλιστα επιρροή στο πλήθος σε σχέση με ανάλογα φαινόμενα. Αλλά γιατί δεν γίνεται να τα μπερδεύουμε όλα μαζί και στο τέλος να θέλουμε να βγαίνει και νόημα. Σαν τους Τσίπρα – Μητσοτάκη που άνοιξαν κόντρα στο twitter για το ποιος μπορεί να προβλέψει πιο επιτυχημένα το αποτέλεσμα.

Γιατί όσο κι αν μοιάζει πειρασμός το  να κάνουμε εύκολες αναγωγές, από το κοινωνικό στο πολιτικό, καλό θα είναι να κρατήσουμε τα όρια. Άλλο το γκολ του Νεϊμάρ, άλλο η συμφωνία με το ΔΝΤ. Άλλο η πραγματικότητα σε ένα γήπεδο, κι άλλο στην ελληνική συγκυρία. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο «μέσος» άνθρωπος καταλαβαίνει τα όρια. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, με όλα όσα έχουν συμβεί, είναι εύκολο να χάσουμε όλοι μας την μπάλα. Και δεν είμαστε καν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να ελπίζουμε ότι θα τη βρούμε κάποια στιγμή μαζί με ένα καλό συμβόλαιο.

Από την ατομική ευθύνη στην ωριμότητα

Πόσες φορές κι αν δεν έχουμε μιλήσει από αυτές τις γραμμές για την ατομική ευθύνη. Αυτή που λείπει από πολλούς Έλληνες που επιλέγουν να αναθέσουν σε άλλους την υποχρέωση υπεράσπισης της δημοκρατίας (σε κάποιον πρόθυμο πολιτικό αρχηγό για παράδειγμα ή ένα κόμμα εξουσίας) και αφήνουν για τον εαυτό τους την ατομική πρόοδο, την «επιτυχία» και τον πλουτισμό με κάθε μέσο.

Από την άλλη, άλλες τόσες φορές έχουμε διαφωνήσει με την εξίσωση των ευθυνών προς τα κάτω, με αυτό το «μαζί τα φάγαμε». Δεν είναι το ίδιο ο επαγγελματίας που βγάζει ένα «μαύρο» χιλιάρικο με εκείνον που κρύβει από την Εφορία 50 χιλιάδες ευρώ. Δεν είναι το ίδιο εκείνος που κοιτάει να κερδίσει με όποιον τρόπο γίνεται ένα κατοστάρικο, με τον άλλο που έχει στήσει μια «μηχανή» για να κερδίσει έναν διαγωνισμό του Δημοσίου.

Είναι απαραίτητο συνεπώς να βάλουμε όρια. Και όχι, δεν είναι τα πάντα πολιτική. Ούτε πρέπει να βγάζουμε συνέχεια τη μεζούρα της ηθικής και να τους μετράμε όλους. Που προσωπικά, όπου ακούω να μιλάνε πολύ για ηθική, απομακρύνομαι γιατί μυρίζομαι κρυμμένη υποκρισία.

Αλλά, πάλι, οφείλουμε όχι να είμαστε υπεύθυνοι γενικώς, αλλά να αναλαμβάνουμε ειδικά, συγκεκριμένα, την ευθύνη των επιλογών μας. Να φτάνουμε ως το τέλος, ό,τι έχουμε αναλάβει ως έργο, από κάτι μικρό ως τα μεγάλα της ζωής. Να μην αποσυρόμαστε στα δύσκολα, να μην παραιτούμαστε όταν στενεύουν τα πράγματα. Το λένε και ωριμότητα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr