Γέμισε ασυμβίβαστους αυτή η χώρα

Πολλοί ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση, την κατηγορούν ότι συμβιβάστηκε με την τρόικα και τους δανειστές της χώρας. Το λένε πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν πέρυσι το καλοκαίρι, το λένε και άλλοι που δεν είχαν καν ψηφίσει το κόμμα του Αλ. Τσίπρα το 2015. Από την κυβέρνηση πάλι, αποφεύγουν να μιλάνε για τον «συμβιβασμό» και δίνουν βάρος στη «διαπραγμάτευση».

Υπάρχουν πολλά με τα οποία μπορείς να ασκήσεις κριτική στην κυβέρνηση. Πρώτα από όλα, ότι έκανε άλλα από όσα είχε πει προεκλογικά. Βέβαια, η άσκηση εθνικής πολιτικής προϋποθέτει από μία κυβέρνηση να δρα στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος και όχι… στο όνομα του προεκλογικού της προγράμματος. Ό,τι ισχύει περί αυτού για προηγούμενες κυβερνήσεις, ισχύει και για την κυβέρνηση Τσίπρα.

Μια ακόμα πιο σοβαρή κατηγορία, είναι ότι υιοθέτησε μία ατζέντα κυβερνητικής πολιτικής που άνετα θα τη χαρακτήριζαν ακόμα και οι ίδιοι οι κυβερνώντες, «νεοφιλελεύθερη» για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή, αριστερή λέξη. Η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει πολλά από όσα έκαναν και οι προηγούμενοι και ανήκουν σαφώς στο πρόγραμμα των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αυτό είναι πολιτικό θέμα και τα πολιτικά θέματα λύνονται στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, με τις εκλογές. Θα κριθεί κι αυτό, μετά τις εκλογές του 2015, στις ερχόμενες εκλογές.

Αφήνοντας στην άκρη για άλλη φορά, άλλες κατηγορίες (ερασιτεχνισμός, άγνοια θεμάτων διαχείρισης κλπ), καταλήγουμε πάλι στον «συμβιβασμό» της κυβέρνησης. Είναι άραγε τόσο κακό να συμβιβάζεσαι; Ζουν αλήθεια γύρω μας τόσοι πολλοί ασυμβίβαστοι ώστε μόνο η κυβέρνηση να ενοχλεί; Ή μήπως αντίθετα, αυτή η κυβέρνηση αντικατοπτρίζει ευρύτερες στάσεις ζωής και ίσως κι ένα κλασσικό ελληνικό φαινόμενο στο οποίο πολλές φωνές υψώνονται, αλλά πίσω στην πραγματική ζωή και συχνά υπό σιωπή, αναπαράγονται τα παλιότερα πρότυπα. Και στη συλλογική και στην προσωπική ζωή.

Και κάτι ακόμα: Υπάρχει άραγε ατομικός βίος χωρίς συμβιβασμούς; Υπάρχει μέρα στην καθημερινότητα όλων μας, που να μην έρχεσαι μπροστά σε διλήμματα και υποχρεώσεις; Κάπως έτσι είναι κι αυτή η κυβέρνηση. Για την οποία όσοι επιμένουν να ηθικολογούν νομίζοντας ότι την υπονομεύουν, μάλλον οδηγούνται να μην βλέπουν και πόσα άλλα πολλά προβλήματα έχει στην άσκηση διακυβέρνησης.

Βυθιζόμαστε στην ατομικότητα

Ο κόσμος συγκλονίζεται βέβαια από γεγονότα όπως η θανατηφόρα επίθεση με χημικά κατά Σύρων. Αλλά κι εμείς έχουμε τα δικά μας, τα καθημερινά. Πώς θα πληρώσουμε τόσα έξοδα, το παιδί στο σχολείο, κάποια αρρώστια, τα βαθύτερα υπαρξιακά που δεν τα πολυλέμε κιόλας, αλλά μας τρώνε. Πάντα έτσι ήταν όμως ο κόσμος μας. Εμείς και οι άλλοι, τα μικρά και τα μεγάλα.

Ήταν όμως τόσο ασύνδετα όλα αυτά όπως σήμερα; Βλέπουμε δολοφονημένα παιδιά από τη Συρία και τρομάζουμε μπροστά στην ανείπωτη βία. Μετά βλέπουμε τις οικογένειες Σύρων στην πόλη μας και έχουμε όλο απορίες: «είναι τρομοκράτες;», «έχουν ασθένειες;», «γιατί δεν πάνε αλλού;». Θα πεις δεν είμαστε όλοι έτσι και άλλωστε η Ελλάδα ήταν από τις λίγες χώρες που υποδέχθηκαν τόσο καλά τους πρόσφυγες.

Ναι, αλλά δεν μπορεί να μη βλέπουμε αυτή την έλλειψη συνοχής, αυτήν την κατάτμηση της ματιάς, της σκέψης, της αίσθησης. Και είναι πολύ πιο δύσκολο μέσα σε μία τέτοια συνθήκη να πας από το ατομικό στο συλλογικό. Ο κατακερματισμένος κόσμος μας βυθίζει περισσότερο στην ατομικότητά μας και στην προσωπική μας κόλαση. Και το κάνει αδιόρατα, ανώδυνα στην αρχή.

fkaramitsos@yahoo.gr

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ