Δεν είναι ούτε μικρή, ούτε αδιάφορη η υπόθεση Αντωνοπούλου και Παπαδημητρίου για το ελληνικό πολιτικό σύστημα…

Ποιος είναι ο Παπαδημητρίου; Ο σύζυγος της κας πρώην πλέον υπουργού, που τυγχάνει και αυτός υπουργός στην συγκυβέρνηση…

Και απορούμε εάν γίνεται λόγος για ηθική και πολιτική ευθιξία, ποιος είναι ο λόγος που επιτρέπει στον κ. Παπαδημητρίου, να παραμένει στη θέση του…

Λέγαμε λοιπόν, ότι η υπόθεση είναι εξαιρετικά σοβαρή και ως τέτοια αντιμετωπίστηκε από το Μαξίμου και τον πρωθυπουργό, που… παραίτησε την υπουργό.

Γιατί υπάρχουν τα 23 χιλιάρικα που αποτελούν το επίδομα που εισέπραξε η κα Αντωνοπούλου για τα έξοδα του ενοικίου στην Αθήνα (όπου μένει μαζί με τον σύζυγό της), όμως υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο…

Και αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, που βεβαίως έχει πάει περίπατο εδώ και καιρό, αλλά επειδή το θυμούνται και το επαναφέρουν (στα λόγια) με κάθε ευκαιρία, δε γινόταν να προσπεράσουν τέτοια υπόθεση…

Το αν καταργεί το εν λόγω επίδομα ο Τσίπρας είναι απλώς η επιβεβαίωση της αδυναμίας…

Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει η πρόβλεψη χορήγησης του επιδόματος, αλλά ποιος είναι αυτός που ελέγχει, ποια μέλη της κυβέρνησης έχουν κάνει χρήση του όποιου δικαιώματός τους και αν αυτό συνάδει γενικότερα με τον ηθικό πολιτισμό των ιδίων και όσων πρεσβεύουν…

Θα μείνουμε όμως σε κάτι που μας προκάλεσε τεράστια εντύπωση και αυτό δεν είναι άλλο από την γραπτή δήλωση της κας Αντωνοπούλου, η οποία είναι απαράδεκτη και προσβλητική, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για ενέργειες και αντιλήψεις, που διέπονται από θρασύτητα…

Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος, ότι στην αρχή της δήλωσής της μας εξηγεί, ότι κατά την πρώτη κυβέρνηση, δεν αιτήθηκε να λάβει την εν λόγω επιδότηση, παρότι την δικαιούταν…

Έκανε τη χάρη λοιπόν για κάποιους μήνες και δεν πήρε μερικά χιλιάρικα ακόμη…

Δε μπόρεσε όμως να… αντισταθεί στο δικαίωμά της, το οποίο δικαίωμα μάλιστα, το πληροφορήθηκε από συναδέλφους της!

Και επειδή κάτι κατάλαβε ή ίσως επειδή το ξέχασε, δεν κατέθεσε νέα αίτηση από τον Αύγουστο του 2017…

«Ζητώ από τους συμπολίτες μου να με κρίνουν για το έργο μου, όπως αποτυπώνεται στην απομείωση της ανεργίας όχι μόνο σήμερα αλλά κυρίως τα δύο πρώτα ιδιαίτερα δύσκολα  χρόνια της διακυβέρνησης  μας», καταλήγει στη δήλωσή της…

Δηλαδή, να μην κρίνουν οι πολίτες τις ενέργειες κανενός υπουργού, που έρχονται σε αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει η πολιτική που εκφράζει η κυβέρνηση, την οποία υπηρετεί…

Αλλά ο κάθε υπουργός ή βουλευτής να κρίνει και να επικρίνει, να σχολιάζει, να ειρωνεύεται ή να επαίρεται για οτιδήποτε και οποιονδήποτε θελήσει…