Χρειάζεται τόλμη – γενικότερη και όχι μόνο, πολιτική – για να εκστομίσει κάποιος αυτό που είπε ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος χθες στο κανάλι της Βουλής.

Που υποστήριξε, ότι ο «νόμος Παρασκευόπουλου», ο δικός του νόμος δηλαδή, θα πρέπει να καταργηθεί, γιατί επιτέλεσε τον σκοπό του!

Και ποιος ήταν αυτός; Να αντιμετωπίσει τις έκτακτες καταστάσεις και συνθήκες με τη συμφόρηση των κρατουμένων στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας…

Αφού επιτεύχθηκε λοιπόν η αποσυμφόρηση των φυλακών, δεν έχουμε παρά να καταργήσουμε το συγκεκριμένο νόμο και να εφαρμόσουμε ή να επαναφέρουμε το προηγούμενο καθεστώς και να περιοριστεί η δυνατότητα εύκολων αποφυλακίσεων!

Και μόλις οι φυλακές εμφανίσουν πάλι τα ίδια σημάδια συμφόρησης, επαναφέρουμε το νόμο Παρασκευόπουλου και όλα καλά!

Για να διορθώσουμε λοιπόν την εισαγωγική μας τοποθέτηση, θα πρέπει να τη γράψουμε πιο σωστά. Θέλει τόλμη να παραδεχθείς ένα λάθος, θέλει όμως και θράσος να υπαινίσσεσαι, ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο έφερες στη Βουλή ένα νόμο, δεν ήταν να προσφέρει μία «δεύτερη ευκαιρία» στους κρατούμενους, αλλά απλώς να μειώσει τα νούμερα!

Έχουμε τόσες χιλιάδες κρατούμενους, εάν μειώσουμε τον αριθμό κατά 50%, είναι επιτυχημένος ο νόμος!

Είναι απαράδεκτο, όχι αυτό που είπε λοιπόν ο κ. Παρασκευόπουλος για το νόμο του, αλλά γι’ αυτό που αποδείχθηκε, ότι σκεφτόταν, όταν έφερε στη Βουλή τα άρθρα του!

Να συμφωνήσουμε σε ένα δεύτερο επίπεδο, εκείνο που λέει, ότι η χώρα μας έχει πολύ βαριές απειλούμενες ποινές και πρέπει να έχουμε πιο λογικές ποινές και πιο αυστηρές συνθήκες απόλυσης των κρατούμενων.

Αλλά σε όλα τα υπόλοιπα, ο πρώην υπουργός θα έπρεπε πρωτίστως να ζητήσει συγνώμη, γιατί με τις ευνοϊκές διατάξεις του νόμου, δόθηκε «συγχωροχάρτι» και αποφυλακίστηκαν μεταξύ πολλών άλλων και κακοποιοί, που κάνουν τώρα περαντζάδα σε όλη τη χώρα, εγκληματώντας εκ νέου…

Την Κυριακή ήταν ημέρα με ανοιχτά τα καταστήματα και στην πόλη μας σταθήκαμε μάρτυρες ενός γνώριμου σκηνικού δήθεν διαμαρτυριών, δυστυχώς – προς συγκεκριμένες επιχειρήσεις…

Και έχουμε έναν έντονο προβληματισμό και μία απορία προς τους διοργανωτές των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας, που αρέσκονται να τα βάζουμε τις πολυεθνικές και τις μεγάλες αλυσίδες του διεθνούς κεφαλαίου…

Γιατί δεν έχουν τα κότσια να (απο)κλείσουν μία τέτοια αλυσίδα ή ένα τέτοιο υποκατάστημα πολυεθνικής και η κινητοποίησή τους γίνεται στοχευμένα – σχεδόν πάντα – στην ίδια επιχείρηση που είναι μάλιστα τοπικών συμφερόντων;

Διαμαρτύρονται για το κεφάλαιο, τις πολυεθνικές, τις αλυσίδες που δουλεύουν με εργαζόμενους μόνο ελαστικής απασχόλησης και κινητοποιούνται έξω από σούπερ μάρκετ τοπικών συμφερόντων, που διαχρονικά μάλιστα, έχει εξαιρετικό όνομα στην τοπική αγορά για τη στάση της απέναντι στους εργαζόμενους.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ