Υγεία και Πρόνοια μπροστά στο τείχος του μέλλοντος

Έχοντας πια την εμπειρία και του Περιφερειακού Συνεδρίου για την ανάπτυξη και του Προσυνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, καταλαβαίνουμε ότι ένα είναι το μεγάλο πρόβλημα για την Υγεία στην Ελλάδα: το μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη, λείπει ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός. Και είναι λογικό. Η κατάσταση εκπέμπει ανησυχία σήμερα χωρίς να περιμένουμε να αλλάξει ριζικά κάτι αύριο.

Ανεξαρτήτως των πολιτικών διαφορών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, που είναι και υπαρκτές και ευδιάκριτες για όσους μπορούν να διαβάζουν πιο προσεκτικά το δημόσιο λόγο τους, το μεγάλο πρόβλημα για την Υγεία,- στην οποία πρέπει να συμπεριλάβουμε και τη κοινωνική ασφάλιση και την Πρόνοια, αφού αποτελούν ένα πλέγμα-, είναι η δημόσια χρηματοδότησή του συστήματος. Είναι δεδομένο ότι σε ένα κράτος που τα βγάζει δύσκολα πέρα και σε μία οικονομία που δεν της περισσεύουν, κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να γίνει με το σύστημα σε πέντε ή δέκα χρόνια.

Γι’ αυτό κι ακούμε πολλά για τον εξορθολογισμό του συστήματος και το νοικοκύρεμά του. Γιατί γίνεται προσπάθεια να εξασφαλιστούν πόροι από τη μείωση των σπαταλών και από μία πιο συνειδητή σχέση των ασθενών και των πολιτών με το ίδιο το σύστημα. Για παράδειγμα η πολυφαρμακία επιβαρύνει και τον οργανισμό μας και τα ασφαλιστικά ταμεία. Μέχρις εκεί όμως…

Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές του Κ. Μητσοτάκη την Τετάρτη, στα ειδικά προβλήματα που συναντά το δημόσιο σύστημα υγείας όταν καλείται να αντιμετωπίσει το πραγματικό κόστος της παχυσαρκίας ή του τσιγάρου και του αλκοόλ στον πληθυσμό. Η πρόληψη των χρόνιων παθήσεων είναι και δυνατή, αλλά είναι και συμφέρουσα αφού μειώνει τα βάρη στο μέλλον και για τον πολίτη και για το σύστημα.

Το κυριότερο όμως που πρέπει να αποφασίσει η κοινωνία, είναι αν θα συνεχίσει να αναδιανέμει τους πόρους της, τα δημόσια έσοδα, προς ένα δημόσιο σύστημα υγείας στο οποίο θα έχουν πρόσβαση όλοι. Πρόκειται για πολύ κρίσιμο ερώτημα πια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις προηγμένες χώρες. Ειδικά στην κοινωνική ασφάλιση, η μείωση της εργασίας και η αύξηση της «μαύρης εργασίας», σε εκρηκτικό συνδυασμό με το δημογραφικό, δημιουργούν τις συνθήκες ώστε να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να συντηρούν με τις εισφορές τις συντάξεις των ήδη συνταξιούχων. Θα έχει το κράτος να καλύψει τη διαφορά στο μέλλον; Θα θέλει; Να ακόμα μερικά ερωτήματα. Ερωτήματα όμως από τα σοβαρά, από αυτά που θα έπρεπε να συζητάμε επί της ουσίας όταν συζητάμε για πολιτική.

Οφέλη και αστερίσκοι στις ψηφιακές βοήθειες

Τις θεματικές συνεδρίες στο προσυνέδριο της ΝΔ στα Γιάννενα την Τετάρτη, τις παρακολουθούσα από ένα live που είχε η σελίδα του κόμματος στο fb. Για τις εφημερίδες αυτό το υλικό δεν έχει άμεση χρήση, αφού αναπτύσσονται πολλά εξειδικευμένα θέματα, παίρνεις όμως μία ιδέα για τον προβληματισμό που αναπτύσσεται. Η τηλεόραση αλλά και κάθε άλλη μορφή μετάδοσης σε οθόνη, έχει τη δική της δυναμική και επιτρέπει τη συμμετοχή και του πολίτη σε ένα βαθμό.

Είναι φανερές οι αλλαγές στη δουλειά μας στη δημοσιογραφία, ακόμα και σε επίπεδο τοπικού Τύπου. Τον οποίο παρεμπιπτόντως τοπικό Τύπο, πολλοί τον περιφρονούν, αλλά αγνοούν τη δυναμική του μέσα στο κοινωνικό υπόστρωμα. Και το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε ενδιαφέρον για το τι έγραφαν χτες το πρωί οι εφημερίδες της πόλης για την ομιλία του, ας κρατηθεί για τους δύσπιστους.

Οι μεγάλες αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον Τύπο, έχουν ήδη δύο εμφανείς πτυχές. Από τη μία είναι οι πομποί της πληροφορίας που ενδιαφέρονται πια να τη μεταδώσουν με κάθε τρόπο κι αν μπορούν και απευθείας στον πολίτη. Τα επόμενα χρόνια το υλικό που θα φτάνει στα κινητά μας ή στα social media θα αυξηθεί κατακόρυφα.. Και ήδη κι εμείς της παραδοσιακής εφημερίδας το χρησιμοποιούμε.

Από την άλλη, ο κόσμος της ενημέρωσης υπέστη μεγάλη μείωση επενδύσεων και μεγάλες περικοπές με αποτέλεσμα να εργάζονται πια πολύ λίγοι στο χώρο. Μεγάλες εφημερίδες των Αθηνών και κανάλια, δεν έχουν πια προσωπικό για να καλύπτουν χωριστά θέματα, υπουργεία και εκδηλώσεις και οι ίδιοι άνθρωποι παρακολουθούν πάνω από ένα ρεπορτάζ ταυτόχρονα- πράγμα πολύ δύσκολο για όσους καταλαβαίνουν τις απαιτήσεις της δουλειάς. Οπότε τα επιπλέον ψηφιακά εργαλεία, μόνο βοήθεια είναι. Με υποσημείωση, όμως και για τη μεγάλη εξάρτηση που δημιουργεί αυτή η σταδιακή ενσωμάτωση του «επίσημου» υλικού στη δημοσιογραφική καθημερινότητα η οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολη και όλο και πιο περιορισμένη στους χώρους παραγωγής, χωρίς τη δυνατότητα πάντα, επιτόπιας παρουσίας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr