Οι μεγάλοι δρόμοι θέλουν και πολλούς οδηγούς

Οι μαζικές αντιδράσεις για τα διόδια στην Εγνατία, οι οποίες κλιμακώνονται όσο γίνεται αντιληπτός ο σχεδιασμός με τους δεκάδες σταθμούς κατά μήκος του οδικού άξονα, θέτει εξ αρχής το κύριο ερώτημα: Πόσο κοστίζει η συντήρηση του αυτοκινητοδρόμου. Δεν έχουμε δηλαδή τόσο μια κίνηση τύπου «δεν πληρώνω», όσο μια πίεση εξορθολογισμού του κόστους. Από κοντά συσσωρεύεται πάντως και μία δυσαρέσκεια του κόσμου για την υποχρέωση να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να οδηγήσει. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν πρόλαβαν ακόμα οι οδηγοί να χαρούν τους μεγάλους δρόμους και αναγκάζονται να συμβάλλουν στο κόστος τους.

Το θέμα δεν είναι νομικό. Οι συμφωνίες του κράτους με τους παραχωρησιούχους είναι συμφωνίες. Κάποιοι πάντως, που σήμερα διαφωνούν με τα νέα διόδια, δεν είχαν την ίδια γνώμη και πριν από μερικά χρόνια.

Περισσότερο όμως είναι κοινωνικό το ζήτημα κι αυτό το αντιλαμβάνονται πρώτοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι που είναι κοντά στις τοπικές κοινωνίες. Ένας «ακριβός» δρόμος μπορεί να βγάζει τα λεφτά του και να είναι βιώσιμος αν τον δεις σαν επιχείρηση. Θα δρα όμως περιοριστικά στην ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών, στην οικονομία, τον τουρισμό… Θυμόμαστε τι είχε γίνει με τις ακτοπλοϊκές συνδέσεις, όταν τουλάχιστον οι Έλληνες άρχισαν να προτιμούν μη θαλάσσιους προορισμούς το καλοκαίρι.

Δεν είναι εύκολο πάντως να γίνει κάποιου είδους συμφωνία. Κι αυτό γιατί το κράτος είναι φτωχό πια και δεν μπορεί να συμβάλλει ακόμα κι αν κρατήσει την πλειοψηφία στην Εγνατία. Όσο για τους άλλους δρόμους στηρίζονται σε συγκεκριμένες συμφωνίες. Η μόνη παράμετρος που μπορεί να λειτουργήσει πιεστικά, ίσως να είναι η μείωση της χρήσης των δρόμων. Η προοπτική δηλαδή, να αποφεύγουν οι Έλληνες να χρησιμοποιούν τους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους, όχι μόνο λόγω των διοδίων αλλά και της τιμής της βενζίνης, το κόστος συντήρησης των ΙΧ κλπ. Ας το έχουμε κι αυτό υπόψη…

Η προοπτική των πόλεων περνάει μέσα από τα ζώα

Κάπου γράφτηκε ότι τα τελευταία χρόνια, αυξήθηκε ο αριθμός των κατοικίδιων ζώων. Δεν μπορεί να το ξέρει κανείς με ακρίβεια αυτό, γιατί στη χώρα μας επικρατεί αυθαιρεσία και χάος γύρω από το θέμα. Οι λιγότεροι καταγράφουν τα ζώα τους ή τα πηγαίνουν στον κτηνίατρο. Η αύξηση όμως του τμήματος τροφών για ζώα στα σούπερ μάρκετ επιβεβαιώνει το αυξημένο ενδιαφέρον.

Το χάος με τα ζώα ευθύνεται και για την κατάσταση με τα αδέσποτα τα οποία αποτελούν πρόβλημα που προέρχεται από τον άνθρωπο και όχι από τα ζώα, όπως έχουμε ξαναπεί. Στη διαχείριση των αδέσποτων, δε- πρόβλημα οξύ που δεν παίρνει αναβολή-, συμμετέχουν πολύ λιγότεροι πολίτες από αυτούς που έχουν ένα κατοικίδιο στο σπίτι τους, απόδειξη ότι η φιλοζωΐα δεν είναι αξία γενικευμένη, που να αφορά το σύνολο της κοινωνίας μας.

Συμπέρασμα δεν υπάρχει. Οι σύγχρονες κοινωνίες συμπεριλαμβάνουν τη συγκατοίκηση με τα ζώα, είναι μέρος της προοπτικής τους. Ο πολιτισμός των πόλεων, είναι σύμφυτος, περνάει μέσα από τη συμβίωση με γάτες και σκύλους. Είπα όμως πολιτισμός κι αυτή δεν είναι έννοια που να ταιριάζει πάντα και δυνατά με την πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Άλλη μια πηγή του προβλήματος με τα αδέσποτα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr