Γιατί υποχώρησαν οι θεωρίες συνομωσίας για τα πετρέλαια

Νέος διαγωνισμός ανακοινώθηκε από το υπουργείο Ενέργειας για έρευνες υδρογονανθράκων σε Ιόνιο και Κρήτη. Είχε προηγηθεί και σχετικό ενδιαφέρον από εταιρίες του χώρου. Η είδηση βρίσκει τη θέση της, αλλά όχι σε εκείνες τις θέσεις και τα πρωτοσέλιδα όπως εκείνες των προηγούμενων χρόνων. Προηγούμενων, αλλά όχι και τόσο παλιών ώστε να ξεχνάμε εκείνη την ένταση με την οποία αντιμετώπιζαν κάποιοι τον «κρυφό θησαυρό» της χώρας, όπως τον έλεγαν.

Και εκείνοι οι κάποιοι δεν ήταν, για να το ξεκαθαρίσουμε, ούτε η Πολιτεία ούτε οι εταιρίες, που αντίθετα με τον οργασμό ανακαλύψεων που εξήγγειλαν διάφοροι, κρατούσαν πολύ πιο χαμηλούς τόνους και επέμεναν ότι δεν υπάρχει πετρέλαιο… πριν το βρεις. Αντίθετα, οι προβλέψεις των «προφητών» του χώρου στηριζόμενοι στην καλύτερη περίπτωση σε στατιστικά στοιχεία και στη χειρότερη σε δοξασίες, μιλούσαν για τεράστια αποθέματα κάτω από τη χώρα, που θα τη μετέτρεπαν σε παγκόσμια οικονομική δύναμη.

Ο χρόνος που πέρασε και κυρίως η πρόοδος των πρώτων ερευνητικών διεργασιών, κατέδειξε βέβαια πόσο… αργό σπορ είναι η αναζήτηση υδρογονανθράκων. Και υποχώρησε όλη εκείνη η παραφιλολογία περί «θησαυρών».

Μία συζήτηση πάντως με λογικά επιχειρήματα με όσους πιστεύουν ακόμα στις θεωρίες συνομωσίας («ποιοι δεν θέλουν τα πετρέλαια της Ελλάδας»), δεν θα έχει κανένα όφελος γιατί μια θεωρία συνομωσίας στήνει πάντα τείχη γύρω της. Οι λιγότεροι όμως είναι οπαδοί τέτοιων θεωριών.

Το κυριότερο είναι ότι αν υποχώρησαν τελικά, έστω και προσωρινά, αυτές οι θεωρίες, είναι γιατί έγινε αντιληπτό σε πολλούς, στους περισσότερους, ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου «λάθους» ή κάποιας «συνομωσίας», αντίθετα έχει λογικές εξηγήσεις και πολύ συγκεκριμένες λύσεις.

Μπορεί κάποιος να έχει διαφορετικές προσεγγίσεις και ερμηνείες σε πολιτικό επίπεδο, αλλά η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε γιατί κάποιοι ήθελαν το κακό της, ούτε θα σωθεί με κάποια μαγική γεώτρηση στο υπέδαφος. Η έξοδος από την κρίση απαιτεί πολλά, σίγουρα όμως χρειάζεται γείωση στην πραγματικότητα και ρεαλισμό, ως βάση εκκίνησης.

Συνεχή μέριμνα και για τις δημόσιες παραλίες

Στις ακτές της Ηπείρου υπάρχουν πια πολλά παραθαλάσσια κλαμπ. Αυτό δεν είναι κακό, το αντίθετο. Είναι ένα κομμάτι της οικονομίας που παράγει πλούτο, δίνει έσοδα στο κράτος και θέσεις εργασίας στους νέους. Η Ήπειρος που έχει μπει δυναμικά στην τουριστική αγορά τα τελευταία χρόνια, δεν θα μπορούσε να λείψει κι από αυτό το κομμάτι.

Το ερώτημα είναι αν μπορεί να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο και η αναψυχή ενός μπάνιου στη θάλασσα για όλους όσοι δεν θέλουν ή δεν χρειάζονται τις υπηρεσίες ενός μπαρ. Και υποψιάζομαι από τις δικές μου εμπειρίες, ότι δεν είναι πάντα εύκολο να  βρεις παραλίες που του κάνουν τη ζωή καλύτερη και πιο άνετες αυτές τις λίγες ώρες.

Η μέριμνα για όσους δεν θέλουν να πληρώσουν για ένα μπάνιο, πρέπει να είναι ψηλά στην ατζέντα και των δήμων, αλλά και της Πολιτείας- γιατί οι δήμοι είναι φτωχοί για να σηκώσουν όλο το βάρος. Μία λύση θα ήταν ένα μέρος των εσόδων από τις ομπρέλες αλλά και άλλες πηγές, να πηγαίνει σε υπηρεσίες στις υπόλοιπες παραλίες.

Και προφανώς η ακτογραμμή είναι μεγάλη, άρα και οι απαιτήσεις πολλές, υπάρχει όμως ζήτηση από Ηπειρώτες και επισκέπτες για μεγάλες παραλίες που να προσφέρονται δωρεάν και με ποιότητα. Άλλωστε και αυτοί οι πολίτες όχι μόνο πληρώνουν φόρους, αλλά και κάπου αλλού, στην ίδια τουριστική αγορά έχουν πληρώσει ή θα πληρώσουν για άλλες υπηρεσίες. Το αξίζουν ένα μπάνιο σε αυτές τις υπέροχες θάλασσες. Και οι καλές θάλασσες λειτουργούν σαν ένα διαρκές διαφημιστικό για τις επόμενες φορές, διαδίδουν την καλή είδηση στόμα με στόμα και για τις επόμενες χρονιές.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr