Δεν είναι πολιτική πρόταση ότι φταίνε όλοι οι «άλλοι»

Τώρα που τέλειωσαν οι εκλογές για την κεντροαριστερά, για κάποιους φταίνε τα παλιά μέλη του ΠΑΣΟΚ που ήθελαν μόνο ΠΑΣΟΚ και κάπως έτσι βρέθηκαν οι δύο πρώτοι να είναι από το ΠΑΣΟΚ. Φυσικά αν για κάποιο άλλο λόγο, είχε βγει ο Καμίνης, οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ θα ήταν άξιοι σεβασμού για την υπέρβαση που έκαναν.

Πάντα θα φταίνε οι άλλοι, ειδικά για όσους δεν μπαίνουν στο χορό να χορέψουν ή έχουν φύγει από το χορό και έχουν πιάσει τα πίσω τραπέζια και σχολιάζουν σαν τους γέρους του Μάπετ. Εδώ έχει καταστεί τόσα χρόνια κεντρική ανάλυση για την κρίση το «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Σε κάθε κομματική διαδικασία το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να δεις την κατάσταση από ψηλά, σαν από ένα drone ας πούμε που είναι και της μόδας. Όσοι βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, είναι συνήθως και πιο αποτελεσματικοί ή έστω πιο ψύχραιμοι. Αλλά πόσοι είναι αυτοί;

Εδώ σου λέει, η Γερμανία είναι κυρίαρχη, αλλά δεν μπορεί ούτε κυβέρνηση να φτιάξει. Αλλού είναι κυρίαρχη φυσικά, όμως στην σύγχρονη πολιτική, υπάρχουν κρίσιμες λεπτομέρειες που διαμορφώνουν την κατάσταση, όπως είναι η πολιτική ισχύς. Έχεις ακροατήριο, αντλείς ισχύ από τη λαϊκή θέληση και τις κοινωνικές μεταβολές; Τότε είσαι ισχυρός. Και μπορεί να μην είναι ηθική αυτή η κατάσταση, ή να μην μας αρέσει εμάς που λογιζόμαστε σώφρονες, όμως έτσι διαμορφώνεται το παιχνίδι. Ή παίζεις ή δεν παίζεις.

Σήμερα στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από την… κριτική που ασκείται στον Τσίπρα, το ποσοστό της ΝΔ θα πρέπει να είναι κάπου στο 60 ή το 70%. Ειδικά αν ζεις σε «κλειστά» περιβάλλοντα σαν αυτά που φτιάχνουν τα ΜΜΕ ή τα social media, τότε δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν έχει πέσει η κυβέρνηση. Κι όσο δεν πέφτει η κυβέρνηση τόσο ανεβαίνει η κριτική στους «άλλους», εκείνους τους «λαϊκιστές», τους «αμόρφωτους», τους «τεμπέληδες» που δεν φεύγουν από την εκλογική βάση του Τσίπρα. Που καταλαβαίνεις ότι αν φύγουν και πάνε στην βάση του Μητσοτάκη, θα πάψουν να είναι και λαϊκιστές αφού θα έχουν ανανήψει προφανώς. Ποιος τα κρίνει όλα αυτά; Μα εκείνος που ορίζει το σωστό και το λάθος, που βλέπει τις παρενθέσεις, που ξεχωρίζει το ηθικό από το ανήθικο.

Όλοι αυτοί που με τον χάρακα στο χέρι μετράνε και ξεχωρίζουν συνέχεια τους δικούς μας και τους άλλους, αποδεικνύεται ότι στα χρόνια της κρίσης, τώρα που έχουν καταρρεύσει δεδομένα και βεβαιότητες, δεν καταλαβαίνουν τίποτα γύρω τους. Δεν καταλαβαίνουν γιατί βγήκε η Γεννηματά, γιατί δεν παραιτείται ο Τσίπρας, γιατί χλόμιασε η «Τζαμάικα» στο Βερολίνο. Μια νέα κατάσταση συνομωσιολογίας δομείται στην Ελλάδα: Φταίνε οι «άλλοι» που δεν αφήνουν τους «αρίστους» να διαφεντέψουν το σύμπαν.

Ποιος λέει «όχι» μπροστά στον ρεαλισμό

Ας ομολογήσουμε ότι δύσκολα θα μπορούσαμε να σταθούμε κόντρα στο ρεύμα μόνοι μας. Ας πούμε ότι βγαίνει ένας δήμαρχος και λέει ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο η κατάληψη δημοσίων χώρων, η κάλυψη ρεμάτων και η μόλυνση των υδάτινων οικοσυστημάτων. Τι θα γινόταν; Τίποτα, δεν θα άντεχε.

Γιατί το όπλο του ρεαλισμού είναι ακατανίκητο. Θα έλεγαν στον δήμαρχο μπράβο για τις ευαισθησίες του όμως μετά θα του παρουσίαζαν τα προβλήματα, την έλλειψη κονδυλίων, την ανάγκη για επενδύσεις, για μακροχρόνιους σχεδιασμούς κλπ κλπ. Να χάσεις τις επόμενες εκλογές, επειδή θέλεις να απαγορεύσεις τα χτισίματα; Πρωτοφανές.

Κι επειδή όλοι μας θέλουμε να λεγόμαστε ρεαλιστές, βρίσκουμε χίλιους λόγους να αποδεχόμαστε την κατάσταση. Κι αν πάλι, δούμε ότι ο ρεαλισμός δεν δίνει και πολλά χρηστικά επιχειρήματα, το ρίχνουμε στον ανορθολογισμό. Για τις φωτιές φταίνε οι ξένοι πράκτορες, για την κατάσταση της οικονομίας μας οι γνωστές συνομωσίες έξω, ας μην συνεχίσουμε, τα ξέρουμε όλοι. Να κάνουμε καμιά σωστή δουλειά δεν κάνουμε. Να πούμε κανά σοβαρό όχι, δεν λέμε. Κι αυτοί κι εμείς κι εγώ που τα γράφω, δεν έχουμε άλλοθι για την εθελοτυφλία μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr