Στα μικρά φαίνονται οι μεγάλες παθογένειες

Η συνεχιζόμενη συζήτηση για το θέμα των αδέσποτων ζωών τείνει να γίνει ένα ανιαρό σίριαλ, προς τέρψιν και μόνο του όποιου κοινού υπάρχει ακόμα, χωρίς να δίνει λύσεις σε τίποτα. Γιατί κατά τα άλλα κάνουμε ζιγκ ζαγκ μην πατήσουμε κι εμείς καμιά νεκρή γάτα στο οδόστρωμα ή προσέχουμε μην έχουμε καμιά ατυχή επαφή με κάποιο νευρικό σκύλο που τον έχει τρελάνει η απώθηση από τους ανθρώπους. 

Τα αδέσποτα ζώα πολλαπλασιάστηκαν στην Ελλάδα από μία διπλή αδιαφορία. Η πρώτη είναι αυτή των ιδιοκτητών που αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός ζώου στο σπίτι και μετέφεραν την ευθύνη στο κοινωνικό σύνολο αφήνοντάς  το στο δρόμο. Αυτή και μόνο η στάση αποκαλύπτει και τις βαθύτερες κοινωνικές παθογένειες που πηγάζουν από τον ατομικισμό και την ανευθυνότητα των Ελλήνων.

Η δεύτερη ευθύνη είναι του κράτους που άφησε το θέμα να διογκωθεί μέχρι να πάρει κάποια μέτρα. Σαν μην ενδιαφέρεται για το τι γίνεται εκεί έξω από τα γραφεία των υπηρεσιών. Και οι Δήμοι έχουν όμως ευθύνες γιατί κάποτε πρέπει να ασχοληθούν με τις πόλεις και να σταματήσουν να ζητάνε μονίμως κρατικές ενισχύσεις και αρμοδιότητες. Δήμος σημαίνει και να κινητοποιείς την τοπική κοινωνία και να βρίσκεις λύσεις.

Φυσικά πίσω από όλα βρίσκεται συνολικά η αδιαφορία του σημερινού Έλληνα για τα ζώα, αυτή η στρέβλωση του ψευδοαστικού τρόπου ζωής που τον απόκοψε ακόμα και από τις συνήθειες που είχαν οι γονείς του όταν ζούσαν στο χωριό. Αστικός τρόπος ζωής σημαίνει να μπορείς να συμβιώσεις και με τα κατοικίδια ζώα.

Πρακτικές προτάσεις υπάρχουν φυσικά. Και πόροι ίσως και να βρεθούν. Χωρίς όμως κινητοποίηση μέρους έστω της κοινωνίας, μην περιμένουμε και ριζική μείωση του φαινομένου. Όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, η τύχη και οι συγκυρίες τα καθορίζουν.

Τρέχοντας για το καινούργιο που ξεχωρίζει

Στις μικρές κοινωνίες σαν αυτή που ζούμε-, αν και ακόμα και όλη η χώρα ενίοτε μοιάζει πολύ «μικρή»-, όλα κινούνται με μία τάση εξισωτισμού προς τα κάτω. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να ξεχωρίζει πάνω από μία γραμμή. Και πάνε στράφι και τα περί αριστείας, όταν οι πόλεις δεν χωράνε και δεν αντέχουν τους αρίστους και τα άριστα.

Η τεχνική είναι απλή και έχει να κάνει με τη σχετικοποίηση των πάντων. Καλό αυτό που πάει να κάνει ο Δήμος, αλλά σιγά μωρέ τώρα… Καλός ο δείνας, αλλά σιγά και τι έκανε… Σαν ένα τεράστιο καφενείο που όλοι βαριούνται, έχουν μείνει αδρανείς και νομίζουν ότι ζουν στην ακμή της αυτοκρατορίας κι εκεί έξω από το παράθυρο δεν διαβιεί τίποτα άξιο λόγου.

Αυτή είναι και η διαφορά από την ανοιχτή κοινωνία. Οι κοινωνίες που πάνε μπροστά είναι εκείνες που περιμένουν με ανυπομονησία μην και ακουστεί καμιά καινούργια ιδέα ή έρθει στην πόλη κάποιος άξιος και τρέχουν να εκμεταλλευτούν το νέο, αυξάνοντας το δικό τους όφελος. Οι ανοιχτές κοινωνίες κοιτάνε να αξιοποιήσουν ό,τι καλύτερο υπάρχει για να πάνε μπροστά. Το αντίθετο δηλαδή από την ελληνική κοινωνία. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr