Ερωτήματα και απαντήσεις κάτω από φωνές που μοιάζουν ίδιες

Το ότι ο καθένας μας μιλάει από τη θέση που κατέχει, δεν χρειάζεται και άλλη επιβεβαίωση. Μας αρκούν όσα ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι βέβαιο επίσης ότι αφού δεν κατέχουμε την ίδια θέση, δεν θα έχουμε και την ίδια φωνή. Αν κι αυτό δεν είναι πάντα καθαρό γιατί καμιά φορά μπερδεύονται οι φωνές και μοιάζουν ίδιες. Μοιάζουν, αλλά δεν είναι.

Τα παραδείγματα πολλά. Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα κλασικό πια παράδειγμα. Είναι ο φόρος που δεν θέλει κανένας στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι ίδιο το πρόβλημα για όλους. Αλλιώς πονάει εκείνον που εκμεταλλεύεται πέντε ακίνητα από κληρονομιά και αλλιώς εκείνον που έχει στεγαστικό δάνειο για ένα τριάρι. 

Γι’ αυτό και μπροστά σε αυτές τις φωνές, πρέπει να βάζεις κι άλλα ερωτήματα. 

Και το κυριότερο ερώτημα που πρέπει να θέτουμε στην περίπτωση της φορολογίας, αφού αυτή πιάσαμε να κουβεντιάσουμε, είναι το πού πάνε οι φόροι μας. Είναι βέβαιο ότι το κράτος μας χρειάζεται έσοδα για να αποπληρώσει τα δάνειά του και να δημιουργήσει συνθήκες εξόδου από την κρίση (το περίφημο «μαξιλάρι» για μετά το 2018 κλπ). Το να μην το αποδέχεσαι αυτό είναι μη ρεαλιστικό όσο κι αν ιδεολογικά πιστεύεις ότι δεν πρέπει να πληρώνονται δάνεια με επιπτώσεις στην κοινωνία. Το να μην είναι ίδιες οι επιπτώσεις για όλους είναι μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση, και μας βάζει στο πεδίο της πολιτικής. 

Μπορεί η φορολογία να έχει γίνει κάποιου είδους σημαία για την πολιτική σήμερα στη χώρα μας, κι αυτή όμως αποκρύβει τις διαφορετικές φωνές κάτω διλήμματα τύπου «ναι ή όχι στην υπερφορολόγηση». Θα μπορούσε κατ’ επέκταση να τεθεί και μία σειρά εναλλακτικών ερωτημάτων για να γίνει πιο ξεκάθαρο τι λέει η κάθε πλευρά. Τι θα απαντούσαμε για παράδειγμα αν μας ρωτούσαν ποια πρόσληψη θα κάναμε αύριο, αν είχαμε μία μόνο επιλογή: Έναν γιατρό, έναν δάσκαλο ή έναν παπά;

Με άλλα λόγια, αυτό που δεν έχουμε μάθει στην Ελλάδα είναι το πώς διοικείται το κράτος ώστε να είναι αποτελεσματικό έστω σε γενικές γραμμές και τι είμαστε εμείς ως πολίτες διατεθειμένοι να χάσουμε προς όφελος του κοινού, δημοσίου συμφέροντος. Φυσικά, αυτά τα ζητήματα είναι ο πυρήνας όλου αυτού που ονομάζουμε πελατειακό κράτος, το οποίο ας μην το ξεχνάμε (είτε αφελώς είτε κοντόφθαλμα) γεννήθηκε σχεδόν μαζί με την ανεξαρτησία μας. Και δεν λύνονται όλα αυτά μέσα σε λίγα χρόνια.

Πόλη για όλους προς όλους

Αυτό το επιχείρημα ότι οι πεζοδρομήσεις στην πόλη μείωσαν τις θέσεις πάρκινγκ δεν το παλεύω εύκολα. Μα, αυτός είναι ο σκοπός μεταξύ άλλων, να μειώνεται η είσοδος αυτοκινήτων στο κέντρο. 

Αυτό προϋποθέτει βέβαια κι άλλα μέτρα όπως αύξηση των εναλλακτικών λύσεων στην κίνηση (αστικά, τραμ, ποδηλατοδρόμους κλπ), αλλά μη κάνουμε θέμα και το ξεβόλεμα όσων ήθελαν να παρκάρουν έξω από την καφετέρια. 

Αυτό που πρέπει να δούμε είναι να ενισχύσουμε τις πολλαπλές χρήσεις της πόλης. Να μην είναι μόνο για μία χρήση ορισμένες πλευρές της. Όχι μόνο καφέ, ή τουρισμός ή αγορά, αλλά και κατοικία μαζί. Να ενδιαφερόμαστε και για τον επιχειρηματία και για τον κάτοικο.

Τέτοιοι στόχοι είναι πιο πολύπλοκοι προφανώς αλλά η έγνοια μας πρέπει να είναι μία ζωντανή πόλη που να λειτουργεί βιώσιμα για όλους προς όλους. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr