Μία υπόμνηση για τον κόσμο μας που καταστρέφεται

Στο περιθώριο των μεγάλων θεμάτων που ανακύπτουν στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, – ανάμεσα στα οποία δεν πρέπει να παραβλέπουμε τη σημασία που έχει η στρατηγική έντασης από τον Τραμπ και τις ΗΠΑ- , έχουμε και το θέμα με τις πλαστικές σακούλες. Το οποίο θέμα απασχολεί τον πολύ κόσμο, σε μία μορφή ψιλής καθημερινής κουβέντας, αλλά έχει πιάσει χώρο και στα social media που έχουν όπως έχουμε δει πολλές φορές, τη δική τους δυναμική.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι θέμα με την τιμή της σακούλας δεν υπάρχει. Πάντα είχε ένα κόστος. Η διαφορά είναι ότι τώρα το ειδικό τέλος το πληρώνουμε ως χρήστες και κατευθύνεται στην καμπάνια ενημέρωσης και μείωσης της χρήσης του πλαστικού. Κι όλα δείχνουν ότι κάπου εκεί υπάρχει η όποια εμπλοκή, πολλών από όσους μετέχουν στη συζήτηση.

Για τους περισσότερους αυτή η «πράσινη» πολιτική μείωσης των κινδύνων που απειλούν το περιβάλλον, είναι κάτι ξένο. Άλλωστε δεν φημιζόμαστε και για τις πολλές τέτοιες πολιτικές στη χώρα μας. Αντίθετα μας χαρακτηρίζει μία γενικολογία, μία αοριστολογία και μια καταγγελιομανία. Πόσο εύκολο όμως είναι να καταγγέλλεις τον καπιταλισμό ή τις πολυεθνικές. Που προφανώς η μόλυνση συχνά έχει να κάνει με την υπεράνω όλων υπεράσπιση του ποσοστού κέρδους, όμως δεν μπορούν και οι πολίτες, όλοι μας, να δηλώνουμε αμέτοχοι και άσχετοι. Εντάξει, δεν είμαστε ιδιοκτήτες εργοστασίου που βγάζει από τα φουγάρα μαύρο καπνό, είμαστε όμως καταναλωτές και προϊόντων και ενέργειας. Έχουμε ένα μερτικό δηλαδή.

Αυτό το μερίδιό μας είναι που ξεπληρώνουμε με τέτοιες «ήπιες» πράσινες πολιτικές σαν αυτή για τις πλαστικές σακούλες. Μερικά λεπτά του ευρώ είναι για να μας θυμίζουν πόσο πλαστικό συσσωρεύεται στον πλανήτη χωρίς πιθανότητα αποδόμησης ή πόσα σπάνια είδη στη θάλασσα χάνονται καταπίνοντας μία τέτοια σακούλα.  Μία υπενθύμιση είναι όλο αυτό, μέχρι τουλάχιστον να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να ασχοληθούμε με μεγαλύτερα προβλήματα του περιβάλλοντος. 

Και ιδέες, αλλά και πολιτικές επί του πρακτέου

Η Αριστερά το είχε το θέμα της όταν όλη μαζί ήταν στο 10%. Τότε ήταν εύκολο να έχεις κεντρικές απόψεις, ιδεολογία, γνώμη για όλα τα μεγάλα θέματα του τόπου. Άλλωστε το πρόβλημα ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Ήρθε όμως η κρίση, διέλυσε μεταξύ άλλων και το παλιό πολιτικό σύστημα που δεν το εμπιστεύονταν οι περισσότεροι, και έφερε στην εξουσία ένα αριστερό κόμμα με 36%. Που και να ρωτήσεις όλους αυτούς που το ψήφισαν αν είχαν διαβάσει το πρόγραμμά του, θα σου πουν το πολύ πολύ, ότι ο «Τσίπρας αγωνίστηκε» και θα κλείσει το θέμα.

Και το θέμα πια δεν είναι τι έλεγε πριν και τι έκανε μετά ο Τσίπρας. Αυτά είναι για τα προεκλογικά πάνελ όταν γίνουν εκλογές. Εδώ, αποκαλύπτεται κάτι βαθύτερο. Ότι δεν αρκεί να έχεις μία γνώμη ή μια ιδέα, αλλά πρέπει και να έχεις λύσεις, διεξόδους, προτάσεις πάνω στο τραπέζι. Το αποτέλεσμα μετράει ή αλλιώς η πολιτική έχει νόημα μόνο όταν επηρεάζει και τις ζωές των ανθρώπων. Κι αφού το κατάλαβε αυτό και ένα μέρος έστω της αριστεράς που αποφάσισε να κυβερνήσει, είναι σαν να έκλεισε ο κύκλος του 20ου αιώνα στην πολιτική της χώρας.

Και είναι ένα μάθημα αυτό για τους σύγχρονους πολίτες. Όχι ότι δεν χρειάζονται ιδέες και ιδεολογίες, αλίμονο. Αλλά ότι πρέπει να βρίσκουν και δρόμους προς την υλοποίηση, προς τη διαμόρφωση της πραγματικότητας. 

Μοιάζει με ένα restart που πρέπει να το δούμε θετικά μέσα στις προοπτικές του. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr