8 σημεία που δεν πρέπει να ξεχνάμε για το «όνομα»

Μερικές κρίσιμες παραδοχές για το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ. Πρώτον και βασικό, κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να επιβάλλει ονόματα σε έναν λαό και ένα κράτος. Και να το κάνει δεν θα έχει μεγάλες προοπτικές. Παράδειγμα σχετικά πρόσφατο οι αλλαγές που έγιναν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε περιοχές όπως η ΕΣΣΔ ή η Γιουγκοσλαβία. Κατέρρευσαν όταν άλλαξε το σύστημα εξουσίας, μερικές φορές με μεγάλο τίμημα σε ανθρώπινο πόνο και ζωές.

Αυτό βέβαια οδηγεί κάποιους να πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται λύση. Μεθοδολογικά η στάση αυτή έχει επιχειρήματα. Αν δεν θέλεις τη λύση που σου προτείνουν, μπορείς να κινείσαι έτσι ώστε να μην προχωρά καμία λύση. Απόδειξη το προσωρινό όνομα «ΠΓΔΜ» που κρατάει τώρα σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Όσοι δεν επιθυμούν το «Μακεδονία» σε καμία εκδοχή, θα πρέπει να πουν και γιατί αποδέχονται και το ΠΓΔΜ που έχει μέσα του ένα καθαρό «Μακεδονία». Επίσης κάτι πρέπει να πουν και όσοι βλέπουν ότι η πλειοψηφία των κρατών του πλανήτη χρησιμοποιούν ένα ακόμα πιο καθαρό «Μακεδονία». Τι κάνεις στην περίπτωση αυτή που εμφανώς χάνεις διπλωματικά ως χώρα;

Οι εποχές που κάποιοι μοίραζαν τον κόσμο από ψηλά αλλάζοντας σύνορα τελειώνουν, τουλάχιστον με τον τρόπο που κάποιοι στην Ελλάδα ίσως να φαντάζονται.

Πέμπτον, το θέμα δεν είναι αν εμείς θέλουμε ή όχι λύση, αλλά αν έχουμε μεγάλες δυνατότητες αυτονομίας στις επιλογές μας. Γιατί η Ελλάδα είναι χώρα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και άλλων μεγάλων οργανισμών με υποχρεώσεις και δικαιώματα. Για πόσες φορές νομίζουμε ότι θα κάνουμε χρήση του βέτο χωρίς να χάνουμε πόντους από τη γεωπολιτική και διπλωματική θέση μας συνολικά;

Έκτο,  δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το δικό μας εθνικισμό αλλά και τον απέναντι. Και συχνά η σύγκρουση των εθνικισμών ζημιώνει και τις δύο πλευρές.

Έβδομο, για να πούμε και κάτι από τη θετική πλευρά και στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ υπάρχουν πια περισσότεροι που θέλουν να βρουν κοινή λύση. Κι αυτό μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε. 

Όγδοο και τελευταίο προς το παρόν: Είναι καλύτερα για την Ελλάδα να έχει συμμάχους στα βόρεια σύνορά της ή όχι; Η απάντηση του καθενός μας, δίνει και μία προοπτική.

Δεν είδαμε και τίποτα καλύτερο

Ναι, για να πάρω ένα απλό παυσίπονο, δεν πρέπει να ψάχνω να βρω φαρμακείο που εφημερεύει. Παίρνουμε όμως πάντα τόσο «απλά» παυσίπονα; Και τι γίνεται όταν πάμε και στα κολλύρια, στα αντιφλεγμονώδη ή τα διάφορα που μας μειώνουν τους πόνους; Είμαστε τόσο σίγουροι ότι μπορούμε να τα πάρουμε μόνοι μας από ένα σούπερ μάρκετ;

Το ερώτημα μοιάζει πια ρητορικό γιατί έχουν δρομολογηθεί πολλές εξελίξεις στα φαρμακεία. Πιο πολύ το θέτω γιατί μου θυμίζει το παρελθόν, τότε παλιά στα πρώτα μνημόνια που είχαμε ή νομίζαμε ότι είχαμε ένα περιθώριο για να συζητάμε επί της ουσίας. Μετά η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά, τα σάρωσαν όλα.

Και ναι, θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε όλα και να την αφήσουμε την αγορά «να τρέξει», και να μην αφήσουμε κανένα δικαίωμα στους φαρμακοποιούς, τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσιογράφους και όλους εκείνους που κατηγορήθηκαν ότι ήταν «συντεχνία». Με έναν όρο όμως: Οι αλλαγές να φέρουν και μία καλύτερη οικονομία και μία καλύτερη κοινωνία. Αυτό δεν συνέβη αυτά τα χρόνια όμως. Διαλύσαμε τον παλιό κόσμο, αλλά η αίσθηση που έχουμε είναι ζούμε σε έναν χειρότερο. Και κάπως πρέπει να τη συζητήσουμε κι αυτήν την αίσθηση. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ 

fkaramitsos@yahoo.gr