Οι Ανοιχτές Κυριακές, θα γίνουν κάποτε το εθνικό μας μνημείο για την κουτοπονηριά των μνημονίων. Κανένα ζήτημα δεν υπάρχει στην αγορά με την κυριακάτικη αργία. Όλοι ξέρουν ότι η δουλειά δεν αυξάνει την Κυριακή. Κι όπου υπήρχε ανάγκη για ανοιχτά καταστήματα, άνοιγαν και πριν από το μνημόνιο. Και η τουριστική αγορά δούλευε και αν ήθελες να φας ένα γλυκό ή να πάρεις δύο λουλούδια, έβρισκες. Κι αν όντως υπήρχε κάποιο θεσμικό πρόβλημα μπορούσε να λυθεί και χωρίς το ΔΝΤ.

Ποια ήταν η διαφορά πριν; Ότι και ο νόμος, αλλά και το κοινωνικό κλίμα, το πλαίσιο, προστάτευε την εργασία. Όποιος δούλευε την Κυριακή πληρωνόταν καλά, όπως προβλεπόταν. Σε πολλές δουλειές με βάρδιες, οι εργαζόμενοι επιδίωκαν το κυριακάτικο ωράριο. Αλλά και μέχρι λίγα χρόνια, εργοδότης που δεν πλήρωνε ή χρησιμοποιούσε τις τεχνικές της μαύρης εργασίας δεν είχε καλή φήμη, έχανε το κύρος του.

Η θέσπιση με νόμο των ανοιχτών Κυριακών ήρθε ως κερασάκι στην τούρτα στη διάλυση των παλιών εργασιακών σχέσεων και κυρίως τη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Η διάλυση του πλαισίου δικαιωμάτων της εργασίας και η μείωση του περίφημου μισθολογικού κόστους ήταν στο επίκεντρο των δύο πρώτων μνημονίων και επέφερε τεράστιες αλλαγές στην εργασία. Το άνοιγμα της Κυριακής δε, έστειλε το μήνυμα ότι θα δουλεύει ο εργαζόμενος επτά ημέρες συνέχεια και θα παίρνει ένα κάτι τις. Ποιος άλλωστε ελέγχει τι γίνεται πια στην αγορά; Οι ανοιχτές Κυριακές είναι ένα σύμβολο, ένα μήνυμα για χειραγώγηση της εργασίας.

Όλη αυτή η κατάσταση στην αγορά, θα έχει ίσως, κάποτε, κάποια «θετική» πλευρά; Θα δικαιωθούν κάποτε τα μνημόνια; Ίσως. Οι ευρείες ιδιωτικοποιήσεις του παραγωγικού κεφαλαίου της χώρας, με αυτό το εργασιακό πλαίσιο, μπορεί να δώσουν όντως μια άλλη εικόνα σε πέντε, δέκα χρόνια. Με μισθούς στα 500 ευρώ και με επτά ημέρες δουλειά, όντως φτιάχνεις οικονομία. Όχι βέβαια παραγωγική ούτε αναπτυξιακή. Φτιάχνεις όμως μια οικονομία – παρία, που θα λειτουργεί στο περιθώριο των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης. Των ίδιων ισχυρών που αυτό ονειρεύονται κατά πώς φαίνεται για την Ελλάδα αν κρίνουμε από τα μέτρα που προτείνουν κάθε χρόνο για την Ελλάδα.

Τύπος χωρίς δημοσιογραφία

Παγκόσμια ημέρα  της ελευθεροτυπίας η χτεσινή και περίσσεψαν οι καλοί λόγοι για το ρόλο του Τύπου. Στα λόγια όλοι γίνονται γαλαντόμοι. Στην πράξη, καλό είναι να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι. Για παράδειγμα στην Τουρκία, τα πράγματα είναι πολύ μαύρα, κι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, ας ζητήσουμε να μην φυλακίζονται εκεί οι δημοσιογράφοι.

Στην Ελλάδα η δημοσιογραφία περνάει επίσης δύσκολους καιρούς. Φαινόμενο που το ζούμε εδώ και χρόνια και τείνει να γίνει συνήθεια. Πολύ διαδεδομένη είναι η επίθεση κατά δημοσιογράφων σε όλα τα επίπεδα, ειδικά με τις απειλές για φυλάκιση ή και οικονομική εξόντωση μέσω της «βιομηχανίας» των αγωγών. Αξιοπρόσεκτη είναι στη χώρα μας και η άνθηση της παραδημοσιογραφίας, κυρίως μετά την έλευση των «ιστοσελίδων» που συνήθως δεν ξέρεις ποιος γράφει και με τι σκοπό.

Συνολικότερα, ειδικά στα χρόνια της κρίσης, ο δημοσιογράφος μπήκε στο στόχαστρο. Μιλάμε για αυτόν που απλώς κάνει τη δουλειά του. Φαίνεται ότι δεν τον χρειάζονται και τόσο αυτόν τον δημοσιογράφο. Οι θεσμικοί φορείς και οι εταιρίες έχουν τα δικά τους «γραφεία επικοινωνίας», ενώ ακόμα και μεγάλες επιχειρήσεις Τύπου, το πρώτο που σκέφτηκαν όταν ήρθε η κρίση, ήταν να απολύσουν τους δημοσιογράφους- δεν σκέφτηκαν αντίθετα, ότι για τη μείωση των εσόδων τους έφταιγε και ότι είχαν υποβαθμίσει την ενημέρωση στα έντυπα ή τα κανάλια τους προς χάρη των «προσφορών» ή της αποσιώπησης «ενοχλητικών» ειδήσεων.

Φταίει βέβαια και το κοινό που πίστεψε κάποια στιγμή, ότι μπορεί να ενημερώνεται και μόνο του (και μάλιστα «δωρεάν») χωρίς να υποστηρίζει τον Τύπο και τους λειτουργούς του. Όπως φταίνε και οι δημοσιογράφοι που δεν έκαναν τίποτα για τη στημένη «δημοσιογραφία».

Κάτι έχει ξεκινήσει σιγά σιγά να συζητιέται πάντως ξανά για την ποιοτική ενημέρωση. Ίσως όμως να έχει χαθεί μεγάλο μέρος του δημιουργικού κεφαλαίου στο μεταξύ. Και θα χρειαστεί πολύς καιρός για να ξαναχτιστεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr