Στόχος θα έπρεπε να είναι η ποιότητα στην εργασία

Περιγράφοντας σε ένα φίλο Αμερικάνο το πρόβλημα της «ευέλικτης» εργασίας που κυριαρχεί πια στην Ελλάδα, αντιλήφθηκα όχι τόσο ότι γνώριζε το ζήτημα αφού αποτελεί ένα διεθνές φαινόμενο, όσο ότι του προκαλούσε το ενδιαφέρον η επιμονή μου στην ανάγκη προστασίας της μισθωτής εργασίας. Με ρώτησε γιατί επιμένω για δουλειά που να πληρώνεται ανά μήνα, αφού υπάρχουν δουλειές που πληρώνονται καλύτερα με ελεύθερα συμβόλαια κι ότι υπάρχουν κι άλλοι εργαζόμενοι με άλλες μορφές εργασίας που χρειάζονται το ενδιαφέρον μας.

Μεγάλη αυτή η κουβέντα. Είναι μια άλλη όψη, εκείνης της δυσαρέσκειας που ένιωθαν πολλοί Έλληνες στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ήταν αναγκασμένοι να πάνε να δουλέψουν για ένα ημερομίσθιο στη φάμπρικα, στο εργοστάσιο με τις δεδομένες νόρμες και συνθήκες- δυσαρέσκεια που αντικατοπτρίζεται σε πολλά λαϊκά τραγούδια της εποχής.

Το πώς βλέπουμε την εργασία είναι όντως ένα από τα πιο σπουδαία σήμερα προβλήματα στον κόσμο. Ειδικά για την Ελλάδα της κρίσης πάντως, δεν έχει και τόση σημασία γιατί μάλλον δεν υπάρχει εργασία. Δουλειά σήμερα στην Ελλάδα είναι κατά βάση, οι κακές αμοιβές, οι κακές συνθήκες εργασίας, η «μαύρη» εργασία όπως λέμε.

Αν το αφήσουμε αυτό στην άκρη, -που δεν μπορούμε να το αφήσουμε- θα μπορούσαμε και να συζητήσουμε τη σχέση εργασίας και αμοιβών με περισσότερη όχι «ευελιξία», γιατί ευελιξία σημαίνει καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και μόνο, αλλά με περισσότερη έμφαση στην παραγωγικότητα και την ποιοτική εργασία.

Κι ας λέμε ότι μας ανησυχεί η ανάπτυξη και η παραγωγικότητα στη χώρα. Στο πραγματικό πεδίο της οικονομίας η κατάσταση είναι πολύ άσχημη. Και γι’ αυτό ευθύνεται ο χαμηλός βαθμός επιχειρηματικότητας, με μέρος των επιχειρηματιών να ασχολούνται με το πώς θα βγάλουν εύκολο κέρδος εις βάρος του κράτους και των εργαζομένων, αλλά και η γενικευμένη αίσθηση ότι καλή δουλειά είναι αυτή που δεν έχει ευθύνες, υποχρεώσεις, ενδιαφέρον.

Η Ελλάδα καλείται μέσα στην κρίση, όχι απλώς να αυξήσει τις θέσεις εργασίας, αλλά και να αλλάξει την εργασία, να την κάνει πιο ποιοτική και αποδοτική για το σύνολο των εμπλεκομένων, πάντα με γνώμονα τον σεβασμό σε αυτόν που παράγει και εργάζεται, αλλά και στο δημόσιο συμφέρον. Και το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι οι καλές συνθήκες εργασίας και οι ορθές αμοιβές.

Τρέχοντας σφαίρα…

Αν ήταν μόνο τα καλοκαίρια που τρέχουν σφαίρα, θα ήμασταν καλά με τον υπόλοιπο χρόνο στη διάθεσή μας. Τέλος Ιουλίου ήδη και είναι ο χρόνος κι οι ζωές μας που τρέχουν ράλι ταχύτητας κι άντε να τα προλάβεις.

Τυχαίο άραγε που μετράμε πόσο γρήγορα θα ταξιδεύουμε με τους νέους δρόμους στη γειτονιά μας; Μόνο να περάσουν γρήγορα τα χιλιόμετρα σκεφτόμαστε και ας μην προλαβαίνουμε να δούμε έξω από το παράθυρο.

Γιατί, στα περί του δικού μας χρόνου που είναι και το κρίσιμο, το ερώτημα θα έπρεπε να είναι όχι γιατί περνάνε τα χρόνια κι οι στιγμές, σαν αέρας, αλλά προς τα πού πάνε. Αυτό που έχουμε χάσει είναι οι απαντήσεις για τον προορισμό, για τις στάσεις σε αυτό το μεγάλο ταξίδι.

Κι αν είχαμε περισσότερο χρόνο να μείνουμε στην ακρογιαλιά, θα είχαμε πειστεί ότι το μόνο αέναο ταξίδι χωρίς αρχή και τέλος, ή μάλλον με την αρχή να διαδέχεται για πάντα το τέλος και πάλι από την αρχή, είναι αυτό που κάνουν τα σύννεφα στον ουρανό και τα κύματα στη θάλασσα.

Αντίθετα, το δικό μας ταξίδι, καλό είναι να έχει έναν δυο προορισμούς  ή έστω κάποια σημάδια πάνω στο χάρτη, γιατί αλλιώς θα μένει μετέωρο, χωρίς έρμα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr