Το πρόβλημα είναι η συμμετοχή μας

Ο Δήμος Ιωαννιτών ορθά θέτει με πολιτικό τρόπο το ζήτημα των αδέσποτων ζωών. Το πώς μεταχειριζόμαστε τα ζώα είναι ένα μείζον δείκτης πολιτισμού και κοινωνικής αντίληψης. Ο πολίτης που εγκαταλείπει τον σκύλο του στο δρόμο επειδή δεν τον θέλει πια ή του κοστίζει η φροντίδα του, ξέρει ότι είτε ότι το ζώο θα πεθάνει είτε ότι θα αναλάβει τη διαβίωσή του η τοπική κοινωνία, οι άλλοι πολίτες μέσω των φόρων τους ή των εκπροσώπων τους όπως ο Δήμος. Και στις δύο περιπτώσεις η στάση αυτή είναι απαράδεκτη.

Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για μία ακόμα φορά για τα αδέσποτα ζώα. Είναι ένα πρόβλημα των ανθρώπων και όχι των ζώων και εν τέλει είναι ένα πρόβλημα θεσμικής λειτουργίας της κοινωνίας μας. Και μόνο η υπόνοια ότι η Ελλάδα μπορεί να «λύσει» το θέμα με μαζικές «ευθανασίες» θα μας κατέτασσε στις υποανάπτυκτες χώρες.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αρκεί να ονομάσουμε τον ένοχο στο πρόσωπο ενός δήμου ή και του κράτους. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί διά της ανάθεσης σε έναν τρίτο. Αν το πρόβλημα είναι οικονομικό να κοιτάξουμε να βρούμε πόρους, αν είναι νομικό να καθίσουμε με νομικούς και να δούμε αλλαγές, αν είναι θέμα ενεργοποίησης των πολιτών να δοκιμάσουμε καλές πρακτικές από άλλες χώρες.

Κάτι πρέπει να γίνει όμως. Και αυτό το «κάτι πρέπει να γίνει», σημαίνει κινητοποίηση όλων, πολιτών και Αρχών. Και κινητοποίηση σημαίνει συμμετοχή. Όλα τα προβλήματα άλλωστε των πόλεων, από τους βανδαλισμούς των δημοσίων χώρων μέχρι την κακή διαχείριση των σκουπιδιών, οφείλονται σε ένα βαθμό- καθοριστικό βαθμό συχνά- στην απουσία συμμετοχής όλων μας.

Η περιπέτεια της εξόδου

Το τι γίνεται με τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό είναι μεγάλη συζήτηση. Η κρίση είναι ένας προφανώς ιδιαίτερος λόγος για να πάρει κανείς ιδιαίτερες αποφάσεις. Και ο βιοπορισμός είναι μία σκληρή συνθήκη που φέρνει σημαντικές αποφάσεις. Όσο συνεπώς η φυγή στο εξωτερικό μοιάζει καλύτερη από την παραμονή στη χώρα, η απόφαση ενός νέου θα είναι εύλογη.

Εμπεριέχει δε αυτή η φυγή ίσως και μία θετική μεταστροφή των κυρίαρχων αντιλήψεων. Γιατί, τι ήθελαν παλιότερα πολλά νέα παιδιά; Να σπουδάσουν στην Ελλάδα ή έξω, για να βρουν στη συνέχεια μια θέση στο ελληνικό Δημόσιο. Δεν είναι κακό αυτό, είναι όμως ας πούμε μονομερές.

Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα εκεί έξω στη ζωή και την αγορά, πλην του Δημοσίου. Ή τέλος πάντων υπήρχαν στην Ελλάδα πριν από την ύφεση, και σίγουρα υπάρχουν στο εξωτερικό ακόμα.

Η απόφαση να φύγεις σημαίνει ότι ρισκάρεις να αναμετρηθείς και με νέους τρόπους ζωής, διαφορετικές συνθήκες, άλλες κουλτούρες. Και ξέρεις ότι θα ξεβολευτείς παρά θα βολευτείς. Αυτό από μόνο του μπορεί να λειτουργήσει θετικά για έναν νέο Έλληνα που θα του είναι χρήσιμο αν κάποτε επιστρέψει στη χώρα.

Τώρα, το πότε αυτή η χώρα θα ξαναγίνει «γοητευτική» για τους νέους της είναι μία άλλη συζήτηση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr