Γιατί δεν πρέπει να γενικεύουμε όταν αναφερόμαστε σε πολύ μαζικές εκδηλώσεις; Γιατί μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που να γίνουμε κι εμείς μέρος μίας τέτοιας εκδήλωσης και να μην μας αρέσει το τσουβάλιασμα. Αυτό το παθαίνουν αυτές τις μέρες πολλοί που συμμετέχουν στα συλλαλητήρια για το «μακεδονικό», επέκριναν όμως τα συλλαλητήρια στις πλατείες των «αγανακτισμένων»  το 2011-12 κυρίως λόγω της συμμετοχής και ακροδεξιών.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που πρέπει να κρίνεται είναι το καταστάλαγμα, αυτό που μένει αφενός και αφετέρου τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εκάστοτε εκδήλωσης. Σε κάθε περίπτωση καλό δεν είναι να συμμετέχουν νεοναζιστές για παράδειγμα. 

Αυτό που καταλήξαμε πάντως να φοβόμαστε ή να αποφεύγουμε, είναι το ιδεολογικό πρόσημο. Κάθε δημόσια ενέργεια έχει ένα κάποιο πολιτικό χαρακτήρα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για συντονισμένες ενέργειες με τη συμμετοχή κομμάτων και οργανώσεων και την έκδοση ανακοινώσεων και ψηφισμάτων. Γιατί είναι κακό κάποιος να δηλώνει αριστερός, δεξιός ή κεντρώος και να συμμετέχει σε ένα συλλαλητήριο με την άποψή του, την οποία μάλιστα προσπαθεί και να διαδώσει;

Αντιθέτως χρειαζόμαστε στις μέρες μας περισσότερη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, ώστε να αντιμετωπίσουμε από τη μια το φαινόμενο της σκόπιμης ουδετερότητας που κρύβει πολιτικές σκοπιμότητες και από την άλλη, για να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες όπως το δίπολο «δεξιά- αριστερά» που δέχτηκαν μεγάλα χτυπήματα από την εφαρμογή των μνημονίων.

Αποδείχτηκε ότι δεν αρκεί να τοποθετείται κάποιος μόνο πάνω στο δίπολο «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» για να ασκήσει πολιτική. Υπάρχουν ή εμφανίζονται και άλλα διλήμματα. Και μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να ασχοληθούμε χωρίς αυτή τη διαρκή επίκληση στο «εθνικό», που έφτασε να θεωρείται εθνικό θέμα αν θα χάσει μία ομάδα μας σε ένα γήπεδο ή αν θα κερδίσουμε τη Eurovision. Ας κάνουμε λίγο κράτει  με το εθνικό- όλοι τον ίδιο τόπο αγαπάμε και έχουμε έγνοια- κι ας δούμε τι πολιτικές θέλουμε να εφαρμοστούν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Κι αν όλοι μιλήσουν καθαρά και χωρίς κρυμμένες ατζέντες ίσως να βγάλουμε άκρη στο τέλος.

Εθνικό πρέπει να θεωρείται ό,τι είναι αληθές, που έλεγε κι ένας ποιητής που ελάχιστα διαβάζουμε.  

fkaramitsos@yahoo.gr