Απάντηση, ειλικρινά δεν έχουμε…

Πέρα από την κατανόηση για το πώς μπορεί να αισθάνεται μία κοπέλα που έπεσε θύμα της επίθεσης σεξουαλικού περιεχομένου του 25χρονου, δε μπορούμε να πάμε πιο μακριά από αυτό που προστάζει ο νόμος…

Συζητώντας χθες με ένα από τα θύματα των επιθέσεων, αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης ανακριτή και εισαγγελέα να μείνει ελεύθερος με όρους, δε μπορέσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, πως μπορεί να κυκλοφορήσει η ίδια και οι άλλες γυναίκες γνωρίζοντας, ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να δει μπροστά της, τον 25χρονο…

Από τη μία, υπάρχουν οι θυμικές – συναισθηματικές και απολύτως λογικές αντιδράσεις των θυμάτων…

Και από την άλλη, η ψυχρή λογική της δικαιοσύνης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα…

Απάντηση όμως, δε μπορεί να δώσει κανείς άλλος πλην της δικαιοσύνης, στο ερώτημα των γυναικών αυτών, με ποιον τρόπο θα πρέπει να αντιδράσουν σε μία τυχαία «συνάντηση»…

Είναι λύση η αυτοδικία; Το εύκολο θα ήταν να πούμε «ναι», ικανοποιώντας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα…

Φανταζόμαστε πως το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα θελήσουν και οι κοπέλες αυτές, ή θα προσπαθήσουν κιόλας να εφαρμοστεί στην πράξη…

Και όσο κι αν φαντάζει εύκολο ή αδιάφορο για τους περισσότερους από εσάς, ο χειρισμός μίας τέτοιας υπόθεσης σε δημοσιογραφικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά λεπτός και δύσκολος…

Γιατί και η δημοσιογραφική πέννα και η εν γένει λειτουργία των μέσων ενημέρωσης είτε πρόκειται για τον έντυπο είτε για τον ηλεκτρονικό τύπο, διέπεται από συγκεκριμένους όρους, και επίσης συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις…

Που – ναι, είναι αλήθεια – προστατεύουν τον κάθε κατηγορούμενο από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων της ταυτότητάς του, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση…

Και εάν και εφόσον δοθεί και σχετική εισαγγελική εντολή προς τούτο… Μία υπόθεση θυμόμαστε εδώ και 15 χρόνια στα Γιάννενα, που είχε εφαρμοστεί η συγκεκριμένη τακτική…

Στην υπόθεση του παιδιάτρου που κατηγορήθηκε για την κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας… Δυστυχώς επαναλαμβάνουμε, πως είναι υπόθεση, που μας φαίνεται ανώφελο έως και ανόητο προσωπικά, να συστήσουμε «ψυχραιμία» σε κάποιο από τα θύματα…

Να μην τα επαναλαμβάνουμε, γιατί γινόμαστε κουραστικοί… Όσα έχει πετύχει η Επιτροπή Διοίκησης του ΠΕΑΚΙ την τελευταία τριετία, δεν έγιναν ποτέ στο παρελθόν…

Και όποιος έχει διαφορετική άποψη, δεν έχει παρά να ανατρέξει στο παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, για να διαπιστώσει πόσα χρήματα από τις ετήσιες χρηματοδοτήσεις, «εξαφανίστηκαν», χωρίς να γίνει κανένα έργο στις αθλητικές υποδομές και με τα χρέη να αυξάνονται…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ