Στα όρια οι χρόνιες παθογένειες

Χρόνιες οι παθογένειες του κράτους μας μοιάζει πια να συσσωρεύονται και να οδηγούν σε νέες κρίσεις πάνω στην κρίση που βιώνουμε. Η κρίση άλλωστε ήταν κι αυτή που πυροδότησε πολλές εξελίξεις και αποκάλυψε το μέγεθος των προβλημάτων που κρύβαμε τόσα χρόνια κάτω από το χαλί. Η περικοπή των δημοσίων χρηματοδοτήσεων ελλείψει πόρων έφτασε στα άκρα όσα ακραία και προβληματικά γίνονταν ως τότε και έφερε μεγάλα αδιέξοδα.

Έτσι πρέπει να δούμε μια σειρά από προβλήματα που μας προκύπτουν από τους συμβασιούχους ως τα ανασφάλιστα οχήματα.

Η έννοια του συμβασιούχου που εκτελεί κανονικές δουλειές (αυτό που λέμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες) δεν υπάρχει στον προηγμένο κόσμο. Μικρές δουλειές για σύντομο χρονικό διάστημα ή έργα, κάνουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και όχι οι εργαζόμενοι. Είτε γιατί θέλαμε να κρατάμε χαμηλό τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, είτε γιατί ήταν βολικότερες οι πιο απλές διαδικασίες πρόσληψης, είτε γιατί έπρεπε να απορροφηθούν ευρωπαϊκοί πόροι, είτε γιατί απαιτούνταν νέες ειδικότητες, για μια σειρά από πολλούς λόγους τέλος πάντων, διογκώθηκε αυτό το φαινόμενο των συμβασιούχων. Ο εργαζόμενος όμως που δουλεύει ας πούμε για δύο χρόνια σε μία υπηρεσία, γιατί πρέπει να απολυθεί;

Τώρα όμως προκύπτει και το άλλο πρόβλημα: Δεν υπάρχουν κρατικά λεφτά στα ταμεία. Η χώρα ζει από τα μνημόνια. Και τα έσοδα από τους απίστευτους φόρους που πληρώνουμε, δεν μπορεί να πάνε στις μόνιμες προσλήψεις, τουλάχιστον χωρίς κάποιο σχέδιο και ιεραρχήσεις των αναγκών. Αυτή η κατάσταση αδιεξόδου, μπορεί να λυθεί μόνο με διακομματική συμφωνία και συμφωνία όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Δεν γίνεται αλλιώς. Ακόμα κι αν βρεθεί μία λύση σήμερα, θα φέρει νέα αδιέξοδα στο μέλλον και θα είναι και άδικη για νέους εργαζόμενους που θα ήθελαν να δουλέψουν στο Δημόσιο.

Τελικά όμως φαίνεται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η πολιτική τάξη της χώρας που δεν θέλει και δεν μπορεί ούτε τη γλώσσα της αλήθειας να μιλήσει ακόμα και σήμερα, αλλά ούτε και να συνεργαστεί για να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Κατά συνέπεια, τα προβλήματα θα συνεχίζονται.

Από την εικονική στη φυσική πλατεία

Η μικρή συμμετοχή της συγκέντρωσης της κίνησης «Παραιτηθείτε» έχει διάφορες πολιτικές προσεγγίσεις ανάλογες και με τη σύγκρουση των τελευταίων χρόνων για το μνημόνιο, τις συμφωνίες και το ποιο κόμμα είναι ή πρέπει να είναι στην κυβέρνηση.

Μια προσέγγιση πάντως, που διατυπώθηκε και δεν την ανακαλύπτουμε πρώτοι εμείς, έχει να κάνει με τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του εικονικού κόσμου των social media και του δημόσιου χώρου.

Στο σύστημα που δημιουργεί η οθόνη μας οι «φίλοι» είναι πολλοί. Είναι εύκολο να πεις ένα «ναι» όταν δεν σου κοστίζει παρά ένα κλικ. Για να κάνεις όμως μια διαδήλωση πρέπει να πάρεις την προσωπική ευθύνη.

Η δε πολιτική προϋποθέτει και τον δημόσιο χώρο ακόμα και σήμερα που η επικοινωνία έχει γίνει σημαντική για κάθε κίνησή μας. Και δημόσιος χώρος σημαίνει φυσική παρουσία, προσωπική έκθεση. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι με τις δημόσιες εκφράσεις των πολιτών ακόμα και όταν διαφωνούμε. Πρέπει όμως να είμαστε υπέρ του διαλόγου, της προσωπικής συνομιλίας, της σύνθεσης που δημιουργεί ο κοινός μας χώρος στην πλατεία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr