Μονόδρομος η αύξηση της παραγωγικότητας

Οι χαμηλές επιδόσεις στα έσοδα των Ηπειρωτών σε σχέση με άλλες ελληνικές και λοιπές ευρωπαϊκές περιφέρειες, είναι ένα αγαπητό θέμα της ειδησεογραφίας εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Μόνιμη επωδός, το «είμαστε η φτωχότερη περιφέρεια της Ευρώπης». Από πολιτική σκοπιά, όσοι το χρησιμοποίησαν ως αντιπολιτευτικό επιχείρημα ατύχησαν, ακριβώς γιατί οι κυβερνήσεις άλλαζαν αλλά τα νούμερα έδειχναν πάνω κάτω τα ίδια αποτελέσματα. Έτσι γίνεται όμως με τους αριθμούς.

Υπό κάποια έννοια, οι στατιστικές αυτές μας καθησυχάζουν αφού στον τόπο μας δεν συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές. Θα ήταν μεγάλη έκπληξη να είχαμε κάποια χρονιά ένα αναπτυξιακό μπουμ σε κάποια περιφέρεια. Γιατί τότε θα έπρεπε να την εξηγήσουμε. Αντίθετα, η σχετική ισορροπία των στοιχείων για την ανάπτυξη των ελληνικών περιφερειών, δείχνει και μια παγίωση των οικονομικών και αναπτυξιακών δεικτών. Με άλλα λόγια, όσο αναπτυσσόμαστε έτσι όπως αναπτυσσόμαστε αυτό θα δείχνουν και τα στοιχεία.

Για την Ήπειρο και τις άλλες φτωχές περιφέρειες της χώρας, το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι οι χαμηλές θέσεις στους πίνακες αλλά τα χαμηλά έσοδα των κατοίκων τους. Και το πρόβλημα όλης της χώρας μέσα στην κρίση είναι αυτή η μεγάλη μείωση του ΑΕΠ. Προφανώς και μια οικονομία που στηριζόταν στον δανεισμό δεν θα μπορούσε να το κάνει εσαεί. Αλλά και οι «ρυθμίσεις» και οι «προσαρμογές» των μνημονίων έφεραν φτώχεια που δύσκολα παλεύεται.

Όλες οι προσπάθειες που γίνονται είτε κεντρικά είτε περιφερειακά για αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας είναι θετικές. Είναι φανερό ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε αν δεν θέλουμε την επιστροφή σε ένα ακόμα χειρότερο παρελθόν. Ούτε λεφτά θα πέσουν ξανά από τον όποιο ουρανό.

Αλλά προέχει η αύξηση της παραγωγής. Πρέπει να αποκτήσουμε οικονομία που να φέρνει έσοδα στα νοικοκυριά, δουλειές στους ανθρώπους, εξαγωγές που θα ισοφαρίζουν τις εισαγωγές, μείωση του κόστους στην ενέργεια. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αύξηση της παραγωγικότητας αν θέλουμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας με μία κάποια αυτονομία. 

Μην κλωτσάμε το όποιο κοινό καλό επιβιώνει ακόμα

Πολλοί αναπαράγουν αυτό το κλίμα δήθεν διχασμού που καταγράφεται σε  μία μερίδα των social media ή σε κάποιους κύκλους και ελίτ, νομίζοντας ότι έτσι εξυπηρετούν κάποιον ανώτερο πολιτικό σκοπό (τους) ή ότι η κοινωνία δεν είναι παρά μία αντανάκλαση του κόσμου των like και των post.

Και τρώνε μεγάλες ήττες και απογοήτευση όταν πέφτουν πάνω σε άλλες πολύ πιο πολύπλοκες πραγματικότητες, που κινούνται σε άλλους ρυθμούς και άλλες κατευθύνσεις. 

Η αλήθεια πάντως είναι ότι όντως μπορεί να έχει χαθεί ένα όλον, ένα κάποιο ενιαίο. Ή μία αίσθηση του ενιαίου που είχαμε παλιότερα όταν ορίζαμε τον χώρο μας ως «το χωριό μου», η «γειτονιά μου», ή «η πόλη μου» έστω κι αν δεν υπήρχαν αυτά όπως τα φαντασιωνόμαστε. 

Ναι, ο κόσμος μας σήμερα είναι πολύ πιο κατακερματισμένος και οι ατομικές συμπεριφορές αυξήθηκαν τόσο πολύ που έτσι κι αλλιώς θα υπονόμευαν και υπονομεύουν κάθε έννοια ενότητας.

Ας παραμείνουμε όμως στοιχειωδώς υπεύθυνοι έστω και κατά μόνας κι μην κοιτάμε πώς θα δώσουμε μια κλωτσιά στο όποιο κοινό καλό επιβιώνει γύρω μας, μόνο και μόνο για να κερδίσουμε μερικά φράγκα παραπάνω ή για να βγει το κόμμα μας πρώτο (και να μας βολέψει πουθενά). 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr