Κανένα μυστικό πια πίσω από τις κλειστές πόρτες

Για την πορεία της διαπραγμάτευσης ενημερώθηκαν από τους Τσακαλώτο και Αχτσιόγλου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα στοιχεία της ενημέρωσης, υπήρξαν σχεδόν άμεσα και σχετικά δημοσιεύματα χτες, γιατί όπως είναι γνωστό από παλιά στη χώρα μας, κάτι που ξέρουν πάνω από δύο, είναι σαν να το ξέρουν όλοι. Τι άλλωστε  είναι τόσο μυστικό και κρυφό στην ιστορία των μνημονίων; Τι μπορεί να αποκρυφτεί από την κοινή γνώμη;

Αν καταλάβαμε κάτι όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν υπάρχει καμιά κρυφή συνταγή για να βγούμε από την κρίση. Άντε, το πολύ το 2010 και το 2011 να πιστεύαμε ακόμα ότι υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές, δρόμοι διαφορετικοί. Γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα, έγινε κατανοητό ότι δεν υπάρχουν plan b. Ή για να είμαστε και πιο δίκαιοι κανείς σχεδόν δεν ήθελε να πάρει την «κουρτίνα 2».

Και η εξήγηση γι’ αυτό δεν είναι μόνο ότι επικράτησε τρομοκρατία και φόβος- υπήρξαν και αυτά-, αλλά ότι τελικά οι περισσότεροι πείστηκαν ότι είναι καλύτερα να μείνουμε στο γνωστό δρόμο της ΕΕ, του ευρώ και των διεθνώς δεδομένων για την οικονομία. Εκείνον τον άλλο δρόμο που θα μπορούσαμε να πάρουμε, δεν το περπατήσαμε ποτέ τελικά, για να δούμε πού βγάζει…

Η δραχμή και η έξοδος από την Ευρώπη, δεν αποτέλεσε συνειδητή, έστω και σιωπηρά, επιλογή των περισσότερων στη χώρα. Κι έτσι έγινε δυνατή και η μετατροπή του «όχι» σε «ναι». Όσο για τους κυβερνώντες, γρήγορα κατάλαβαν ότι άλλο κυβέρνηση κι άλλο αντιπολίτευση, κάτι που έχουν καταλάβει βέβαια δεκάδες κόμματα παγκοσμίως, στο παρελθόν, στην πορεία τους προς την εξουσία.

Κατά συνέπεια, το κλειδί για την πρόβλεψη των εξελίξεων στις μέρες μας, δεν είναι κανένας κρυφός άσσος στα χέρια του Τσίπρα. Αντίθετα, η γνώση των όσων θα ακολουθήσουν το κλείσιμο της αξιολόγησης, η σωστή πληροφόρηση, η ανοιχτή συζήτηση για το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η διακυβέρνηση της χώρας, θα ήταν περισσότερο χρήσιμα εργαλεία όχι μόνο για τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, αλλά για όλους μας.

Περήφανοι για το κουκούλι μας

Ας παραδεχθούμε ότι το σύνθημα για την «Ευρώπη των λαών» δεν λέει τίποτα πια. Σήμερα είναι η Ευρώπη των κυβερνήσεων, των μη αιρετών οργάνων διοίκησης, του Eurogroup και του ευρώ, η Ευρώπη των ατομικών δικαιωμάτων ίσως, αλλά κάπου εκεί τελειώνει και η κοινή συζήτηση και ξεκινάει ίσως μία άλλη για το πόσο Ευρώπη χρειαζόμαστε, για το αν το νέο μοντέλο θα είναι ομοσπονδιακό κλπ. αλλά χωρίς και κάτι αποσαφηνισμένο. Κι αν προλάβουμε να την κάνουμε κι αυτή…

Τώρα τα περισσότερα μας έρχονται από πάνω προς τα κάτω. Παλιότερα θέλαμε οι κάτω να διαμορφώνουν τις πολιτικές των άνω. Έγιναν δύο τρία δημοψηφίσματα που οι κάτω είπαν «όχι» στα μοντέλα που ήθελαν να τους φορέσουν οι από πάνω κι αυτό ήταν όλο. 

Και τώρα ανησυχούμε για την άνοδο εκείνων των ρευμάτων που δεν θέλουν μία «άλλη Ευρώπη», αλλά θέλουν μια μη Ευρώπη, θέλουν την καταστροφή της ενωμένης Ευρώπης, υμνώντας την επιστροφή στο έθνος – κράτος. Και δεν υπάρχουν πια πολλοί αριστεροί να οραματίζονται μια άλλη κοινωνία έστω και με ρήξεις στο οικοδόμημα της ΕΕ, αλλά μόνο εθνικιστές καλυμμένοι κάτω από μεταμοντέρνα σχήματα (ή και χωρίς να είναι καλυμμένοι) που δηλώνουν περήφανοι γι’ αυτό που είναι και επιζητούν το κλείσιμο των συνόρων και την αυτάρκεια μέσα από το τείχος τους.

Τι περίεργες στροφές παίρνει η ιστορία…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr