Η ανάπτυξη μιας πόλης θέλει συνθέσεις
Ο χρόνος παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη της πόλης. Χρόνος για σκέψη και μελέτη, χρόνος για προετοιμασία, χρόνος για υλοποίηση. Αυτός όμως ο χρόνος έρχεται συχνά σε σύγκρουση με άλλους χρόνους. Με τους χρόνους της γραφειοκρατίας για παράδειγμα, ή της κίνησης του χρήματος, αλλά και τους χρόνους της κατασκευής και του αποτελέσματος.
Υπάρχουν δύο επάλληλοι κύκλοι γύρω από την ανάπτυξη της πόλης. Είναι ο μακροχρόνιος σχεδιασμός που βλέπει στο μέλλον και ο προγραμματισμός πιο άμεσων παρεμβάσεων που επιλύει προβλήματα. Θεωρητικά οι δύο κύκλοι τέμνονται κάθε φορά ώστε το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο για όλους. Οι ανάγκες κίνησης μιας νέας συνοικίας βρίσκουν απαντήσεις στις κυκλοφοριακές μελέτες και από εκεί αντλούνται τα αναγκαία έργα.
Στην πόλη μας υπάρχουν στα συρτάρια του δήμου καλές μελέτες. Μελέτες υπάρχουν και για έργα που περιμένουν τη σειρά τους για υλοποίηση από ευρωπαϊκά προγράμματος σε άλλους φορείς. Ο πολεοδομικός σχεδιασμός επίσης που έχει ρόλο και κρατικού ελέγχου, περιλαμβάνει επίσης μελετημένες προβλέψεις. Γιατί όμως και τα Γιάννενα και όλες οι ελληνικές πόλεις έχουν αυτή τη μορφή του άτακτου και του αυθαίρετου, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό;
Μία απάντηση προέρχεται από το γνωστό αρνητικό πλαίσιο των έκτακτων νόμων που επιχειρούν να ικανοποιήσουν ποικίλα και αντιφατικά συχνά μεταξύ τους επιμέρους συμφέροντα. Η αύξηση ή η μεταφορά του συντελεστή, η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, οι αλλαγές στον κεντρικό σχεδιασμό και πολλές άλλες συγκυριακές αλλαγές έρχονται να λύσουν ίσως προβλήματα του τώρα, δημιουργούν όμως συχνά προβλήματα στο μετά.
Αλλά και οι μεγάλες μελέτες έχουν την αδυναμία να μην μπορούν να προβλέψουν όσα μπορεί να αλλάξουν μέσα στο χρόνο.
Τι μπορεί να γίνει; Μα να αυξηθεί το επίπεδο συνεργασίας όλων με όλους, και το κυριότερο να υπάρχουν μεγαλύτερες συμφωνίες για ευρύτερες συνθέσεις με ορίζοντα. Το να ισοπεδώνονται όλα στον αστερισμό της συγκυρίας και των ατομικών συμφερόντων βλάπτει μακροπρόθεσμα πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε.
Να το φοβούνται το ξέσπασμα του φτωχού
Βλέποντας προχτές ένα ντοκιμαντέρ για τις Βερσαλλίες και τις τελευταίες ημέρες της γαλλικής βασιλείας πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, πρόσεξα αυτό το σημείο καμπής που ήταν η αύξηση της τιμής των τροφίμων και του ψωμιού. Αποτέλεσε μία από τις θρυαλλίδες της εξέγερσης. Γιατί ο φτωχός που πεθαίνει από την πείνα δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει και ότι ο βασιλιάς τα έκανε θάλασσα στην οικονομική πολιτική ή ότι η τάξη των ευγενών αρνούνταν να πληρώσει φόρους για να γλυτώσει τα κρατικά ταμεία από το κραχ. Σκέφτεται μόνο ότι δεν πάει άλλο…
Και σκέφτομαι ότι η πολιτική ποτέ δεν θα μπορέσει να κλειστεί στα κουτιά των διαχειριστών της. Γιατί καμιά φορά, το ένστικτο του ανθρώπου που δοκιμάζεται είναι ισχυρότερο από τους φόβους του. Και αυταπατώνται όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ελέγχουν αιώνια αυτό το ένστικτο μέσα από τις τεχνικές της προπαγάνδας, της επικοινωνίας ή και τους μηχανισμούς της καταστολής.
Κι αυτό πρέπει να το θυμούνται όχι μόνο όσοι κατέχουν την εξουσία και νομίζουν ότι θα την κατέχουν για πάντα. Περισσότερο πρέπει να το θυμούνται όσοι βγάζουν από την εξίσωση τις αγωνίες του φτωχού, του πένητα, του αδικημένου, του «ξεβράκωτου» όπως μας τον κληρονόμησε η εμπειρία της Γαλλίας. Όποιος νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια μπορεί να βρεθεί μπροστά στο απρόσμενο ξέσπασμα του πλήθους των αποκλεισμένων.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.330)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.939)
- Εκδηλώσεις(1.461)
- Ήπειρος(1.941)
- Αθλητικά(2.718)
Αρθρογραφία
Είσοδος