Πόσο πιθανός είναι ένας ελληνικός μεγάλος συνασπισμός
Ένα πείραγμα που μπορείς να κάνεις σε οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι ότι ενδέχεται τα επόμενα χρόνια να υποστηρίζουν μαζί μια κοινή κυβέρνηση. Αντιδρούν το ίδιο, στην ιδέα.
Η πιθανότητα ενός «μεγάλου συνασπισμού» στη χώρα μας δεν είναι μικρή. Πρέπει να συνυπολογίσουμε το θέμα του εκλογικού νόμου και της απλής αναλογικής σε περίπτωση επαναληπτικών εκλογών καθώς και της έλλειψης δυναμικής για αυτοδυναμία που δείχνουν πολλές δημοσκοπήσεις. Παράλληλα, πρέπει να δούμε και το ευρύτερο κλίμα που δημιουργούν οι διεργασίες στη Γερμανία ή τα νέα κόμματα που εμφανίζονται στην περίπτωση Μακρόν.
Η αλήθεια είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι παραδοσιακό και συνήθως έχουμε μονοκομματικές κυβερνήσεις με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όμως το παλιό σύστημα έχει αλλάξει πολύ, αν δεν έχει καταρρεύσει οριστικά. Ήδη από το 2012 και μετά έχουμε μπει σε μία άλλη φάση, στην οποία δύο και τρία κόμματα στην κυβέρνηση θεωρείται μάλλον φυσιολογική κατάσταση. Η διαφορά είναι η πλειοψηφία που εξασφάλισε ο Τσίπρας, η οποία και ήταν τομή με το παλιότερο δικομματικό σύστημα ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Ήδη όμως θεωρείται από αρκετούς και η κυβέρνηση Τσίπρα ως τμήμα του συστήματος όπως το ξέραμε.
Μπορεί συνεπώς οι οπαδοί των δύο μεγάλων κομμάτων να απεύχονται μία συμμαχία τους για τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει όμως ενδιαφέρον ότι ένα άλλο κόμμα, όπως αυτό του νέου φορέα της κεντροαριστεράς εύχεται ακριβώς να ανοίξει η δυνατότητα της συμμαχικής διακυβέρνησης, και με τη δική του συμμετοχή προφανώς. Η μείωση, όμως της επιρροής των κομμάτων μέσα στην κοινωνία, αλλά και οι διαφορετικές προτεραιότητες των κομμάτων μεταξύ τους, κάνουν όλα τα σενάρια αποδεκτά στη συζήτηση περί πιθανοτήτων. Κι όταν όλα είναι πιθανά, τότε είναι και που έχουμε αλλάξει πεδίο στο πολιτικό σύστημα.
Όλα τα ξέρω, όλα τα μαχαιρώνω
Για τους δημοσιογράφους ή τους πολιτικούς το ξέρω το σύμπτωμα: Όλα τα γνωρίζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Και όχι μόνο ξέρουν τα πάντα, αλλά έχουν προσωπικές εμπειρίες και γνώσεις και έχουν προειδοποιήσει από παλιά, γνώριζαν από το παρελθόν, τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Μεγάλα μέντιουμ εμείς οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί.
Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι βλέπω την ίδια «ασθένεια» και στον πολύ κόσμο. Ακούω όλο και πιο συχνά «το ξέρω αυτό», «το γνωρίζω», όταν ανοίγεται μία κουβέντα με τα μεγάλα θέματα των καιρών μας. Και συνήθως το ίδιο πρόσωπο, συνεχίζει να λέει τα δικά του, αγνοώντας αυτό που υπέδειξες και έδειξε να το «γνωρίζει».
Νομίζω ότι είναι μία τάση του μέσου ανθρώπου, όλων μας, να δείξουμε ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες και στην αναμέτρηση με τα σπουδαία των καιρών μας. Η κατάληξη όμως είναι να προσπαθούμε να φέρουμε αυτά τα σπουδαία και μεγάλα που γίνονται, στον μικρό μας κόσμο. Προσπαθούμε να διαβάσουμε την πραγματικότητα, μέσα από την εμπειρία μας και τις γνώσεις μας, χωρίς να υποψιαζόμαστε ή αρνούμενοι να αποδεχθούμε ότι δεν αρκούν. Και την ίδια ώρα, με το ίδιο αγύριστο κεφάλι, αρνούμαστε και να διαβάσουμε και να πληροφορηθούμε και να ακούσουμε εκείνους που ξέρουν στα αλήθεια. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
Κατηγορίες
- Επικαιρότητα(18.212)
- Πολιτικό Ρεπορτάζ(469)
- Ελλάδα(125)
- Οικονομία(1)
- Πολιτισμός(3.920)
- Εκδηλώσεις(1.450)
- Ήπειρος(1.940)
- Αθλητικά(2.694)
Αρθρογραφία
Είσοδος