Είχαμε κάποια χρόνια να επισκεφθούμε τη Μονή Δουραχάνης…

Για την ακρίβεια, αν θυμόμαστε καλά από το 2010, όταν είχαμε κάνει τη βάφτιση του γιου μας, δε θυμόμαστε να έχουμε ξαναπάει, για επαγγελματικούς λόγους, παρά μόνο για κοινωνικούς…

Χθες το πρωί λοιπόν με αφορμή την παράδοση του υλικού που συγκεντρώθηκε από την ΠΑΕ ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ, την ομάδα των ΜΜΕ, το τεχνικό επιτελείο του ΠΑΣ και τους χορηγούς της ομάδας, βρεθήκαμε στους χώρους, έχοντας και την ελπίδα να δούμε τον παπα – Θανάση από κοντά…

Και μπορεί τελικά να μην καταφέραμε να τον δούμε, αφού έχει κάποια μικρά προβλήματα υγείας, που θα τα ξεπεράσει, είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, αλλά πήραμε μαζί μας κάποια πράγματα σαν κορυφαία ανάμνηση μίας σύντομης και φευγαλέας επίσκεψης…

Όπως μία μεγάλη και αληθινή αγκαλιά του μικρού Μανώλη από το Αργυρόκαστρο, τον οποίο γνωρίσαμε χθες…

Εκτός από τα παιδιά σου, μπορείς να καταλάβεις την αληθινή αγκαλιά και από έναν ξένο, έναν άγνωστο, ειδικά από ένα παιδί…

Όπως στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή με τον πιτσιρικά που κόλλησε πάνω μας, σαν να αναζητούσε κάτι περισσότερο από μία γνωριμία…

Δεν μπήκαμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε για την οικογένειά του, όμως το σκεφτόμασταν όλη τη μέρα χθες, για το πόση δύναμη και αληθινή αγάπη κρύβεται στις παιδικές καρδούλες…

Ένα ειλικρινές ευχαριστώ για την προσφορά των ειδών που συγκεντρώθηκαν, μία λαχτάρα για το «πότε θα μας δείξει η τηλεόραση» και η μεγάλη αγκαλιά στο τέλος…

Κάπως έτσι αισθανθήκαμε και την Τρίτη το πρωί, όταν βρεθήκαμε στην ΕΛΕΠΑΠ, στην επίσκεψη της Α’ τάξης του 3ου Γυμνασίου…

Στο τμήμα πρώιμης παρέμβασης, όπου τα παιδιά έψαλαν τα κάλαντα και έδωσαν δώρα και γλυκά στα παιδάκια, εισέπραττες την θετική αύρα που υπήρχε παντού…

Μία αύρα χαράς, ικανοποίησης, αλλά και συγκίνησης… Κάποια στιγμή είδαμε ένα κοριτσάκι του σχολείου, που την είχε πλησιάσει ένα από τα παιδάκια της ΕΛΕΠΑΠ, για να την αγκαλιάσει, να σκουπίζει τα δάκρυά της…

Από αυτό που είδε, από αυτό που ένιωσε, όταν ο μικρούλης με τα γυαλάκια πήγαινε από το ένα παιδί στο άλλο, μοιράζοντας χαμόγελα και αγκαλιές…

Παιδάκι κι αυτό 12-13 ετών… Που πρώτη φορά ίσως επισκέφθηκε την ΕΛΕΠΑΠ και πρώτη φορά είδε από κοντά, πράγματα εντελώς διαφορετικά από την καθημερινότητά της (μας)…

Αποτελούν ευκαιρία λοιπόν οι γιορτές για όλους μας, να δούμε και να αγγίξουμε έναν διαφορετικό κόσμο…

Ή μάλλον τον δικό μας κόσμο, που ίσως τις περισσότερες φορές, δεν τον αντιλαμβανόμαστε, έτσι όπως είναι πραγματικά…

Αν καταφέρουμε όμως να μην το κάνουμε μόνο στις γιορτές, θα έχουμε καταφέρει πολλά. Αλλά για αρχή, ας το κάνουμε έστω στις γιορτές…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ