Πού να γίνεται ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου

Η πρόταση να γίνεται ο επίσημος εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στα Γιάννενα και το Νομό Ιωαννίνων επανέρχεται κάθε χρόνο από διάφορες πλευρές. Ως πρόταση, δεν μπορεί παρά να κριθεί ως εύλογη. Είναι πολύ φυσικό να σκέφτεσαι ότι στον τόπο που έγιναν οι κύριες μάχες του Έπους του ’40, μπορεί η Πολιτεία να έρχεται μία φορά το χρόνο και να αναδεικνύει το γεγονός με κάθε επισημότητα. Παρ’ όλα αυτά η συζήτηση δεν είναι και τόσο απλή, κυρίως γιατί δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς, αλλά και γιατί έχει πολλές πτυχές.

Και πίσω από αυτή τη συζήτηση, λείπει το ακόμα σημαντικότερο, το να αποφασίσουμε οργανωμένα και μεθοδικά, τι θέλουμε από τις εθνικές επετείους, τι είναι αυτό που αποκαλούμε «επίσημος εορτασμός». Αν πάντως το αίτημα μετατραπεί στο να πάρουμε απλώς τον εορτασμό, με μία υπουργική απόφαση, μάλλον δεν θα πάει μακριά.

Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα την ιδιαίτερη σημειολογία που έχουν μεταπολεμικά οι εορτασμοί στη Θεσσαλονίκη για το ελληνικό κράτος και τους συμβολισμούς με τους οποίους συνοδεύονται.

Στην ουσία, αν θέλουμε στην Ήπειρο, τον εορτασμό αυτό- που δεν το έχουμε συζητήσει είπαμε, επαρκώς ακόμα- τότε πρέπει να κάνουμε και μία πρόταση που να τον διαφοροποιεί από όσα ξέρουμε. Γιατί το να πάρουμε τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση και να τη φέρουμε στα Γιάννενα, δεν κάνει τη διαφορά. Το πώς μπορεί να γίνει αυτός ο άλλος εορτασμός αποτελεί επίσης μια συζήτηση που δεν την έχουμε κάνει. Βολευόμαστε με το τυπικό, ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες και καλά είμαστε. Ευτυχώς, υπάρχουν και τα «Καλπάκια» που δίνουν έναν διαφορετικό τόνο.

Από ‘κεί και πέρα, ειδικά για την πόλη των Ιωαννίνων, πρέπει να θυμόμαστε ότι δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην εορτή των Ελευθέριων στις 21 Φεβρουαρίου, εορτή αναγνωρίσιμη πανελλαδικά, που συγκεντρώνει την πολιτική ηγεσία του τόπου στην πόλη και τις τελευταίες δεκαετίες εμπλουτίζεται και με σημαντικό ιστορικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μειωθεί το ειδικό βάρος αυτής της εκδήλωσης.

Κατά συνέπεια, ανοιχτή η συζήτηση για τους εορτασμούς του Έπους του ’40 και μάλλον, πρέπει εμείς από εδώ, από αυτόν τον τόπο, να στείλουμε το μήνυμα ότι έχουμε κάτι ξεχωριστό να πούμε σε επίπεδο εκδηλώσεων.

Πάντα καλά

Στο τηλέφωνο ρωτάμε «καλά;» κι απαντάμε αμέσως σχεδόν κι εμείς «καλά». Το υποβαθμίζουμε ίσως αυτό «είσαι καλά;» που το λέμε και στο δρόμο ακόμα αντί χαιρετισμού, αλλά δεν είναι ασήμαντο. Ακόμα και ο ήχος της λέξης, αυτό το καλό που ανασύρεται σε εποχές που μόνο κακά ακούμε και ζούμε, έχει τη σημασία του.

Πρέπει όμως να απαντάμε μηχανικά εκείνο το «καλά είμαι»; Όχι αν δεν είμαστε, προφανώς, ειδικά όταν μιλάμε σε φίλους και ανθρώπους που ξέρουν να ακούν. Θέλει όμως και μία προσοχή, στο να τρέξουμε να απαντήσουμε αρνητικά, ότι δεν είμαστε καλά. Γιατί αυξήθηκε πολύ η δυσθυμία προφανώς με την κρίση, αλλά δεν είναι όλοι το ίδιο άσχημα, ακόμα κι αν το νιώθουν.

Ακούς πολλούς οργισμένους και δυσαρεστημένους, ακούς πολλούς να βαρυγκομούν, όμως αν εστιάσεις θα αποκαλυφθεί ότι δεν είναι ίδια η κατάσταση για όλους. Δυσανασχετεί ο έμπορος για τον υψηλό ΦΠΑ, όμως αν πηγαίνει στοιχειωδώς καλά η δουλειά του, είναι σε καλύτερη θέση από τον άνεργο που περνά από το μαγαζί του. Δυσαρεστείται ο εισοδηματίας από την υψηλή φορολόγηση, αλλά αν τα καταφέρνει ακόμα θα πρέπει να σκέφτεται ότι ο απέναντι στον οποίο απευθύνεται, μπορεί να δουλεύει πια για μισό μισθό.

Πολλά τα παραδείγματα. Κι ίσως αρκετοί να πρέπει να λένε πιο εύκολα το «καλά είμαι». Όχι μόνο ως ξόρκι για να φύγει κάποτε το κακό, αλλά και γιατί υπάρχουν πάντα και πολύ χειρότερα. Όσο στεκόμαστε είμαστε καλά. Και μπορούμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε για το καλύτερα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr