Πώς θα παίζει ρόλο στην πόλη του ο πολίτης

Ο Δήμος Ιωαννιτών έχει διαθέσει στους πολίτες δύο «εργαλεία» παρέμβασης: Τη διαβούλευση για τον στρατηγικό σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης και ακόμα περισσότερο τον συμμετοχικό διαγωνισμό για νέες ιδέες και έργα. Πρόκειται για διαδικασίες ανοιχτές στο κοινό, που επιτρέπουν σε όλους να έχουν μια εικόνα του σχεδιασμού του Δήμου ενώ παράλληλα μπορούν να συμβάλλουν με δικές τους προτάσεις.

Ξεχωρίζουμε αυτές τις δύο διαδικασίες γιατί έχουν να κάνουν ακριβώς με τον προγραμματισμό και αφετέρου γιατί είναι πιο κοντά στη σύγχρονη εικόνα που πρέπει να έχουμε για έναν δήμο.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πιο πολύπλοκη και ίσως όχι και τόσο ενθαρρυντική. Κι αυτό γιατί υπάρχουν πολλά θεσμικά βήματα και πολλοί αναγκαίοι περιορισμοί ανάμεσα σε μία ιδέα και ένα σχέδιο από την ολοκλήρωσή τους ως έργα.

Θα αρκούσε να δει κάποιος τον μηχανισμό και τη δομή του ΕΣΠΑ για να κατανοήσει πόσο δύσκολο είναι τελικά ένα έργο να γίνει επιλέξιμο.

Όλα αυτά τα απαραίτητα βήματα, έγιναν απαραίτητα με τον καιρό, ακριβώς για να διασφαλίσουν την πρόοδο ενός έργου, την οικονομική διαφάνεια, τη σωστή διαχείριση, τη νομιμότητα. Αλλού όμως είναι αυτό που εδώ εστιάζουμε: Πώς μπορεί σήμερα ο πολίτης να συμμετέχει με ένα θεσμικό τρόπο στην οργάνωση της πόλης του, στη βελτίωση των συνθηκών ζωής του, στη δημιουργία μικρών οραμάτων για το μέλλον;

Θεωρούμε αυτονόητο ότι ο πολίτης πρέπει να συμμετέχει, τον θυμόμαστε όμως μία φορά στις εκλογές. Μετά, ακόμα και αν ανοίγουν διαδικασίες συμμετοχής, το σύστημα όλο μοιάζει να μην τον αφήνει να έχει αποφασιστικό λόγο. Πώς μπορεί να γίνει αλλιώς; Μήπως η απάντηση βρίσκεται στις αυξημένες αρμοδιότητες των δήμων και την αποκέντρωση του κράτους; Μήπως πρέπει να μειωθεί ο ρόλος του κεντρικού κράτους για να μπορέσει να αυξηθεί ο ρόλος του πολίτη στην τοπική κοινωνία;

Περίσσευε πάντα η χυδαιότητα;

Περίσσευε πάντα η χυδαιότητα; Ξεχείλιζε τόσο από το χώρο γύρω μας, μας κάθονταν τόσο πολύ στο σβέρκο, έπιανε τόσο στο τραπέζι μας; Μάλλον ήταν πολλή και στο παρελθόν. Ίσως και να αυξήθηκε στις μέρες μας.

Αν ψάχνω μια αιτία για όλα όσα βιώνουμε νομίζω ότι υπάρχει ένα δίπολο. Από τη μία είναι κι εμείς που γίναμε πιο ευαίσθητοι. Και καλά κάναμε. Δεν λέμε πάντα «έλα, μωρέ…», δεν κάνουμε πώς δεν ακούσαμε πάντα, όταν γύρω μας ξεσπάει ο ρατσισμός, ο φαλλοκρατισμός, η ανοησία και η αμορφωσιά. Είναι συνεπώς πολύ πιο τεντωμένες πια οι κεραίες μας και πιάνουν τη χυδαιότητα, την αναγνωρίζουν ως τέτοια και την αναδεικνύουν.

Από την απέναντι πλευρά, υπάρχουν πολλοί που μοιάζει να «απελευθερώθηκαν» και ξερνάνε δηλητήριο. Παλιότερα τους συγκρατούσε ένα κάποιο σύστημα, το κόμμα, μία αντίληψη για την τάξη των πραγμάτων και τη μη έκθεση, ένας καθωσπρεπισμός έστω. Τώρα, η κρίση ίσως, αλλά και όχι μόνο (κι αυτό θέλει διερεύνηση), ακούς από πολλές πλευρές το «εγώ θα τα πω κι ας με λένε ρατσιστή» ή το «δικαίωμά μου είναι να λέω ό,τι θέλω».

Φταίει ίσως και ότι δεν σπάσαμε ποτέ τη θεσμική έκφραση του ρατσισμού και του λαϊκισμού, που όποιος παίρνει μια θέση εξουσίας νομίζει κι ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο (φρόντισαν βέβαια οι ίδιοι να κυνηγήσουν τον Τύπο και να τον αδρανοποιήσουν). Αλλά αυτή είναι άλλη μεγάλη κουβέντα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr