Πρωτεύει η συζήτηση για ένα ισχυρό «τοπικό κράτος»
Η συζήτηση που έχει ανοίξει για την απλή αναλογική στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση υπερσκελίζει τη συζήτηση που απαιτείται για την ίδια την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και διαχρονική η κρατική εξουσία αποδεικνύει ότι θεωρεί ως δευτερεύουσα την τοπική εξουσία. Κι αυτό προκύπτει εύκολο αν δει κάποιος σε βάθος χρόνου που της συμπεριφέρεται με τη χρηματοδότηση.
Είναι φανερό ότι ποτέ η τοπική εξουσία, οι Δήμοι και οι Περιφέρειες δεν θα φτάσουν στον μέγιστο βαθμό αυτονομίας τους, αν δεν αποκτήσουν και οικονομική αυτονομία. Και για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να αντιμετωπισθεί το θέμα της άμεσης φορολογίας. Το να εισπράττει τα πάντα το κράτος και στη συνέχεια να αποφασίζει τι θα δώσει στους δήμους ή τα πανεπιστήμια (τα οποία επίσης είναι αυτόνομα νομικά), δείχνει ακριβώς που πρέπει να τεθεί και το όριο του προβληματισμού.
Από την άλλη οι δήμοι περισσότερο, πρέπει να αποδείξουν ότι είναι έτοιμοι να αναλάβουν τη διαχείριση των τοπικών κοινωνιών με τις δικές τους πλάτες. Η εμπειρία μας λέει, ότι δεν είναι έτοιμοι ακόμα. Μπορεί να μην τους άφησαν, μπορεί να βρήκαν και να βρίσκουν πολλά θεσμικά και άλλα εμπόδια, σημασία έχει ότι οι δήμοι δεν είναι ακόμα το «τοπικό κράτος» που έχει ανάγκη ο πολίτης. Κι εδώ είναι η δεύτερη οριογραμμή της συζήτησης που πρέπει να γίνει.
Όσον αφορά το εκλογικό σύστημα, πρέπει να αποδεχθούμε αυτό που λέει η πείρα: Κανένα εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να μεταβάλλει καίρια τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Από ‘κεί και πέρα, η αναλογική ανταποκρίνεται πιο ευαίσθητα στις κοινωνικές αλλαγές. Η δε απλή αναλογική υπόσχεται και προϋποθέτει ευρείες συμμαχίες. Γιατί να είναι πολιτικό πρόβλημα, οι συμμαχίες και οι μεγάλες πλειοψηφίες;
Το κενό και το κοινό των αναζητήσεων
Αυτό το τεράστιο χάσμα των γενεών σε πολλά επίπεδα της σημερινής ζωής είναι ένα ερώτημα πώς μπορεί να καλυφθεί. Από μία σκοπιά ίσως όμως και να μην είναι και τόσο μεγάλο αυτό το χάσμα, όμως. Μπορεί να φαίνεται μόνο τέτοιο.
Η χρήση της τεχνολογίας είναι κυρίως αυτή που διαμορφώνει τις εντυπώσεις. Από το παιδί που παίζει στα δάχτυλα τις εφαρμογές του κινητού μέχρι τον μεσήλικα που δεν μπορεί να γράψει μια χειρόγραφη υπεύθυνη δήλωση σε μία υπηρεσία, όντως το κενό ανάμεσά τους είναι και φαίνεται τεράστιο.
Παρ’ όλα αυτά είναι οι ελλείψεις ενός συγκροτημένου κράτους που μεγαλώνουν τις αντιθέσεις. Αν ήθελε ο κρατικός μηχανισμός θα είχε βρει τους τρόπους για όλους. Θεωρητικά υπάρχουν, αλλά στην πράξη λείπουν. Και είναι βέβαια και ένα θέμα εκπαίδευσης, κυρίως σε δεξιότητες.
Γιατί κατά τα άλλα όλοι μας, παιδιά και μεγάλοι, τα ίδια ζητάμε. Επικοινωνία, ενδιαφέρον, ψυχαγωγία, γνώση. Δεν έχει αλλάξει κάτι στην ένταση της αναζήτησης αυτής.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.330)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.939)
- Εκδηλώσεις(1.461)
- Ήπειρος(1.941)
- Αθλητικά(2.718)
Αρθρογραφία
Είσοδος