Σε ιδρύματα και οργανωμένες δομές στην Ήπειρο έφτασαν τα πακέτα που συγκεντρώθηκαν από την περιφέρεια Ηπείρου στην εκδήλωση συγκέντρωσης ειδών πρώτης ανάγκης πριν από λίγες ημέρες…

Και μάλιστα, όχι μόνον αυτό, αλλά είχε προϋπάρξει και ενημέρωση του ΟΚΠΑΠΑ από την περιφέρεια Ηπείρου για τη συγκεκριμένη εκδήλωση και επ’ ουδενί λειτούργησε ή ήταν στόχος να λειτουργήσει «ανταγωνιστικά» προς την εκδήλωση του ΟΚΠΑΠΑ, όπως υποστήριξε ο Φ. Τσουμάνης σε δηλώσεις του στην «Ε»…

Τα γράφουμε, όπως μας μεταφέρθηκαν χθες από την περιφερειακή αρχή, με αφορμή τις δηλώσεις Τσουμάνη και τα χθεσινά σχόλια της στήλης επί του θέματος…

Θεωρούμε λοιπόν, ότι το θέμα – εάν υπήρξε ποτέ δηλαδή – έληξε και δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος να συνεχιστεί…

Αυτό που γράψαμε όμως χθες, που δεν αφορά κανέναν εκ των δύο οργανισμών, θεωρούμε, ότι θα πρέπει να μπει σε μία σειρά…

Για να υπάρχει μία συγκεκριμένη καταγραφή των δικαιούχων, τι παίρνει και από πού ο καθένας, για να αποφευχθούν φαινόμενα του παρελθόντος, όταν συμπολίτες μας… υπεράνω υποψίας και αναγκών, γινόταν αποδέκτες καθημερινής βοήθειας!

Να κλείσουμε όμως διαφορετικά, με κάποιες αναμνήσεις των ημερών αυτών, που μας ήρθαν στο νου αυτές τις ημέρες, ακούγοντας τα ηπειρώτικα κάλαντα των Χριστουγέννων, με αναφορά στα σπάργανα του Χριστού…

Θυμηθήκαμε λοιπόν εκείνα τα χρόνια, που διακοπές από το σχολείο σήμαινε μόνο ένα πράγμα…

Είτε Χριστούγεννα ήταν είτε Πάσχα είτε Δεκαπενταύγουστος, ο προορισμός ήταν ίδιος…

Εκείνα τα Χριστούγεννα όμως κάπου μεταξύ 1986-87 πρέπει να ήταν, με πολύ χιόνι και με την παιδική τρέλα και αθωότητα μαζί, να πηγαίνουμε με την παρέα μας στο χωριό, να πούμε τα κάλαντα σε όλα τα σπίτια και αργά το απόγευμα να αποφασίζουμε να πάμε και στο διπλανό χωριό, χωρίς να το ξέρει κανείς, θα μας μείνουν αξέχαστα!

Και η περιπέτεια όλη την ημέρα να περπατάμε μέσα στο χιόνι και να λέμε τα κάλαντα και η εμπειρία να πηγαίνουμε μέσα από το δάσος με ένα φακό στα χέρια, για να φτάσουμε στο διπλανό χωριό να πούμε κι εκεί τα κάλαντα και να γυρίσουμε το βράδυ…

Το θυμόμαστε όμως ευχάριστα και με συγκίνηση, γιατί στη μνήμη μας έρχονται πρόσωπα που δεν βρίσκονται πια στη ζωή…

Και επειδή αυτές τις ημέρες η απουσία και το κενό φαίνεται λίγο πιο έντονο, να τους ευχαριστήσουμε για τις ωραίες εκείνες στιγμές και εμπειρίες ζωής που μας χάρισαν και έχουν μείνει αξέχαστες μέχρι σήμερα…

Όπως ήταν το φίλεμα της θείας Κατερίνας εκείνη την ημέρα που δε μας άφηνε να φύγουμε από το σπίτι εάν πρώτα δεν τρώγαμε τα σπάργανα του Χριστού, που εκείνη την ώρα τα έψηνε στην πλάκα, πασπαλισμένα με ζάχαρη…

Ή όπως το ζαχάρωμα μίας άλλης γιαγιά του χωριού, που εκτός από χρήματα και αυγά, αν θυμόμαστε καλά, μας πασπάλιζε το κεφάλι με ζάχαρη! 

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους και ραντεβού μετά τα Φώτα! 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ