Καθόμαστε πάνω στον αναπτυξιακό «θησαυρό», τον τόπο μας

Η συγκυρία το έφερε και το σαββατοκύριακο στην πόλη μας αναπτύχθηκαν δύο εκδηλώσεις, η μία για το μέλι και τη μελισσοκομία και η άλλη για τα φαρμακευτικά φυτά. Και δεν είναι που τα Γιάννενα μπορούν πλέον και συγκεντρώνουν μεγάλου βεληνεκούς εκδηλώσεις πανελλαδικού ενδιαφέροντος. Είναι και που η ίδια θεματολογία, αναδεικνύει ακριβώς αυτό που περιγράφουμε συχνά ως «συγκριτικά πλεονεκτήματα» του τόπου μας.

Γιατί στην Ήπειρο παράγουμε εξαίσιο μέλι, αλλά διαθέτουμε κι έναν πλούτο από βότανα και φαρμακευτικά φυτά. Και είναι κομμάτι της κουλτούρας μας, η παραγωγή τους, από τα πολύ παλιά χρόνια. Κι όχι μόνο βέβαια… Γιατί, τι είναι αυτό που δεν παράγει τούτος ο τόπος; Και τι από αυτά που παράγει, δεν ξεχωρίζουν για την ποιότητά τους; Να πούμε για το γάλα και το τυρί, το τσίπουρο και το κρασί, το κρέας…

Μπορεί να τα παράγουμε σε μικρές ποσότητες, μπορεί να αφορούν μικρές κοινότητες συνήθως και ένα αυτάρκη τρόπο οικονομίας, όμως πρόκειται για τη δικιά μας παραγωγή και οικονομία. Κι ανακαλύπτουμε στις μέρες μας, ότι τελικά αυτή η οικονομία είναι που μπορεί να μας φέρει και πιο κοντά στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Μαζί βέβαια με άλλες μορφές, όπως ο τουρισμός, η καινοτομία ή οι υπηρεσίες και ο πολιτισμός ακόμα, αλλά την πρώτη ύλη την έχουμε και δεν είναι άλλη από αυτό που βγάζει ο τόπος.

Ας μην μείνουμε τώρα, στο τι έγινε και δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε αναπτυξιακά, παλιότερα. Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές και όποιος δεν κατάλαβε τι έγινε τα προηγούμενα «καλά χρόνια της ευημερίας» ή είναι πολύ αφελής ή έχει σκοπιμότητες. Σήμερα, πρέπει να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε. Επαγγελματίες, επιστήμονες, πολιτικοί, άνθρωποι της εργασίας, συμφωνούν ότι ο τόπος μας αρκεί για να προχωρήσουμε, είναι η βάση του αναπτυξιακού μας μοντέλου. Ε, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτόν τον τόπο.

Ο νέος καιρός του ρεαλισμού και τα παλιά αγκάθια

Είναι λογικό να μας πιέζει ο ρεαλισμός και σαν μία πρέσα να μας επιβάλλει πια να είμαστε συγκεκριμένοι και αποτελεσματικοί. Καταναλώσαμε πολλή θεωρία, πολλή πολιτική, πολλή ιδεολογία, παλιότερα. Και ιστορία και παρελθόν και συνθήματα. Και καταλήξαμε με τις καλύτερες ευχές όλων μας στη χρεοκοπία και την κατάρρευση.

Ο ρεαλισμός έχε τους κινδύνους του βέβαια. Ειδικά για εμάς που δεν είμαστε και αυτεξούσιοι και εξαρτιόμαστε από άλλους. Δεν είναι και λίγο να έχει άλλος το κλειδί της οικονομικής μας επιβίωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ρεαλισμός είναι η προσαρμογή στον τρόπο του άλλου. Και σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτο κι αυτό.

Στον μικρό βαθμό που μας απομένει, ο ρεαλισμός πρέπει να γίνει εργαλείο ανάγνωσης της πραγματικότητας. Αλλά κάθε φορά που χωράει ένα «πρέπει» σε μία πρόταση, απομακρύνεται και λίγο η δυνατότητα μιας σύνθεσης. Γιατί δεν είναι ίδιο για όλους αυτό το «πρέπει». Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις συνηθίσει στις προσαρμογές, τις υποχρεώσεις, τις συνθέσεις και τις συναινέσεις.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr