Δεν είναι το μείζον θέμα στη δολοφονία της 32χρονης γυναίκας στην Αθήνα από έναν 58χρονο, το ότι ο δολοφόνος είχε αποφυλακιστεί κάνοντας χρήση των ευεργετικών ή χαριστικών διατάξεων του νόμου Παρασκευόπουλου…

Το γράφουμε εμείς, που γράψαμε προχθές στο φύλλο της Τρίτης την άποψή μας, ότι χρειάζεται θράσος για να εκστομίσει ένας πολιτικός, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πρώην υπουργός την άποψη, ότι ο νόμος του, πρέπει να καταργηθεί, γιατί πέτυχε το σκοπό του…

Αλλά είναι άλλο το κυρίαρχο θέμα για εμάς…

Στο πως πρέπει μία οργανωμένη Πολιτεία να αντιμετωπίζει και να τιμωρεί έναν μακροχρόνιο χρήστη, που αποδεδειγμένα κιόλας κάνει και διακίνηση ή εμπόριο ναρκωτικών…

Και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της, μετά την αποφυλάκιση του καθενός…

Δηλαδή, ο συγκεκριμένος θεωρήθηκε, ότι έχει σωφρονιστεί και αποφυλακίστηκε;

Ή κρίθηκε, ότι δεν είναι επικίνδυνος και αφέθηκε ελεύθερος;

Το δυστύχημα είναι ακριβώς, ότι η Πολιτεία δεν αντιλαμβάνεται, ότι δεν είναι ο ρόλος της να κοιτά απαθής το τι γίνεται στην κοινωνία και να παρεμβαίνει ή να επεμβαίνει μόλις τα πράγματα φτάσουν στο χειρότερο σημείο…

Αλλά, οφείλει να δημιουργεί και δομές για τους χρήστες και να τις ελέγχει… Γιατί είμαστε σίγουροι, ότι τις επόμενες ημέρες όλο και κάποιος θα βρεθεί που θα πει ή ότι ο δολοφόνος είναι ένα από τα πολλά θύματα – χρήστες των ναρκωτικών…

Ή ότι έχει παρακολουθήσει κάποιο πρόγραμμα αποτοξίνωσης ή επανένταξης στις φυλακές και επανεντάχθηκε ή κάτι σχετικό…

Να το προχωρήσουμε και λίγο περισσότερο; Γιατί έχουμε την αίσθηση ότι ο δολοφόνος και η υπεράσπισή του, που είτε θα αναλάβει είτε θα οριστεί, θα χρησιμοποιήσει το επιχείρημα του μειωμένου καταλογισμού ή της απώλειας συνείδησης των πράξεών του;

Γιατί, επειδή έχουμε παρακολουθήσει αρκετές δίκες εγκλημάτων, είναι ίσως η πιο εύκολη οδός, για να διατυπωθεί μία τέτοια υπερασπιστική γραμμή…

Όμως, ποιο δικαστήριο μπήκε ποτέ στην ουσία τέτοιων υποθέσεων ώστε να πει, εντάξει μπορεί την ώρα τέλεσης της αξιόποινης πράξης να υπήρχε απώλεια συνείδησης…

Όταν η συνείδηση επανήλθε, γιατί ο δράστης δεν πήγε να παραδοθεί και να ομολογήσει;

Και ποιος κατοχυρώνει την ίδια την κοινωνία, ότι την επόμενη μέρα δε θα έκανε ξανά το ίδιο σε ένα άλλο θύμα, που θα αντιστεκόταν στην απόπειρα να του αποσπάσει την τσάντα;

Γι’ αυτό επιμένουμε στο ότι η συγκεκριμένη υπόθεση έχει πολύ πιο σοβαρές διαστάσεις από το ότι αποφυλακίστηκε ο δολοφόνος, κάνοντας χρήση του νόμου Παρασκευόπουλου…

Και εν τέλει καταδικάζεται ένας αθώος άνθρωπος να πληρώσει με τη ζωή του και φυσικά καταδικάζεται η οικογένειά του να ζει με ένα πελώριο «γιατί»…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ