Νέα οικονομία στην Ήπειρο με ισόρροπη ανάπτυξη

Η προσπάθεια που κάνει η Περιφέρεια, οι δήμοι και οι οργανώσεις των αγροτών να ενημερώσουν και να αυξήσουν το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων ειδικά, για το πρόγραμμα των Νέων Αγροτών, είναι πολύ ενθαρρυντική. Θα μπορούσε μάλιστα να είχε γίνει και νωρίτερα, αφού φαίνεται ότι υπάρχει ενδιαφέρον.

Ο στόχος να καλυφθούν όλες οι θέσεις και της επόμενης πρόσκλησης ώστε να μείνουν οι πόροι και στην Ήπειρο, είναι ενδεικτικός και για τη νέα φάση που μπαίνουν τα προγράμματα με συγχρηματοδοτούμενους πόρους. Πλέον, υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ περιφερειών, πόλεων, περιοχών, εύλογος και δίκαιος γιατί πρέπει να επιβραβεύεται η κινητικότητα, το ενδιαφέρον, η πρόταση. Μαθαίνουν σιγά σιγά και οι Ηπειρώτες ότι περνάει ο παλιός καιρός των επιδοτήσεων και πρέπει και οι ίδιοι να κινηθούν ώστε να προσελκύονται πόροι.

Ο αγροτικός τομέας δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος στην περιοχή μας, η οποία έχει άλλωστε χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με το μοντέλο της βιομηχανικής γεωργίας. Και φαίνεται ότι τελικά αυτή η διαφορά, ότι η Ήπειρος έχει μικρότερους χώρους, αλλά και πολλά πλεονεκτήματα στην ποιότητα της πρώτης ύλης, μπορεί να κάνει τη διαφορά που απαιτεί ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο.

Είναι φανερό, όμως ότι στην Ήπειρο δεν μπορεί να λειτουργήσει ένα μόνο μοντέλο ανάπτυξης. Δεν αρκεί, δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει τη ροή της οικονομίας. Μία ισόρροπη όμως ανάπτυξη πολλών τομέων ταυτόχρονα και ειδικά εκεί που υπάρχουν πλεονεκτήματα,  μοιάζει να είναι καλύτερος δρόμος. Σε περίπτωση, δε, που κινηθούν και νέοι άνθρωποι και μπουν στην παραγωγή και τις επιχειρήσεις, τότε μπορεί να έχουμε και ωφέλειες και σε κοινωνικό επίπεδο και να φύγουμε από το μοντέλο σπουδές- διορισμός στο Δημόσιο, που ήδη, εμφανώς δεν αποδίδει πια.

Ταξιδεύοντας στην πατρίδα της γλώσσας

Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει με ανοιχτά τα μάτια. Γιατί όσα ήταν να δει στη ζωή του τα είδε και τώρα ξεκινάει για ένα άλλο ταξίδι. Κι αυτά που είδε στη ζωή του, στα αλήθεια ή στη φαντασία του είναι πολλά ταξίδια, πολλές ζωές, κληρονομιά σε αυτούς που μένουν πίσω. Γι’ αυτό και το μικρό ραφτόπουλο στο «Μόνον Της Ζωής Του Ταξείδιον» του Γ. Βιζυηνού, ταράζεται πολύ στην είδηση του επικείμενου θανάτου του παππού του και τρέχει μέσα στη νύχτα, δεμένος σε ένα άλογο, να προλάβει και να του κλείσει τα μάτια.

Τα έργα που ανεβάζει ο Δήμος Αβδελιώδης στο θέατρο είναι μεγάλα ταξίδια. Και στις ταινίες του έτσι ήταν. Δεν διδάσκει, δεν προβάλλει μηνύματα, δεν επιβάλλει τίποτα στον θεατή. Τον καλεί σε ένα ταξίδι, τον μυεί σε ένα, σε πολλούς δρόμους. Κι ο καθένας κάνει τις επιλογές του κι ας είναι δύσκολες για όλους σαν εμάς που μάθαμε να τα υπολογίζουμε όλα με ιδέες και γνώμες και διδάγματα.

Και υπάρχει πάντα διαθέσιμο το όχημα, η γλώσσα, που είναι από μόνη της και ταξίδι και τόπος και τρόπος και πατρίδα. Φτάνει να θέλεις να την κατοικήσεις αυτήν την πατρίδα.

Την Τετάρτη το βράδυ, στο θέατρο της Δωδώνης, η παράσταση ευτύχησε να έχει και ένα άλλο όχημα, την Ιωάννα Παππά, που ήταν σε πολλές στιγμές συγκλονιστική. Ίσως να μην πρέπει να χρησιμοποιούμε με ευκολία τέτοιους χαρακτηρισμούς, γιατί γίνονται συνήθεια και δεν εννοούμε κι όλοι το ίδιο πράγμα, αλλά αυτές τις στιγμές σου κοβόταν η δικιά σου ανάσα, ακούγοντας την ανάσα της, τις λέξεις της, και βλέποντας σε παλίμψηστο πάνω στο μαύρο του ουρανού, τις εικόνες που έβγαζε να περνάν, κόσμους, εμπειρίες και όνειρα να σχηματίζονται.

Τι ατέλειωτος που γίνεται ο κόσμος, από ένα κείμενο που θα έλεγε κάποιος ότι το έχει διαβάσει, το έχει δει να γίνεται θέατρο και κάπου τελειώνει. Που δεν τελειώνει ποτέ.

Κάπου ακούγονταν πίσω μακριά ένα σκυλί να γαυγίζει. Και είχε βάλει και λίγη ψύχρα. Και κάποιοι θεατές έβλεπαν το κινητό τους. Έτσι είναι η ζωή μας πια, έχει πολλές πτυχές. Αλλά κάπου κάπου ξεπηδάει μια ανάσα, ένα άνοιγμα, μία ρωγμή και αρχίζουμε και μετράμε αλλιώς…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr