Τα αδιέξοδα δεν λύνονται με καινούργια αδιέξοδα

Η ήττα του ελληνικού εμπορίου είναι το χτύπημα που δέχεται ο ελεύθερος επαγγελματίας από το 2010 και μετά με τα μνημόνια. Είναι φανερό ότι στον σχεδιασμό του προγράμματος κάθε φορά, δεν χωρούσε η στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης. Κι αυτό γιατί ορθολογικά και με το εγχειρίδιο της οικονομίας στο χέρι, όντως, καμιά οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί με τα μικρά καταστήματα και τις βιοτεχνίες, μονάχα. 

Όμως, και καμιά οικονομία δεν μπορεί να αλλάξει πατώντας απλώς ένα κουμπί. Γιατί δεν χρειάζεται να δούμε στο θέατρο τον «Θάνατο του Εμποράκου» (τίτλος που χρησιμοποιήθηκε ακόμα και στις κινητοποιήσεις του κλάδου) για να καταλάβουμε ότι πίσω από κάθε πόρτα βρίσκεται κι ένας άνθρωπος, ο έμπορος κι ο καταστηματάρχης που ταΐζει με τη δουλειά του κι άλλα στόματα και δίνει και θέσεις εργασίας. Αν τον οδηγήσεις αυτόν τον άνθρωπο στο λουκέτο θα χαθούν θέσεις εργασίας, θα φτωχύνουν νοικοκυριά.

Μα, σου λένε, ακόμα κι αν δεν έπαιρναν αυτά τα μέτρα, η κατάληξη θα ήταν η ίδια, αφού το χρέος θα παρέμενε όπως και η έλλειψη αναπτυξιακής προοπτικής στην ελληνική οικονομία. Σωστό κι αυτό. Με άλλα λόγια, καμιά οικονομία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς έσοδα και χρήμα να κινείται. Κι αυτό που έπαθε η Ελλάδα είναι ότι της περιόρισαν την πρόσβαση σε χρήμα.

Πάλι όμως, να επιμείνουμε: Τι θα κάνουμε με τους ανθρώπους; Γιατί το κουμπί πατήθηκε και αλλαγές επήλθαν. Ας λέμε ότι δεν άλλαξε και πολλά η πολιτική των μνημονίων. Άλλαξε… Για δέστε τώρα τα σαββατοκύριακα που μπαίνουμε κι εμείς στα αυτοκίνητα και πάμε σε μεγάλες αλυσίδες και πολυεθνικές και αφήνουμε τα λιγοστά μας χρήματα για προϊόντα που εισάγονται με κέρδη που εξάγονται. Αν δεν ήταν βιώσιμη η παλιά οικονομία του εμπορίου μας, πόσο βιώσιμη άραγε είναι η οικονομία της κατανάλωσης σήμερα χωρίς πρωτογενή, δικιά μας παραγωγή; Όσο δεν απαντάμε σε αυτό το ερώτημα, Έλληνες και Ευρωπαίοι, με ή χωρίς μνημόνια, έξοδο δεν θα βλέπουμε.

Ας θυμηθούμε τι θέλαμε εμείς όταν τον ακούγαμε

Είναι κοινό μυστικό, ότι όταν χάνεται κάποιος και καλούμαστε να μιλήσουμε γι’ αυτόν, στην ουσία μιλάμε για εμάς, για τον εαυτό μας και τη σχέση μας μαζί τους. Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά με την περίπτωση του Πανούση. Είναι απίστευτο πόσο διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι είχαν να πουν κάτι αυτές τις μέρες, για τον Τζιμάκο και το πόσο τους επηρέασε.

Ένας στίχος, ένα τραγούδι, μία εικόνα, φτάνουν για να δημιουργηθεί μία σχέση, μία ταυτότητα εν τέλει. Και μην νομίζουμε ότι είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Πόσοι και πόσοι «επώνυμοι» δεν πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια της ευημερίας για να μας διασκεδάσουν και να μας νουθετήσουν, αλλά τίποτα δεν μας άγγιξε τελικά…

Ο Πανούσης ειδικά με τις Μουσικές Ταξιαρχίες έσπασε πολλά στεγανά και πολύ προκάτ λόγο, ιδιαίτερα αυτόν τον ιδεολογικοποιημένο που εμφανίζεται ως δήθεν πρωτοπορία. Άνοιξε το μυαλό μας και στις καλύτερες στιγμές (τις δικές του και τις δικές μας) μας έδειξε και τι θα έπρεπε να βλέπουμε στον καθρέφτη μας. Το τι είναι τελικά αυτό που αποκαλούμε «νεοέλληνες» όλοι μας νομίζουμε ότι μπορούμε να το βρούμε κάπου αλλού εκτός από τον εαυτό μας. 

Αλλά δεν πάει έτσι. Κάποτε πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Κι εκεί είναι που ένα τραγουδάκι καμιά φορά, μια κασέτα καμμένη από τις χιλιάδες ώρες επανάληψης, μπορεί να γίνει κι ένας δρόμος για κάτι διαφορετικό. Αυτό τον δρόμο ας θυμηθούμε σήμερα μαζί με τη λύπη μας για τον καλλιτέχνη που έφυγε πρόωρα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr