Αντιφάσεις στην κριτική, αλλαγή υποδείγματος στις υποσχέσεις

Υπάρχει μία σύγχυση μάλλον στην αντιπολίτευση για το πώς πρέπει να προσεγγίσει εκδηλώσεις όπως το Περιφερειακό Συνέδριο των Ιωαννίνων. Διαβάσαμε από τους ίδιους χώρους, κριτικές ότι ο πρωθυπουργός εξήγγειλε πολλά και ανεφάρμοστα, αλλά και ότι τελικά δεν εξήγγειλε και τίποτα σπουδαίο. Αν εξαιρέσεις τις δυνάμεις του ΚΚΕ που είχαν εξ αρχής μια σταθερή στάση αντίθεσης στις κυβερνητικές προσεγγίσεις στην ανάπτυξη, και την τήρησαν μέχρι τέλους, στους άλλους πολιτικούς χώρους υπήρχαν πολιτικές αμφιταλαντεύσεις. Από το ίδιο κόμμα είδαμε ανθρώπους να καταθέτουν προτάσεις και άλλους να μην εμφανίζονται καν.

Ευτυχώς ήδη από το συνέδριο στη Στ. Ελλάδα και την παρέμβαση του Κ. Μπακογιάννη είχε λυθεί το θέμα για την ανεξαρτησία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γιατί θα δημιουργούνταν ακόμα πιο αντιφατικά προβλήματα. Στην εποχή που όλο και λιγότεροι αυτοπροσδιορίζονται κομματικά όταν κατεβαίνουν σε τοπικές εκλογές ή σωματεία και συνδικαλιστικούς φορείς, είναι αντίφαση να μιλάς για «συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ». Και μπορεί ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να κέρδισε κάποιους πόντους επιδεικνύοντας μια ενασχόληση με τα θέματα της πραγματικής ζωής από τα οποία απείχε στο παρελθόν, αλλά μικρή επιρροή είχε στο περιφερειακό συνέδριο.

Αυτό που μας δυσκολεύει πολύ πια, είναι να δούμε το θέμα του χρόνου. Η εποχή που γίνονταν έργα επειδή το είπε ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός, τελείωσε. Τώρα θέλει συνεργασίες, διαβουλεύσεις, συμφωνίες, γείωση στις πραγματικές συνθήκες, για να μπορέσεις στο τέλος να πεις ότι κάτι μπήκε σε τροχιά. Κι αυτό είναι το θέμα του χρόνου.

Στο Περιφερειακό Συνέδριο, αυτό που είδαμε κυρίως από τον πρωθυπουργό, ήταν μια προβολή του μέλλοντος. Για το πώς σκέφτεται η κυβέρνηση τον αναπτυξιακό σχεδιασμό, ποια είναι τα προαπαιτούμενα και ποιοι οι εμπλεκόμενοι. Αλλά και πάνω σε ποια βάση θα γίνουν οι εκλογές, τι θα λέει μετά από ένα και δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, ποιο θα είναι το νέο προφίλ του Αλ. Τσίπρα. Αν κάποιος δεν βλέπει έτσι τέτοιες εκδηλώσεις, είναι μάλλον καταδικασμένος να περιμένει τον υπουργό που θα του φέρει το τρένο στην Ήπειρο το άλλο πρωί, είναι καταδικασμένος δηλαδή να απογοητεύεται συνέχεια. Όπως πολλές φορές έχει γίνει στο παρελθόν.

Ψάχνουμε χωρίς να βρίσκουμε

Υπάρχει μια κρυφή γοητεία στις λεπτομέρειες και τον προσωπικό βίο. Γι’ αυτό και πολλοί προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τα προφίλ στα social media, με μία καταβύθιση σε φωτογραφίες και περίεργες αναρτήσεις. Χωρίς να υποψιάζονται ίσως ότι και ο απέναντι γνωρίζει το παιχνίδι και διαμορφώνει το προφίλ του κατά πώς νομίζει καλύτερα και προσαρμοσμένο όχι στην ειλικρίνειά του, αλλά σε όσα θέλει να παρουσιάσει.

Εντέλει, δεν μαθαίνεις τίποτα σίγουρο και λυτρωτικό, ακόμα και ο άλλος είναι διάφανος και τα έχει όλα δημόσια. Γιατί η ζωή του καθενός είναι πολύ πιο μεγάλη και πολύ πιο πολύπλοκη από αυτήν που περιέχεται στην οθόνη σου. Είναι μία μερίδα ζωής και όλα τα υπόλοιπα ούτε καν τα αντιλαμβάνεσαι.

Και η υποψία αυτής της κατάστασης, υπονομεύει τελικά και τις αναζητήσεις μας, αφού μας αφήνει στο τέλος με το ανικανοποίητο του ατελούς. Ποιος είναι αυτός που ψάχνουμε; Και ποιοι είμαστε εμείς που ψάχνουμε;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr