Οι βασικοί κανόνες είναι ο δρόμος της πρόληψης

Οι εικόνες της καταστροφής στη Δυτική Αττική είναι τρομακτικές. Δεν μπορείς καν να φανταστείς από μακριά, τις επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων. Ακόμα και οι αριθμοί της τραγωδίας, με τους 15 νεκρούς, τους τραυματίες και τις καταστροφές, δεν μπορούν να δώσουν όλη την εικόνα. Κι αυτό γιατί εδώ πλήττεται μια αστική περιοχή, πόλεις ολόκληρες αν το σκεφτούμε.

Τραγωδίες από φυσικές καταστροφές έχουμε πολλές στη χώρα μας, έστω και σε  μικρότερα μεγέθη. Είναι χαρακτηριστικές οι απώλειες ζωών, όταν φουσκώνουν ποτάμια και χείμαρροι σε διάφορες περιοχές. Μπορείς όμως να πεις ότι είναι η κατάσταση στην ελληνική ύπαιθρο, ότι τέλος πάντων υπάρχουν κάποιες λογικές εξηγήσεις. Λογικές εξηγήσεις μπορείς να βρεις πολλές εκ των υστέρων. Το θέμα είναι τι κάνεις για να προλάβεις το κακό. Κι εκεί είναι φανερό ότι πάσχουμε ως οργανωμένη Πολιτεία και κοινωνία.

Ανθρώπους χάναμε και στις καλές μέρες, άρα υπάρχουν από παλιά προβλήματα. Τα ξέρουμε άλλωστε. Το καλοκαίρι για παράδειγμα που πάμε στις θάλασσες βλέπουμε πού έχουν κλείσει τα ρέματα. Και ξέρουμε ότι όλες οι πόλεις αναπτύχθηκαν γρήγορα και πολλές φορές αυθαίρετα. Και μάλλον τα έχουμε κάνει τόσο άσχημα όλα, που δεν είναι σίγουρο ότι μπορούμε και να τα ανατρέψουμε και να φέρουμε καλύτερες λύσεις. Όλα πια κοστίζουν ακριβά άλλωστε μέσα στην κρίση. Και οι άνθρωποι όμως που χάνονται κοστίζουν. Ανυπολόγιστα.

Θυμόμαστε όλοι μας ότι παλιότερα χάναμε πολλούς ανθρώπους από σεισμούς. Αυτό μειώθηκε κατά πολύ με τον νέο αντισεισμικό κώδικα. Κάτι που σημαίνει ότι η πρόληψη περνάει μέσα από τις προδιαγραφές, από τους βασικούς κανόνες που έχουν γίνει νόμοι χωρίς παραθυράκια και αυθαιρεσίες. Από ένα κτίριο ως μία πόλη, πρέπει να μάθουμε να «δομούμε» με κανόνες. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Όσο για το άμεσο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αντιμετωπίζουμε όσο καλύτερα γίνεται τα γεγονότα. Και να εκδηλώνουμε όσο περισσότερο γίνεται την αλληλεγγύη μας.

Μια ερμηνεία για μία εξέγερση

Να πω την αλήθεια, έχω κουραστεί να διαβάζω κάθε χρόνο όλες αυτές τις προσπάθειες από πολλές πλευρές να αναδειχτεί το «νόημα» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το ’73. Όχι γιατί δεν έχει νόημα προφανώς η εξέγερση. Αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα εξ αντιθέτου άλλωστε, από τον πανικό και το φόβο που προκαλεί ακόμα και σήμερα στους φιλοχουντικούς, οι οποίοι και πολλοί είναι ακόμα και θυμωμένοι για το πώς έχασαν την εξουσία. Γι’ αυτό και μηδενίζουν ακόμα και τις απώλειες της ζωής τόσων νέων ανθρώπων εκείνες τις μέρες.

Όπως συχνά γίνεται όμως στην ιστορία που δονείται ακόμα στις συνειδήσεις και τις μνήμες, οι ερμηνείες που ακολουθούν δεν βλέπουν προς τα πίσω, αλλά προς το παρόν, εκεί που γεννιούνται άλλωστε. Κι αυτό είναι τουλάχιστον βαρετό. Γιατί δεν μπορεί μια τέτοια επέτειο, να την υποβιβάζεις σε μία κομματική ή έστω πολιτική σκέψη για τη σημερινή και μόνο συγκυρία. Θα έπρεπε να έχεις τουλάχιστον την εξυπνάδα να δεις, ότι όσοι έκαναν το ίδιο πριν από εσένα, απέτυχαν.

Ο «μύθος» του Πολυτεχνείου επιβιώνει όχι γιατί έγινε επίσημη ιστορία και τυπική εορτή του κράτους, αλλά γιατί έχει μία πρωτόγνωρη δύναμη. Μερικές εκατοντάδες νέα παιδιά μπροστά σε ένα σιδηρόφρακτο καθεστώς με μόνα τους «όπλα» το σώμα τους και την ανάγκη για ελευθερία. Τρομερός συμβολισμός, απίστευτη δυναμική, μια μαγιά για το μέλλον πρωτόγνωρη για την ιστορία του μικρού μας κράτους. Αυτή η ερμηνεία νομίζω φτάνει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr